Ka epidemi të ndryshme që kanë pllakosur njerëzimin, por kjo është padyshim më e çuditshmja.

Arsyeja e murtajës së kërcimit është " koreomania ", e cila preku Evropën kryesisht nga shekulli i 14-të deri në shekullin e 17-të .

 “Koreomanët” nisën të kërcenin për orë, ditë, javë apo edhe muaj, pa mundur të ndalonin. 

Ata madje udhëtuan fshat më fshat, duke joshur të tjerët në festën e tyre të çuditshme.

Shumë kombinonin kërcimin me sjellje të tjera të pashpjegueshme - ata, për shembull, mund të heqnin rrobat e tyre, të imitonin lëvizjet e kafshëve , të këndonin, të bërtisnin , të qanin, të qeshnin. 

Një burim thotë se, si demat e tërbuar, disa prej tyre u bënë agresivë kur panë ngjyrën e kuqe.

Kërcimi u shoqërua me një mori komplikimesh, si angina , konvulsione , halucinacione dhe vizione.

Kishte dhe raste ekstreme, të cilat  çuan në vdekje për shkak të sulmit në zemër, goditjes në tru ose frakturave.

 Duket qartë se pacientët kërcenin kundër dëshirës së tyre dhe shkruhet se disa prej tyre iu lutën priftërinjve që t'i bekonin dhe t'i çlironin nga "mallkimi".

Ndër skenarët mbizotërues të kohës ishte se kërcimtarët duronin dënimin e një shenjtori ose ishin të pushtuar nga një demon , kështu që ekzorcizmi iu shtua kukurës shëruese. 

Megjithatë, deri më sot, shkenca nuk ka qenë në gjendje të japë një shpjegim përfundimtar.

Disa nga rastet që janë propozuar?

 Epidemia mund të ketë qenë rezultat i helmimit masiv nga një kërpudha që rritet në thekër dhe kokrra të tjera, duke shkaktuar halucinacione dhe konvulsione nëse konsumohet (por pa justifikuar simptomat e tjera të koreomanisë).

 Gjendje të tjera që mund të jenë përgjegjëse janë epilepsia , encefaliti dhe tifoja. 

Ekziston edhe një sëmundje autoimune , Sydenham chorea , e cila manifestohet në lëvizje të shpejta dhe të pakontrolluara të duarve, këmbëve dhe fytyrës dhe shoqërohet me infeksion streptokoksik në fëmijëri.

 Me trajtimin e duhur, simptomat mund të zhduken brenda 2-3 muajve.

Një shpjegim tjetër që është propozuar është se nuk ishte një sëmundje, por një fenomen psikosocial , sipas një incidenti të ndodhur në Strasburg në 1518, nga korriku deri në shtator. 

Gjithçka nisi me një grua, e cila filloi të kërcente në rrugë dhe përfundoi duke u shoqëruar nga një turmë, e cila llogaritet në 50-400 persona .

 Burime të mëvonshme raportuan se dhjetëra kërcimtarë vdisnin çdo ditë nga temperaturat e larta të verës.

Rasti i Strasburgut u studiua nga historiani John Waller, i cili në vitin 2009 në një artikull shkencor (The Lancet) ia atribuoi atë shkaqeve psikologjike dhe në veçanti " nivelet e larta të stresit " nga të cilat njerëzit vuanin pas një sërë " kulturash të dështuara , çmimet më të larta të drithërave të gjeneratës së tyre, ardhja e sifilizit dhe rikthimi i vrasësve si lebra dhe murtaja . 

“Edhe për kushtet barbare të mesjetës, ato vite ishin jashtëzakonisht të vështira për popullin e Alsas”.

Në fakt, autoritetet e Strasburgut, në vend që të merrnin masa për t'u përballur me epideminë, nxitën vallëzimet e furishme, punësimin e muzikantëve dhe kërcimtarëve profesionistë, ngritjen e një skene dhe shndërrimin e të sëmurëve në shfaqje për publikun.