Belind Këlliçi dhe Anna Shkreli dolën për herë të parë në një rrëfim ekskluziv mbrëmjen e kaluar në 'A Show' me Adi Krastën, në Syri Tv. 

Ata folën për njohjen, marrëdhënien e tyre dhe mbështetjen që Anna i jep Belindit në betejën elektorale të 14 majit për bashkinë e Tiranës.

Anna Shkreli deklaroi se ka besim të plotë në planin që Belindi ofron për kryeqytetin, ndërsa nga ana e tij, Këlliçi u shpreh se ka kurajën për t’i çuar gjërat deri në fund. 

Intervista e plotë në "A Show", Syri TV

Adi Krasta: Të dashur teleshikues, mirë se u kthyet në transmetimin tonë live, Ana Shkreli dhe Belind Këlliçi janë në studio. Përshëndetje! Natyrisht qe intervista do të jetë 70 me 30, pra 70 përqind je ti në qendër (Anna) dhe në qoftë se ky djalosh (Belindi) në të 30-at e veta nuk do të kishte hyrë në konkurrim për kryetarin e Bashkisë së Tiranës ose nuk do kishte vendosur të merrte pjesë në politikë ndoshta ndoshta ti me të nuk do të kishe dalë ndonjëherë në ekran. Kështu që më vjen natyrshëm të të bëj pyetjen e parë Ana. Pse je ti këtu sot?

Anna Shkreli: Unë jam këtu sot së pari, prej ftesës tënde, që sigurisht në çfarëdolloj rrethane të ishte, do e kisha pranuar. Së dyti, sepse mendoj që në radhë të parë kam një dëshirë shumë të madhe ta tregoj publikisht mbështetjen që unë kam ndaj Belindit dhe besimin që unë kam te Belindi si kandidat i ardhshëm i bashkisë së Tiranës. Dhe, sikurse, kam ardhur sepse e di që në një farë mënyre këmbëngulja apo kurajoja e tij për të qenë në këtë marrëdhënie me mua është diçka që ndonjëherë ai e ka paguar edhe shtrenjtë publikisht. Kështu që, unë tani jam në pozitën që kam dëshirë t'i tregoj që unë jam këtu.

Adi Krasta: Shiko ajo që pritet në intuitën popullore është që zakonisht bashkëshortët mbajnë përgjegjësi per fatet e bashkëshortëve ajo formula në të mirë e në të keq, në sëmundje e në shëndet e kështu me radhë. Ju të dy nuk jeni të martuar, jeni të dashur, ne po na thonë gratë s’duam, jo më të dashurat.

Belind Këlliçi: Nuk pranon Adi, ma nxiu jetën.

Anna Shkreli: Jo, kjo nuk është e vërtetë.

Anna Shkreli: Së pari nuk e shoh veten si dikë që mban përgjegjësi për fatin e Belindit, shikoj veten si partnerja e Belindit që jam aty për ta mbështetur në rrugëtimin e vet, për ti dhënë sa më shumë dashuri, sa më shumë të qeshura  dhe për ti thënë që nganjëherë gjërat duhen marrë lehtë.

Adi Krasta: Ana ka qenë kjo një histori dashurie “by the book” si me thënë  apo ka qenë ndryshe apo ka qenë e veçantë dhe sa ka zgjatur?

Anna: Problemi Adi është që “by the book”, çfarë është sot by the book?

Adi Krasta: Po duhet bërë ajo pyetja, si në filma do të kisha thënë unë?

Anna Shkreli: Si në filma, si në filma thriller. Me thikë jo, por me ulje-ngritje, me vështirësi, me ikje dhe rikthime të ndryshme sepse unë dhe Belindi jemi njohur shumë vite më përpara. Jemi njohur rastësisht ashtu siç mendoj që njihen të gjithë njerëzit sot, të rinjtë në një lokal dhe në fillim do të thoja që nuk na ka pëlqyer shumë njëri-tjetri. Belindi ka patur një paragjykim dikur ndaj njerëzve që studionin në Itali siç studioja unë, por pastaj mësoi t’i dashuronte njerëzit që studionin në Itali por deri atë kohë e kishte.

Adi Krasta: Më fal pse e kishe këtë paragjykim?

Anna Shkreli: Le ta hapim këtë kapitull.

Belind Këlliçi: Po sepse kam patur një pjesë të madhe të shokëve të mi që kam patur në gjimnaz kur një pjesë e jona u largua nëpër vende të ndryshme për të studiuar ata që vendosën të iknin jashtë pata një pjesë që vendosën të iknin në Itali. Problemi është që kur u kthyen kishin mbaruar studimet nuk flisnin italisht, flisnin shqip sepse rrinin me njëri-tjetrin të gjithë kohën dhe unë kisha krijuar një stereotip shumë të gabuar në kokën time e them këtë, me të vërtetë shumë të gabuar që këta ikin aty rrinë me njëri-tjetrin dhe nuk bëjnë shkollë. Ndërkohë që unë mund të kem qenë ndër të paktat raste që kam shkuar në një vend të Amerikës ku nuk kam takuar një shqiptar në 4 vjet në Baltimore, Mariland kështu që kisha krijuar një ide që t’i nuk duhet të jësh i ingranuar në jetën e atyre.

Anna Shkreli: Unë do të thoja që është pak dhe snobizmi i kulturës amerikane kundrejt asaj europiane...

Belind Këlliçi: Tani këtu hyjmë në snobizmat, por nuk ka të bëjë në fakt.

Adi Krasta: Kjo është një botë perceptimesh dhe ne dashur pa dashur jetojmë, por Anna, shiko, ti ke një formim të letrave, ke studiuar letërsi, ti je marrë me botime, ke patur një eksperiencë interesante me shtëpinë botuese Çabej dhe njëkohësisht je thellë në botën e botimeve linguistike letrare. Ti do ishe e shqetësuar në qoftë se pjesa e mëpasme e intervistës time do të ishte shumë politike?

Anna Shkreli: E dua shumë Çabej si shtëpi botuese. A do isha shqetësuar, nuk do isha shqetësuar thjesht nuk e di nëse do të dilte një intervistë e mirë, do të isha shqetësuar për intervistën tënde

Adi Krasta: Kështu që nuk do ta bëjmë ashtu se nuk është ky qëllimi, dua t’i qasem pak ndryshe pranisë tuaj këtu. Ju jeni të rinj dhe ju meritoni një qytet të shkëlqyer një kryeqytet të shkëlqyer e meritoni ju. Ndërkohë, ti je vajzë e ndjeshme, je rritur, një fjali që ka ndjeshmëri për shijet me problemet arkitektonike me demografinë, me zhvillimin, me komunikimin sipas mendimit tënd si e ke përjetuar ti, çfarë analize ke bërë ti si një vajzë e re duke ecur në rrugët e Tiranës gjatë harkut të këtyre 10 viteve? Domethënë çfarë i ka ndodhur për mendimin tënd qytetit tënd këto 10 vjet një gjë që nuk të pëlqen?

Anna Shkreli: Atëherë unë mendoj që Tirana në transformimet e mëdha urbane që ka pësuar gjatë këtyre viteve për fat të keq nuk e ka ruajtur atë që quhet miks identiteti. Nuk diskutohet që qytete e mëdha kryeqytet kanë tendencën që të zhvillohen me kohën kanë tendencën që të transformohen por sipas mendimit tim ka disa pika që janë NO Go pika nevralgjike që flasin jo vetëm për identitetin e qytetit por dhe për identitetin e banorëve të qytetit. Në disa lexime që unë kam bërë sa i përket gjeografisë urbane peizazhet urbane etj, etj, është e vërtetuar se në momentin që njerëzit e shohin qytetin të ndryshojë me një ritëm shumë të shpejtë pësojnë atë që quhet “tejhuazimi”, ata tejhuazohen nga qyteti.

Adi Krasta: Largohen, pra ftohen....

Anna Shkreli: Humbasin edhe pikat e referimit, pika referimi të jetës së tyre një lloj vazhdimësie e asaj që është e shkuara e tashmja dhe e ardhmja e një qyteti që të jep dhe idenë e sensit të përjetësisë të faktit që shumë njerëz kanë qenë këtu për të ngritur këtë që është këtu dhe kjo nuk humbet.

Adi Krasta: Ti do ta kishe parë qendrën e Tiranës ndryshe nëse do të kishe fuqi?

Anna Shkreli: Unë qendrën e Tiranës do ta kisha ruajtur ashtu siç ka qenë, të paktën qendrën, atë që është bërë në shumë vende të tjera. Okay, do ta zhvillosh qytetin, qyteti zhvillohet dhe diku tjetër, ne e kemi parë të ndodhë kudo kjo, e kemi parë të ndodhë në Paris, në Londër. Unë kam jetuar, kam punuar një periudhë në Londër. Aty ti besoj e di shumë mirë që ka zona si “Liverpool Street Station” është i gjithi një qendër financiare siç është “Farington Street” etj etj. Por ajo që po themi është ajo arkitektura “Eduardiane”  tipike që vazhdon e ruan karakterin e saj historik.

Adi Krasta: Më ka bërë shumë përshtypje njëherë, ti je ndër vajzat që për mua personalisht je në vajzat trime, sepse unë e ndaj Tiranën në Tiranën trime dhe në Tiranën e frikësuar, në Tiranën zgjuar dhe në Tiranën e përgjumur letargjike. Ti vetë ke mbajtur një qëndrim të guximshëm për prishjen e Teatrit Kombëtar dhe  nuk dua ta përmend këtë por kam një pyetje këtu. Pse ti këto kohë nuk e ke sjellë në diskutimin tënd prej një vajze të Tiranës sepse ti tani do jesh in vista sepse Belind Këlliçi do të tentojë të bëhet kryetari i Bashkisë së Tiranës dhe  ti  ke mbajtur një qëndrim shumë dinjitoz, por e ke inkapsuluar atë ngjarje. Ti mendon që mund ta kishin përdorur përshembull ose ti mendon që ke bërë një gjest që mos duhet të krijojë avantazh publik në raport me....?

Anna Shkreli: Unë mendoj se ishte një kapitull profesional i jetës time. Për ta shpjeguar të gjithin për dilemat dhe pikëpyetjet që njeriu ka brenda vetes kërkon kohë dhe diskutim shumë të gjatë, për këtë arsye unë kam dashur që ky kapitull mos preket. Unë dashurinë që kam për qytetin dhe trashëgiminë e qytetit dhe kur flas për trashëgimi nuk flasim vetëm për trashëgiminë fizike, por edhe për atë set vlerash të cilat bëjnë pjesë në etnografi, kulturë, mënyrën si njeriu raportohet me hapësirën fizike që janë çdo gjë. Por pyetja e madhe është, a mund të ekzistojë kjo trashëgimi jo materiale në momentin kur nuk ekziston ana tjetër e medaljes dhe unë mendoj që këtë gjë e bëj për çdo ditë të jetës time. Për shembull selia e shtëpisë botuese ku unë kam  aktiviteti tim primar ndodhet te  shtëpia e vjetër e stërgjyshes time Safet Tafaj. Është një shtëpi e vogël qerpiçi dhe pse është interesante kjo sepse sot të gjithë flasin për humbjen e vilave të periudhës zogiste, vila administrate me radhë. Vilat e qerpiçit p.sh cilësohen si arkitekturë e 4 e 5,  por ato shprehin identitetin e qytetit dhe ti nuk i gjen më kurrë dhe askujt nuk i intereson më nëse ato prishen dhe ne kemi dashur ta ruajmë fiks ashtu siç është që kur njerëzit të vijnë në aktivitete të ndryshme që ne bëjmë të shikojnë si raportohesh me një hapësirë të tillë. A ka një mundësi për ti rifunksionalizuar, a ka një mundësi që ato të vazhdojnë të jetojnë në 2023? Tani mbase as vetë nuk do të jetoja në një shtëpi qerpiçi por mendoj se me plane specifike të integruara me nxitje të caktuara që njerëzit bizneset e tyre ri zhvillojnë aty mendoj që mund të rikuperohen.

Adi Krasta: Jam kurioz, do qëndrosh dhe pak gjatë, por çfarë ndjen ndërkohë Belindi teksa Anna po flet.

Belind Këlliçi: Krenari! Anna: Pauza poetike.

Adi Krasta: Shiko ti ke marrë vendimin që të hysh në një garë të madhe  për qytetin dhe përpara ke një sistem shumë kompleks shumë të fuqishëm. Tani më thuhet që ky sistem ka bërë shumë para?

Belind Këlliçi: Është shndërruar në makineri paraje dhe propagande!

Adi Krasta: Makineri paraje dhe propagande?

Belind Këlliçi: Arsye kryesore për një motivim të jashtëzakonshëm për t'u përballur me këtë makineri.

Adi Krasta: çfarë të ka thënë ndonjë gjë Ana Shkreli në këtë fazë që  është shumë interesante që është private por ne mund ta ndajmë në publik sepse ka thënë diçka jam i bindur?

Belind Këlliçi: Shiko të ta them se është dhe pwrjetim personal. Kurajo ime, këmbëngulja ime, kokëfortësia ime për t’i shkuar betejave deri në fund është diçka që Annën e ka impresionuar shpesh herë. Ti pak më parë përmende qëndrimin e Annës për ngjarjen e Teatrit apo shumë ngjarje të tjera kulturore në qytet dhe pse Anna tani ka një periudhë që nuk ka qenë dukshëm aktive në jetën publike. Por unë jam një natyrë tjetër që nuk heq dorë nga asnjë qëllim i imi i shkoj deri në fund,  ndryshe nga Ana që nuk do të marrë kredit,  unë dua të marr kredit për një betejë patjetër dhe kjo që kam përpara është një  betejë shumë e vështirë.

Adi Krasta: Pra ti je një politikan i vërtetë?

Belind Këlliçi: Po sigurisht ngaqë jam politikan dhe i dua kreditet. Ndoshta Anna nuk i do për veten sepse nuk është dhe nuk do të jetë pjesë e politikës  por natyrisht  e ka shumë merak pjesën kur bëhet fjalë për mua. Anna nuk do kredite për gjërat që bën sepse i konsideron që po bën detyrën e saj si qytetare. Në këtë pikë ku jemi sot ku të rinjtë e shohin të pamundur mbijetesën, përballjen me këtë regjim, me sistemin që është ngritur që ta pamundëson jetesën në Tiranë, as mund ta çojnë një pjesë e të rinjve në mend që mund të përballen me makinerinë dhe ta mposhtin makinerinë, për mua ky është dhjetëfish motivim. Kësaj beteje do i shkoj deri në fund pa asnjë kompromis. Për të dhënë të paktën shembullin, modelin tim personal që unë kësaj beteje do t'i shkoj deri në fund pa asnjë kompromis, siç e thonë amerikanët dhe britanikët shpesh herë "The underdog", nuk e kam problem fare, për t'u përballur dhe për t'ia dalë deri në fund.

Adi Krasta: Ana si po ndihesh ti deri tani në bisedën tonë televizive?

Anna Shkreli: Mirë.

Adi Krasta: Do të vijmë në një segment dhe unë jam i detyruar në interes të publikut të bëj disa pyetje që nuk janë të tipit fantazmagorik, por janë më të drejtpërdrejta.....

Anna Shkreli: Okay, të kaloj flokët mbrapa veshit unë atëherë (qesh) besoj do më jenë skuqur.

Adi Krasta: Jo s’ka problem “you’re doing just fine”. Duke patur parasysh që të dashur apo jo me këtë status domethënë bashkëjetues ose jo të momentit ju keni dalë në një program program televiziv ne momentin që jeta politike e Belind Kelliçit është shumë e fortë pasi ai mund të zgjidhet kryetari i Bashkisë së Tiranës në rastin më të mirë, por në çdo rast tjetër ai është në hartën e njerëzve që diskutohen shumë në publik. Dy koncepte që ti i ke thënë më kanë bërë shumë përshtypje! Ti ke thënë që e gjen këtë qytet të reagojë në dy grupime të ndryshme ndërsyera krahshi njëri tjetrit që sillen sin ë një derbi të madh politik për të fituar jo aq territor kilometrik as rezultate konkrete e produkte jete, por për të fituar disa gara gati të pa antifikueshme, të çuditshme në këtë Teatër e ndien veten Ok apo dëshiron të jesh e mbyllur në mbrojtje në heshtje.

Anna Shkreli: Problemi është Adi se unë nuk mendoj që njerëzit që nuk janë shumë të zëshëm në fakt në fakt janë njerëz që nuk veprojnë, domethënë unë mendoj që njerëzit veprojnë çdo ditë me punën që bëjnë me qëndrimet e vogla që mbajnë përditë, me bisedat që bëjnë, me synimin për të botuar një tekst apo një tekst tjetër në këtë rast, dhe çfarë po komunikoj unë me këtë, “What do I stand for”, për çfarë qëndroj? Kështu që në këtë sens e kam shumë të rëndësishme ta them këtë tamam sikur të ishim bashkë duke folur jashtë kamerave sepse nuk dua që njerëzit të mendojnë që e vetmja mënyrë për të mbajtur një qëndrim është duke ngritur zërin mbase dhe publikisht, njerëzit mbajnë qëndrime përditë me punën që bëjnë dhe jetën e tyre, por që unë mendoj që për fat të keq, ky është opinioni im, ka një radikalizim të tejskajshëm të njerëzve, të qëndrimeve publike, që krijon një tension, i cili është një tension gati i pashëndetshëm, këtë e besoj, domethënë përherë e më shumë ka një logjikë në mes që i ndan njerëzit në të mirë apo të këqij, miq apo armiq, të bardhë apo të zinj.

Adi Krasta: Në këtë fazë kur bisedat për Belind Këlliçin dhe të dashurën e tij, Anna Shkrelin, të duket sikur është paragrafi i Kadaresë ose cilit do shkrimtari...

Anna Shkreli: Sepse atij i pëlqen emri Anna, ka dhe një personazh me mbiemrin Shkreli.

Adi Krasta: Diskutimi do të bëhet shumë i ashpër, por ndërkohë në vetvete, ka pasur momente kur është bërë i ashpër, p.sh ata njerëzit e botës së propagandës, portalet, titujt, të cilët janë aty si “barrakuda” në një kuptim, për ato të shkreta klikime të një bote globale, që është bërë e shëmtuar, ata të kanë pyetur, të kanë gjetur, ti je pjesë e një familje njerëzish të njohur me pozicione shtetërore të cilët diskutohen në publik ndërkohë ke një të dashur i cili po futet në një luftë, betejë për bashkinë e Tiranës. E ndien ti veten në këtë sekondë pak si nje dëm anësor si një “collateral damage”?

Anna Shkreli: Unë e ndiej veten si një dëm anësor, sikurse e ndiej nganjëherë veten edhe në faj, edhe kjo është domethënë, nuk po dua të krijoj asnjë lloj viktimizimi, por nuk është një pozitë e favorshme në thelb, sepse është një pozitë në të cilën gjatë gjithë kohës duhet të përpiqesh të mbash një lloj balance, dhe gjithsesi shumë ndjesi faji të cilat nuk të përkasin ty personalisht, të duhet t’i gëlltisësh, po në fund të ditës kjo është jeta, nuk është se ke çfarë i bën në këtë mes.

Adi Krasta: Shiko, ti je sot, Anna Shkreli e Belind Këlliçit.

Belind Këlliçi: Jo, mos e thuaj atë.

Adi Krasta: Ose Belind Këlliçi i Anna Shkrelit.

Belind Këlliçi: Po patjetër, të dytët.

Adi Krasta: Po ne jemi të të dashurve tanë dhe unë kam krenari për familjen time.

Anna Shkreli: Ne jemi të atyre qe i kemi, po.

Adi Krasta: Ne jemi të atyre që i kemi, diskuri që mund të bëhet, shumë shpejt që kur të futemi në fushate do të bëhet siç janë mësuar shqiptarët mund të bëhet i hidhur, i shëmtuar, deligjitimues, relativizues personal dhe i shëmtuar. Ka një vijë të kuqe të cilën ti nuk do ta kishe pranuar dhe cila është ajo?

Anna Shkreli: A ka një vijë të kuqe, po të më ishte kërkuar që të thoja gjëra të cilat nuk i mendoj. Kjo është vija ime e kuqe, këtë nuk do e kisha pranuar.

Adi Krasta: Fair. Ndërkohë pyetja ime për ty është kjo, ka patur në diskurin para fushatës ose betejës politike që bëni në Shqipëri këto kohë kur ka dalë një djalë i ri i cili është 30 e ca vjeçar, nuk konsiderohet mashtrues, nuk konsiderohet hajdut, nuk konsiderohet treleksh në sensin e sjelljes publike, ata menjëherë kapën gjëra dhe të gjetën p.sh krushqinë ose lidhjen me Partinë Socialiste të cilat u thanë hapur natyrisht nga aktorët që janë të ndjeshëm në raport me destatuimin tënd?

Belind Këlliçi: Me zhvlerësimin e këtyre që ti the.

Adi Krasta: Ekzaktësisht. Si e ke përballur, si do ta përballësh në fakt nga sot e tutje, si do i qasesh ti kësaj?

Belind Këlliçi: I përballur jam Adi, se është shumë e thjeshtë, domethënë në këtë vend jemi, jetojmë, për fatin tonë të keq apo të mirë, jetojmë në një vend të vogël. Shqipëria është vend i vogël, Tirana sigurisht më e vogël se Shqipëria, edhe pse është një metropol, edhe pse ka thuajse 1 milion banorë, sërish mbetet një vend i vogël, unë vetë në këtë qytet kam vendosur që gjërat t’i bëj me zemër, edhe dashurinë ta kem me zemër. Ushqej dashuri për personin që më do zemra, ka nga ata që dashurinë e ushqejnë për partinë, kjo kategori mua nuk më shqetëson fare për sa kohë ka njerëz që dashurojnë partinë, gjykojnë vetëm në atë sens dhe njerëzit i shohin vetëm në atë drejtim, për mua janë të pa rëndësishëm fare. Unë jam Belindi, Anna është Anna. Unë jam dashuruar me Annën për shkak të asaj që Anna përfaqëson dhe kush është Anna dhe unë jam dashuruar me Anna Shkrelin dhe unë dua Anna Shkrelin kaq e thjeshtë është. Nuk besoj se jam unë i pari dhe i fundit në Republikën e Shqipërisë apo në Tiranë që kam bërë këtë zgjedhje, kështu që më duket shumë absurde, ndonjëherë tentativa për të më shqetësuar dhe për të më zhvendosur vëmendjen nga objektivi final. Objektivi final i imi është i mirë përcaktuar. Është çrrënjosja e një modeli që e ka vënë Tiranën në thundër në këto 8 vite dhe unë objektivin e kam shumë të qartë, nuk shqetësohem fare për goditjet që mund të vijnë ose trekëmbëshat gjatë rrugës sepse më duhet të mbërrij në objektiv.

Adi Krasta: Më lër të bej rolin e gazetarëve të poshtër.

Anna Shkreli: Të bëhemi gati.

Adi Krasta: Të cilët kanë gjetur Anna Shkrelin përballë dhe duan që ajo të vihet në pozitë të vështirë dhe natyrisht të çojë flokët prapa. Ti e di diskutimin e kohëve të fundit që është bërë që nga kryeministri e pastaj nga shumë aktorë të tjerë të qeverisjes së Shqipërisë, duhet Shqipëria të ketë sjellje tjetër institucionale, ligjore mbase për ndërtesat që janë bërë para 50 vjetëve, një pjesë e tyre janë bërë nga të burgosurit në Shqipëri, për hir të së vërtetës ose janë bërë ose ato nuk u prishen kurrë nga një tërmet, mirëpo kjo shkaktoi shumë tension sepse njerëzit kanë shumë shqetësim se mos gjenden nëpër rrugë pastaj mbeten pa shtëpi, pastaj futen nëpër disa qerthuj të pështirë të një shteti burokratik që harron ose gënjen e kështu me radhë. Artan Shkreli ka folur për këtë, “The father”, qasja e tij jo domosdoshmërisht shkakton duartrokitje gjithandej dhe përderisa ai ka një pozicion publik, ka një reaksion ndaj çdo gjëje që ai thotë dhe bën dhe unë jam i mendimit që fëmijët nuk duhet të përgjigjen për veprimtarinë e askujt, njeriu përgjigjet për veprimtarinë personale. Po megjithatë parë nga këndvështrimi i gazetarisë së sotme në qoftë se dikush do të kishte pyetur se a ke ti një reaksion për këtë ngjarje, ke një mendim, do të kishe dashur të thoje një mendim, po ose jo?

Anna Shkreli: Unë nuk kam një mendim sepse është një çështje shumë teknike. Domethënë është një çështje në të cilën unë nuk gjykoj që kam kapacitetin dhe nuk njoh kuadrin e plotë që të them, të shpreh çfarëdo lloj opinioni, domethënë e kuptoj shqetësimin e "gazetarëve të poshtër", siç po e thua ti në thonjëza, se sigurisht nuk janë gazetarë të poshtër, shqetësimi i çdo gazetari është një shqetësim shumë i legjitimuar dhe duhet të jetë shqetësim dhe çdo gazetar duhet të ngre pyetje dhe t’i shkojë pyetjeve deri ne fund, por nuk jam unë personi i duhur për këtë.

Belind Këlliçi: E ke këtu personin e duhur për këtë. Asnjë gjë nuk do të ndodhë. Pa diskutim në 14 maj prandaj po shkojmë për të bërë dhe ndryshimin, duke qenë se ky është një proces që i takon bashkive, pushtetit lokal, për ta bërë, thjesht të ma japin mundësinë qytetarët e Tiranës, se në Tiranë garoj që mos kenë asnjë problem me banesat e tyre. Është kaq e thjeshtë. Sado që mund të jetë hapur panik apo jo, nga protalet, çfarë rëndësie ka, banesat e qytetarëve nuk do të preken.

Adi Krasta: Në fund të kësaj interviste, Anna, unë do t’i bëj Belindit një pyetje shumë thelbësore e cila do ta shoqërojë Belindin edhe nga kolegët e mi të gjithë televizioneve, radiove, portaleve, gjatë gjithë betejës deri në datën 14 maj, por përpara duke qenë se ti je e botës së komunikimit, e botës së letrave dhe ndërkohë ke fuqi mbi këtë djalë sepse ju jeni bashkë, ti mund t’i thuash çfarë të duash atij, por sipas mendimit tënd për një qasje të suksesshme, efektive drejt pozicionit të kryetarit të bashkisë, sipas mendimit tënd, si duhet t’i qaset Belind Këlliçi bashkisë së Tiranës?

Anna Shkreli: Si duhet t’i qaset drejtimit të marrjes së Tiranës?

Adi Krasta: Marrjes së bashkisë, garës?

Anna Shkreli: Duhet të jetë sa më i hapur, në sensin që Belindi për mua garën e vërtetë e ka me qytetarët e Tiranës, domethënë duhet të komunikoje me ata, kjo është e gjitha, ata janë fokusi, pjesa tjetër për mua është thjeshtë një tymnajë? Ekziston dhe nuk ekziston, është një hologram, fjalët, sulmet, propagandat çdo gjë është reale dhe ekziston vetëm në momentin që ti e beson. Në momentin që ti nuk e beson, nuk është më reale, në momentin që ti komunikon me njerëzit.

Adi Krasta: Një kandidat për bashkinë e Tiranës është i detyruar të bëjë premtime dhe po ta shohësh me vëmendje më e lehta nga të tera është të bësh premtime. Ke një këshillë, po flas sikur ky djali mos të jetë këtu, për kandidatin Këlliçi si duhet t’i qaset premtimeve?

Anna Shkreli: Po ne e kemi folur nja dy herë këtë gjë për çështje të ndryshme dhe unë e vetmja gjë kam mundur t’i them, sigurisht në kapacitetin tim është që ki shumë kujdes kur premton, në sensin mendoje vërtetë përpara se, kjo gjë është apo jo e bëshme, sepse e nesërmja vjen shumë shpejt. Është një shprehje shumë e bukur që thotë “Be careful what you dream of”.

Adi Krasta: Për atë që ëndërron dhe kërkon sepse ajo do bëhet?

Anna Shkreli: Sepse ajo mund të bëhet dhe po u bë do të të vijë shumë shpejt dhe do të jesh prapë po i njëjti njeri, kështu që në këtë sens nuk duhet të mendosh për të ardhmen si diçka e cila nuk ekziston, nuk është aty.

Adi Krasta: Shiko kam dhe një pyetje tjetër për ty, përfitoj nga rasti që je këtu se intervistën tjetër do ta bëjmë në kapacitet personal për botimet, për letërsinë dhe për dashurinë për komunikimin ne të dy.

Anna Shkreli: Që do doja shumë ta bënim një intervistë të tillë.

Adi Krasta: Edhe kjo do bëhet se s’bën, por jemi të detyruar t’i shkojmë kësaj bisedës sonë në këtë kontekst për të cilin ju keni ardhur këtu. Gratë e kryeministrave dhe gratë e kryetarëve të bashkisë bëjnë njëlloj kompromisi me djallin.

Anna Shkreli: Kush e thotë këtë?

Adi Krasta: Ka ekzistuar një film i jashtëzakonshëm me Al Pacino dhe Keanu Reeves dhe Charlize Theron.

Anna Shkreli: Ah po e kam parë filmin.

Adi Krasta: Dhe ishte vërtetë një marrëdhënie komplekse me djallin dhe vizivisht, por unë e kisha alegorikisht. Në pozicionin e një njeriu të afërt të një kandidati për bashkinë e Tiranës, do kishe bërë kompromise të mezi gëlltitshme?

Anna Shkreli: Po unë tani në pozitën që jam, sigurisht që jo do të them, edhe sepse jo e besoj.

Belind Këlliçi: Sepse jo është, ta garantoj unë që s’bëhet fjalë, e para nuk ia kërkoj unë, domethënë ka një arsye se më the 70 me 30 po ka përfunduar 3% me 97%....

Adi Krasta: Ç’ke ti, ti do kesh pjesën tënde, të plotë, të thellë.

Anna Shkreli: Ti ke gjithë bllokun e fundit..

Belind Këlliçi: Arsyeja pse marrëdhënia ime me Annën i ka rezistuar shumë momenteve të vështira, luhatjeve, ulje-ngritjeve është për shkak se nuk e kam tejkaluar unë kurrë vijën e kuqe në raport me atë që Anna është dhe me personin që Anna do të jetë, kështu që unë kurrë nuk kam kërkuar ta vendos Annën në një moment të vështirë, në një situatë të vështirë, sikundër nuk e ka bërë kurrë me mua Anna, pra secili ka lirinë e tij personale për të bërë jetën e tij profesionale, për të bërë aktivitetin personal dhe për të marrë vendime mbi të cilat beson personalisht ky individ.

Adi Krasta: Nëqoftëse të kërkohet që ti të jesh prezente në foto, pra në Bathore, do ta kishe bërë?

Anna Shkreli: Po unë do kisha bërë besoj pjesën më të madhe të gjërave që e ndihmojnë.

Belind Këlliçi: Ja ta them unë se ç’punë ka Anna, shih tani kjo propaganda tipike.

Anna Shkreli: Por arsyeja që nuk ma kërkon është sepse unë në radhë të parë nuk jam person politik, në radhë të dytë ka dhe diçka tjetër që, pse?

Belind Këlliçi: Po për çfarë duhet Anna në foto po qe se jam unë? Kështu që të largohemi nga këto klishetë tipike, nga këto metodat tipike, nga PR-i i zakonshëm që shkojnë aty, kujdesen ndërkohë për banorët dhe pastaj kur largohen tregojnë barcaleta për vendet ku kanë qenë. Jo, këtë punë e kam unë, politikani këtu jam unë, jam unë personi që duhet të merrem me këtë çështje dhe ata banorë duan ndihmë nga unë për problematikën e tyre, zgjidhjen që unë ofroj, dhe nuk ka të bëjë Anna fare.

Adi Krasta: Kemi ardhur tek pjesa jote Belind dhe unë e kam ndarë në tre ballafaqime të forta për të cilat duhet t’i them ekzaktësisht ashtu si janë. Nga një konstatim analitik që e kanë bërë njerëz në qytetin e Tiranës, ne kemi diskutuar dhe kemi bërë atë që kemi mundur për të kuptuar nga pikëpamja psiko-sociale se si e jeton ky qytet jetën e vet. Fjala vjen, unë gjithmonë kam menduar se qëndrimi që qyteti nuk mund të shtrihej kështu si shtrihet çdo qytet në botë me kalimin e kohës po duhet të ngrihej lart në një pyll orbital që më duket një pallavër gati e paturpshme nga pikëpamja estetike, nuk tregoi një reagim të madh popullor, si me thënë njerëzit jo domosdoshmërisht i urrejnë kullat edhe pse për t’i bërë ato leku konsiderohet të jetë leku i parave të pista dhe vetë bërja e panumërt e tyre i jep qytetit një lloj mbytje të çuditshme. Një kjo dhe e dyta.

Belind Këlliçi: Krijon kaos.

Adi Krasta: Përveç, e dyta është që ky qytet jo domosdoshmërisht po them si masivitet e vrau kokën për prishjen e një ikone siç ishte Teatri Kombëtar, domethënë kishte aty njerëz, luftuan ata që luftuan...

Belind Këlliçi: Teatri pati një qëndresë shumë të madhe, aleanca për Teatrin Kombëtar vijon të jetë sot ende.

Adi Krasta: Konstatojmë atë që ka ndodhur pas ngjarjes, duhej të pritej pas ngjarjes, iku pandemia ndodhi ajo që ndodhi, njerëzit duhet të ishin aty. Po të prishësh ti Colosseumin, njerëzit pandemi ose jo do të kishin qenë aty dhe do të kishin luftuar etj, etj, domethënë ka një sjellje të çuditshme të qytetarit të Tiranës që pëlqen çuditërisht mashtruesin që duket shumë interesant, seksi, pëlqen halabakun ordiner fin që është kopilesk që të bën për të qeshur, që këndon bukur, që është me humor, që është ai që ta rrëmben ty simpatinë edhe pse ai bën gabime, mashtron dhe bën gjëra të tmerrshme. Karshi këtij realiteti, ia vlente, bëhet një garë, çfarë gare do të bëhet aty?

Belind Këlliçi: Ku ka motiv më të madh se ky që the ti, që ti futesh në një garë me një model krejt ndryshe në një moment të tillë ku kjo që unë konstatoj është diçka tjetër. Ka një mungesë shumë të madhe në fakt te politika, ka një mungesë besimi edhe te brezi i ri, pikërisht sepse ka disa personazhe publike ose politike që si brez i ri morën besimin e qytetarëve, flasim nga 2013 dhe në vijim për të bërë punë të mira, për të qeverisur dhe që e treguan veten se ishin më të vjetër në mentalitet se baballarët e tyre politik apo dhe baballarët e tyre biologjikë kështu që kjo ka krijuar një zhgënjim shumë të madh se ky vend nuk bëhet. Një nga brengat e mia më të mëdha në punën time me forumin rinor ka qenë pikërisht fakti se çdo vit e më shumë kam parë në 7 vite që kam drejtuar të rinjtë demokratë, të rinj që largohen, se e kanë humbur shpresën, se ky vend nuk bëhet, se njerëzit nuk dalin, nuk reagojnë sepse në një farë mënyre i kane pirë me propagandë, i kanë vrarë nervin e protestës, i kanë vrarë nervin e reagimit shoqëror, dhe i kanë bërë të mendojnë vetëm për hallin e tyre të vogël dhe vetëm për bukën e gojës sepse në momentin që ti e varfëron qytetarin tënd me axhendë, në momentin që ti e çon drejt skamjes një pjesë të madhe të popullsisë tënde, ata shkuarjen në Teatër e kanë luks. E konsiderojnë luks të madh, ndërkohë që s’duhet të jetë i tillë. Qytetarët e Tiranës duhet të kenë mundësinë që të kenë një jetë me kualitet, me cilësinë e kryeqytetit. Janë pjesë e një kryeqyteti që ndodhet në zemër të Europës. Domethënë, unë edhe kur kam patur raste që të jem jashtë, kryesisht në SHBA ka një mungesë shpesh të theksuar aty se ku ndodhet Shqipëria në Europë etj, kur ia spjegoj, ia spjegoj që jemi në kufi me Greqinë dhe me Italinë dhe konsiderojnë që ti duhet të jesh një qytetar i barabartë me këto standarde, po ne ndërkohë jetojmë në Tiranë. Në Tirane sot s’ke Teatër ku të shkosh, tani problemi është që njerëzit janë mësuar me këtë të keqe, ideja është që duhet të çmësohen. Ndaj beteja ime, sfida ime është që Tirana duhet të jetë një qytet normal, që ofron shërbime, që jetohet, sepse Tirana është kthyer në një fjetore, Adi, ky është problemi më i madh. Është një fjetore e madhe ku të gjithë qytetarët shkojnë në punë dhe shkojnë në gjumë. Jo mor, jo, duhet të ketë jetë një kryeqytet.

Adi Krasta: Le ta supozojmë një moment, për hir të së vërtetës, shprehitë e së folurës janë të mira, mesazhi padyshim është shumë i rëndësishëm për të shkuar në publik edhe për ata që s’kanë veshë për të dëgjuar ose nuk kanë një proces analitik për të kuptuar, po ti i ke marrë përsipër. Megjithatë, megjithatë do të kisha dashur bashkë me Annën të të vinim pak në provë dhe të thonim që, në qoftë se ty do të kishin thënë ke 2 minutat më të rëndësishme të jetës për të bindur njerëzit që të shkojnë nga 0 në 10 dhe për të të dhënë votën ama duhet të thuash aq shumë fjalë të mençura për sekondë sa duhet të jetë e paapelueshme ajo që thua, cilat janë 3 gjëra që nëse rregulloheshin, 3 elementë të jetës së Tiranës që ti po t’i rregulloje, ky qytet mund të bëhej, mendoj që mund të bëhej ndryshe?

Belind Këlliçi: Po padiskutim e para është kjo që sapo të përmenda. Për shkak të një brenge të madhe që kam për shkak të emigrimit, të largimit të të rinjve, shpeshherë në vitet e fundit kemi parë që çiftet e reja largohen për shkak të pamundësisë ekonomike, për shkak të modelit të keq ekonomik që ofron Tirana. Për shkak se nuk ia dalin dot të blejnë një apartament të vogël në Tiranë, nuk ia dalin dot të krijojnë një familje, të kenë një bebe të vogël dhe ta rritin në Tiranë. Nuk ka kopshte, nuk ka çerdhe, nuk ka shkolla. Nuk e kanë mundësinë ekonomike të blejnë një makinë të vogël, po flasim për standardet minimale të një jete normale të një kryeqyteti Europian. Kështu që ndërhyrja ime emergjente në politikat lokale sociale dhe të strehimit të të rinjve është një nevojë akute në gjykimin tim për kryeqytetin sepse çdo vit që kalon ne humbasim një pjesë të mirë të shoqërisë sonë, një pjese të mirë të popullsisë sonë në Tiranë dhe pjesa dërrmuese që kane ikur 6 vitet e fundit janë të rinj. Në moshën 35 vjeç. Janë pikërisht ata mekanizmi dhe leva më e fortë e ekonomisë së vendit dhe e shoqërisë sonë që duhet ta çojnë këtë shoqëri përpara, dhe unë do të beja gjithçka në kapacitetin tim intelektual, njerëzor mbi të gjitha për të mbajtur të rinjtë këtu. E dyta, ka një problem shumë të madh me fenomenin e korrupsionit. Lehtësisht ata qytetarë që janë bërë pjesë me të keqen, që e pranojnë ose që kanë hequr dorë, janë dorëzuar e pranojnë se institucionet në këtë vend duke nisur me bashkinë e Tiranës janë institucione të kriminalizuara, të korruptuara, sigurisht do të ofroja një model tjetër. Kam hyrë i pa korruptuar në politikë vijoj të jem i pa korruptuar, ditën që do të dal, dua të dal dhe do të dal i pa korruptuar. Ky është një qëllim madhor në gjykimin tim për të cilin çdo njeri duhet të japë votën një djali dhe një brezi të ri i cili do të japë një model krejt ndryshe në politike. E treta, duhet të bësh një qytet të jetueshëm. Një qytet që është proporcional që ka vend edhe për këmbësorin, edhe për shoferin e makinës, edhe për ata që i japin biçikletës.

Adi Krasta: Meqë ra fjala, ata që ecin janë të palumtur, ne shoferët jemi të skandalizuar, ka një racizëm ndaj shoferëve në Tiranë.

Belind Këlliçi: Ndërkohë ata që drejtojnë biçikletat janë mbase në një gjendje edhe më të rënduar dhe mos të flas.

Adi Krasta: Anna Shkreli s’është dakord.

Anna Shkreli: Jo, thjesht doja të thoja që edhe çiklistët duhen marrë në konsideratë.

Belind Këlliçi: Patjetër, por mos të të flas pastaj për nënat e reja që nuk kanë trotuare ku të nxjerrin fëmijët e tyre. Pra, Tirana duhet të jetë një qytet i jetueshëm, një qytet që ka hapësira për të gjithë qytetarët, një qytet që ta ofron mundësinë ta jetosh jetën me një standard normal, kaq e thjeshtë është, Adi, dhe nuk besoj se të dalësh dhe të kesh qëndrime prej nje megalomani dhe të bësh premtime fantastiko-shkencore dhe të flasësh për një Tiranë që i përket gjeneratës së ardhme të një epoke digjitale etj, etj, në një vend ku nuk ke ujë të pijshëm akoma, ajri është i ndotur, një nga 10 vendet më të ndotura në Europë, sigurisht kjo është një maskaradë e madhe dhe bukë dhe cirk që këta që janë sot në krye ua ofrojnë çdo ditë qytetarëve me vetëdijen më të plotë që qytetarët meritojnë bukë dhe cirk, jo qytetarët nuk meritojnë bukë dhe cirk.

Adi Krasta: Dy pyetje të fundit (i drejtohet Annës), t’u duk ty televizioni përgjithësisht, sepse kushdo që të sheh nga njerëzit e televizionit, siç thanë dhe kolegët tanë këtu, gjatë momenteve të reklamave, thanë pse nuk bën kjo vajza televizion meqë ka të folur të mirë etj, etj, gjatë kësaj kohe t’u duk televizioni ty agresiv, ke ti një lloj ndjesie jo shumë të mirë për televizionin, për kulturen, si e ke qasjen?

Anna Shkreli: Unë jam e sharmuar nga puna që bëni ju, mendoj që bëni një punë fantastike, por nuk mendoj që është ekosistemi im. Mendoj që ekosistemi im është një ritëm komplet tjetër dhe mbase nganjëherë edhe absurde, në një kohë ku çdo gjë matet me prodhim, të punosh me tekste ka një ritëm komplet tjetër, mendoj që unë vetë jam pak më e avashtë si natyrë.

Adi Krasta: Ti bëre një shaka që bën gjithmonë, të dashur teleshikues Belindi ka sens humori shumë të fortë gjatë gjithë kohës dhe Anna ka një ekosistem mbrojtje shumë interesant me buzëqeshje dhe një lloj qëndrimi të mirë. Ti the që në fund fare do jepje unazën. Unë e di që kjo s’është e vërtetë se do kisha luajtur mendsh totalisht.

Anna Shkreli: “Krasta Show” do bëhej reality show.

Adi Krasta: Po pra që s’ka shans të ndodhë, po ndërkohë një gjë ma hiqni si përfundim, ju nuk do luani mendsh që për hir të politikës të bëni një fustan të bardhë, një unazë dhe një gjë deri në 14 maj se do kishit luajtur seriozisht mendsh.

Belind Këlliçi: Jo, sot mund t'ia bëj unë Annës këtë? Përkundrazi, unë Annës vetë i kam premtuar kur kemi diskutuar se sigurisht jemi pothuaj një dekadë bashkë, kur kemi folur për ditën për celebrim.

Belind Këlliçi: E kemi vendosur që thjeshtë të bëjmë një udhëtim e t’ia kalojmë mirë me njëri-tjetrin, kaq e thjeshtë dhe kaq simple në fund të ditës.

Adi Krasta: Mezi po pres intervistën për shkrimtarin tënd të preferuar për librat, për kulturën, siç e thamë kur jemi takuar në ambiente private, kultura s’është argëtim, është më shume se aq. Ishte fjalë e menccur nga ana jote, dua t’i flas në një moment të dytë mbas zgjedhjeve.

Anna Shkreli: Okay.

Adi Krasta: Ndërkohë, Belindi nuk e fsheh që kam vendosur të të besoj edhe njëherë se mund të ndodhin në këtë vend gjera të mira. Nëqoftëse njerëzit s’janë aq të zgjuar, mençur, modern që të kërkojnë ndryshim, mbas tyre s’do besoj më!

Belind Këlliçi: Të falenderoj shumë, kjo është një përgjegjësi e jashtëzakonshme për mua që sigurisht më ngarkon me një përgjegjësi të madhe dhe më motivon jashtëzakonisht Adi.

Adi Krasta: Më vjen mirë.

Belind Këlliçi: Kam hyrë i vërrtetë po e them edhe njëherë, krahas pjesës që jam i pakorruptuar dhe i pakorruptueshëm, kam hyrë i vërtetë dhe dua të mbetem e të dal i vërtetë nga kjo gjë. Tani do ishte kryevepër sikur të vija me unazën dhe t'ia çoja Annës, ta ngacmoj.

Adi Krasta: Me fuqinë e imagjinatës sime unë tani po e përfytyroj në filmin tim. Njëri i ulet, i jep...

Por leksioni në këtë rast është që ndershmëria, integriteti, moskorruptueshmëria dhe lufta për të vërtetën tënde, për të vërtetën e pranuar nga të gjithë, mendoj që është një nga misionet më të jashtëzakonshme në botë dhe gjatë gjithë kohës, padyshim në këtë udhëtim njeriu gabon dhe ne kemi gabuar të gjithë, e rëndësishme që duam të bëjmë më të mirën. Të dashur teleshikues, pavarësisht se kë pëlqeni ju, pavarësisht se kë mbështesni ju dhe nuk dua e s’kam fuqi ta ndryshoj qasjen tuaj, do ju kisha thënë se ia vlen të qëndrohet afër me njerëzit që besoni, doni dhe për të bërë një analizë, këtë herë më të çiltër, më të thellë se si mund ta bëjmë këtë vend më të mirë. Rasti është tani.