Një ish-agjent i Shërbimit Sekret Amerikan, i cili ishte vetëm disa metra larg nga John Fitzgerald Kennedy , kur ai u vra në nëntor 1963, ka thyer heshtjen pas 6 dekadash dhe ajo që i tha The New York Times  ngre pyetje të reja në lidhje me teorinë e "plumbit magjik" të paraqitur nga komisioni që hetoi krimin.

Në një intervistë që dha për gazetën amerikane para daljes në treg të librit të tij me titull “Dëshmitari i fundit”, për të cilin pritet të diskutohet, 88-vjeçari Paul Landis ka shpjeguar se besonte për shumë vite në “përfundimin” e autoritetet që Lee Harvey Oswald  veproi i vetëm. 

Megjithatë, mospërputhjet midis kujtimeve të tij të incidentit dhe raportit zyrtar të Komisionit Warren kishin efektin e ngjalljes së dyshimeve në mendjen e tij.

 “Fillova të pyes veten”, thotë  ish-agjenti sekret në intervistën e tij.

Sipas gjetjeve zyrtare të Komisionit Warren , Kennedy u vra nga një burrë i quajtur Lee Harvey Oswald i cili veproi i vetëm, duke qëlluar 3 herë në autokolonën nga kati i 6-të i një ndërtese me një pushkë Mannlicher-Carcano 6.5 mm. 

Në gjetje thuhet se nga 3 plumbat, njëri humbi objektivin, i dyti plagosi Kenedin dhe Connally, dhe i treti vrau JFK duke e goditur në kokë.

Në ditën e vrasjes së presidentit të 35-të të SHBA-së, Landis ishte duke hypur në një automjet pas limuzinës së konvertueshme ku ndodhej Kennedy. 

Sot, ish-agjenti sekret pretendon se ka dëgjuar një “breshëri” të shtëna armësh dhe ka parë një plumb që ka goditur presidentin amerikan nga pas. 

Sipas gjetjeve të komisionit të mbledhur për të hetuar atentatin, i njëjti plumb doli nga trupi i JFK dhe më pas goditi Guvernatorin e Teksasit John Connally, duke e plagosur në shpinë, kofshë, gjoks dhe kyç.

Ky shpjegim i asaj që ndodhi me plumbin që goditi presidentin amerikan, disa e quan me tallje teoria e "plumbit magjik", pasi shumë besojnë se është e pamundur që ai të ketë ndjekur rrugën që mori për të shkaktuar kaq shumë lëndime në trupin e JFK. pasagjer.

Siç thekson New York Times, një nga arsyet kryesore që e çoi komisionin në këtë përfundim - megjithëse raporti vë në dukje se kishte një dallim mendimi midis anëtarëve të tij - ishte fakti se plumbi u gjet në një barelë që përdorej për transportin e Connally në spital më vonë.

Pikërisht këtu ndryshojnë kujtimet e Landis për ditën e atentatit. 

Ish-agjenti sekret tha për New York Times se ai ishte njeriu që zbuloi plumbin , në sediljen e limuzinës ku ishte ulur Kennedy, pasi presidenti amerikan u hoq nga makina. 

I shqetësuar se dikush do të përpiqej ta kapte si “suvenir”, ai e mori dhe e vendosi në barelën ku ndodhej Kenedi. 

Ai spekulon se plumbi mund të jetë “rrokullisur” nga një barelë në tjetrën gjatë transportit për në spital.

“E kuptova menjëherë se ishte një provë shumë e rëndësishme dhe nuk doja që të zhdukej. Kështu që unë mendova, 'Paul, ti duhet të marrësh një vendim' dhe e mora atë", thotë ish-agjenti për gazetën.

Kjo dëshmi në thelb mohon teorinë e "një plumbi". Sipas James Robenald , një avokat dhe historian që bashkëpunoi me Landis në librin e tij që do të publikohej në tetor, kjo është një dëshmi që në thelb sugjeron se mund të ketë pasur më shumë se një autor. 

"Nëse plumbi që ne e quajmë "magji" ndaloi në shpinën e Kenedit dhe ra prej andej, një nga përfundimet qendrore të raportit të Warrenit është i gabuar ," vuri në dukje ai për Times.

Duke kuptuar në vitin 2014 se raporti i Komisionit Warren thoshte se plumbi në fjalë ishte gjetur në një vend tjetër nga ai që mbante mend, Landis kontaktoi zyrtarë të ndryshëm, sipas artikullit të gazetës. 

Ai përgjithësisht u prit me skepticizëm , kryesisht për shkak të dy raporteve me shkrim që kishte paraqitur pas atentatit. 

Landis nuk përmendi në asnjërën dokument se kishte gjetur plumbin dhe foli për tingujt e vetëm dy të shtëna armësh që dëgjoi gjatë sulmit - në vend të "breshërisë" që raporton sot.

Landis pohon se kur shkroi raportet e veçanta ai ishte ende në shok dhe vuante nga mungesa e gjumit. 

Sipas tij, kishte kuptim që ishin plot me gabime dhe lëshime, pasi në atë kohë prioritet i tij ishte të mbështeste Zonjën e Parë të SHBA-së, e cila ishte e tronditur nga vdekja e bashkëshortit.

Përse priti kaq shumë vite për të folur publikisht, ai thotë se “nuk donte të diskutonte për këtë çështje të veçantë”. “Kisha frikë. Kisha filluar të pyesja veten nëse bëra diçka të gabuar”, thotë njeriu që dha dorëheqjen nga posti i tij 6 muaj pas vrasjes së Kenedit.