Ç'do të ndodhte nëse një central bërthamor në Kaliforni do të goditet nga një armë bërthamore e lëshuar nga Koreja e Veriut? Shumë njerëz brenda një rrezeje prej 14 km do të avullonin ose do të digjeshin deri në vdekje, dhe reaktori do të shkrihej, duke shkaktuar një shi vdekjeprurës me copa uraniumi radioaktiv. Dhe në këtë zinxhir të imagjinuar ngjarjesh, ky është vetëm fillimi. Një tjetër raketë shkon drejt Uashingtonit. Imazhet e një reje kërpudhe shkaktojnë panik në rrjetet sociale. Dhe siç vëren në këtë libër gazetarja fituese e Pulitzer-it, Annie Jacobsen, shkatërrimi i centralit në Kaliforni do të kishte efektin e daljes offline të rrjetit social të njohur më parë si Twitter. Pra, nuk ka vetëm lajme të këqija.

Lufta Bërthamore: Një Skenar është një përshkrim i pafrymë, minutë pas minutë, i një mënyre në të cilën, falë paranojës së dukshme të Koresë së Veriut, një luftë globale termonukleare mund të shpërthejë papritmas. Bazohet në qindra intervista me shumë zyrtarë sigurie në pension dhe në informacione pak a shumë të deklasifikuara në domenin publik. Ajo kap më së miri kaosin emocional në të cilin liderët do të zhyten në këtë situatë: Jacobsen përshkruan një pamje shqetësuese të një presidenti amerikan në panik, të shqetësuar, të cilit i jepen vetëm disa minuta për të vendosur nëse do të hakmerret duke goditur me armë bërthamore Phenianin përpara goditjes së raketës së parë - me fjalë të tjera, për t'iu bindur doktrinës "Launch on Warning" aktuale në SHBA - ndërkohë që dëgjon ulërimat e një enturazhi që varion nga të kujdesshmit deri tek ekstremët. Këto janë skena direkt nga Dr Strangelove.

Libri i Jacobsen-it detajon gjithashtu logjikën e çmendur të përshkallëzimit të hakmarrjes, dhe kontributin e madh në katastrofën e bërë nga teknologjia jo e besueshme. Mbrojtja raketore amerikane thjesht nuk funksionon gjysmën e kohës. Presidenti urdhëron një sulm masiv në Korenë e Veriut (para se një tjetër armë bërthamore koreane të godasë Uashingtonin dhe të rrëzojë helikopterin e tij), por trajektorja e atyre bombave bërthamore do t'i çojë në Rusi për të goditur objektivin. Sistemi rus i alarmit të raketave është i çrregullt dhe ata mendojnë se po vijnë dy herë më shumë drejt tyre mbi Rrethin Arktik. Ata kërkojnë të flasin me presidentin në telefon, por presidenti nuk gjendet askund. (Ai është i gjakosur në një pyll.)

Koreja e Veriut më pas shpërthen një armë bërthamore në hapësirë mbi SHBA, duke shkaktuar një impuls elektromagnetik masiv që shkatërron rrjetin elektrik dhe e gjithë infrastruktura del jashtë loje. Në fund, nga krenaria e lënduar – pa marrë asnjë telefonatë – rusët lëshojnë bombat e tyre bërthamore para se ato amerikane të kalojnë të kalojnë për në Phenian. Më pak se një orë pas shpërthimit të parë në termocentralin kalifornian, bombat ruse shkatërrojnë kryeqytetet e Europës; 14 minuta më vonë, 1000 raketa ruse godasin objektivat në Amerikë. Gjysmë miliard njerëz vdesin. Dimri bërthamor afrohet. Së shpejti, asnjë ushqim nuk do të kultivohet në hemisferën veriore.

Përgjatë librit, Jacobsen është mjaft skeptike për idenë e parandalimit, e cila është mënyra se si të gjitha fuqitë bërthamore justifikojnë rezervat e tyre të armëve të tilla. Megjithatë, duhet pranuar se për shkak të parandalimit nuk ka shpërthyer asnjë luftë bërthamore në gati 80 vjet dhe se shtetet renegate që kërkojnë të marrin armë bërthamore, nga Koreja e Veriut te Irani, e bëjnë këtë pikërisht sepse e dinë se duke qenë kështu të armatosura do të pengojnë ndërhyrjen me forcë në punët e tyre nga superfuqitë armiqësore. Të lejosh këtë është në përputhje me të diturit, siç shkruan Jacobsen, se "lufta bërthamore është e çmendur. Çdo person që kam intervistuar për këtë libër e di këtë. Çdo person."

Të mendosh për çmendurinë, ndoshta, është sfiduese për prozën e dikujt. Për sa i përket stilit, Lufta Bërthamore duket se është shkruar për ata që i shohin romanet e Dan Brown-it shumë të sofistikuara. Ka shumë paragrafë plot emocione. Për planet historike të emergjencës për luftën bërthamore, autorja shkruan, në mënyrë të panevojshme: "E ashtuquajtura e paimagjinueshme, e megjithatë, jo e papërsëritur". Nëndetëset e armatosura bërthamore, të cilat mund të zbrazin tubat e tyre nga raketat balistike ndërkontinentale në një minutë, quhen "shërbëtorët e apokalipsit" sa herë që përmenden. Fjalët ndonjëherë janë të ngatërruara ose të tepërta, ose të dyja. Pothuajse çdo gjë është "e frikshme" ose quhet "Fundi i botës".

Si vepër letrare, Lufta Bërthamore është inferiore ndaj romanit të shkëlqyer dokumentar nga eksperti i kontrollit të armëve Jeffrey Lewis, Raporti i Komisionit 2020 mbi Sulmet Bërthamore të Koresë së Veriut kundër Shteteve të Bashkuara (2018), i cili merr formën bindëse mjeko-ligjore të një hetimi zyrtar për një shkëmbim bërthamor midis Kim Jong-unit dhe Donald Trump-it. Por libri i Jacobsen-it ofron një përmbledhje më konkrete dhe më të thellë të fakteve shqetësuese në lidhje me historinë, planifikimin dhe shkatërrimin bërthamor, dhe shto këtu edhe Putinin dhe pasardhësit e tij. Por ajo që Kina po bën gjatë kësaj ore apokaliptike, çuditërisht, nuk përmendet kurrë. Kjo krijon një skenar që çon në një fund shumë më të keq, në të cilin askush nuk lihet as të shkruajë një raport zyrtar. Vijnë zgjedhjet presidenciale në SHBA në nëntor, të dy librat mund të duken përsëri të pakëndshëm për momentin.

https://www.telegraph.co.uk/books/non-fiction/review-annie-jacobsen-nuclear-war-scenario/