Ishte hera e tretë që e kapnin. E strukur në një gropë të cekët në fushë, Moran Stella Yanai e dinte se kjo herë ishte ndryshe.

"Kam dëgjuar "Coo-coo!" dhe ne ngritëm kokën lart - terroristët po qëndronin aty, duke buzëqeshur”, tha ajo. “Të gjithë filluan të vrapojnë, unë u hodha e theva këmbën dhe ata më kapën”.

Moran ishte përpjekur dëshpërimisht të fshihej në një fushe me patate, kur persona të armatosur të Hamasit bastisën vendin e festivalit të muzikës Nova, disa milje larg kufirit të Gazës.

Orë më parë më 7 tetor, personat e armatosur kishin shpërthyer nëpër gardhin rrethues të Gazës, duke sulmuar komunitetet izraelite.

Moran tashmë ishte kapur dy herë nga grupet e ndjekësve të Hamasit, tha ajo, por kishte arritur të ikte duke këmbëngulur se ishte arabe dhe jo hebreje.

Herën e tretë, rrëmbyesit e saj ishin të ndryshëm.

“Ata nuk folën, vetëm më kapën”, kujtoi ajo.

"Ata filluan të më hedhin nga njëri te tjetri dhe më futën në makinë. Dy terroristë përpara, katër në sediljen e pasme, tre të tjerë në [çizmet] dhe vetëm unë në krye të të gjithëve."

Teksa kalonin kufirin e Gazës, Moran pa turmën në anën tjetër të gardhit, përpara se të mbyllte shpejt sytë.

“Ishte sikur një dem hyri në një arenë të madhe”, tha ajo për BBC. "Të gjithë të lumtur - fëmijë, gra, burra. Mijëra njerëz."

Ajo ndjeu se makina ndaloi dhe dera e makinës u hap.

"Ndjeva dikë duke u përpjekur të më tërhiqte këmbën... Gjithçka që mund të mendoshi në atë moment është: Ju lutem, mbarojeni shpejt. Një goditje në kokë dhe unë nuk do të ndjej asgjë. Nëse po ndodh, bëjeni shpejt."

Por dera e makinës u mbyll përsëri dhe automjeti filloi të largohej duke e marrë Moranin me vete. Ajo thotë se më vonë mësoi se grupi që e mbante ia kishte shitur Hamasit.

Ishte fillimi i 54 ditëve në robëri për Moranin. Gjatë asaj kohe, ajo u transferua në shtatë vende të ndryshme, duke mësuar shpejt strategjitë për të mbijetuar.

"Ju duhet vërtet të mbroni historinë tuaj," shpjegoi ajo. "Ajo që ndodh në shtëpinë e parë qëndron atje dhe nuk vjen me ju në shtëpinë e dytë ose në shtëpinë e tretë."

Çdo herë, tha ajo, ishte e rëndësishme të pretendohej se gjithçka në vendndodhjen e mëparshme kishte qenë mirë dhe se rrëmbyesit e saj kishin qenë miqtë e saj.

Nëse linte të kuptohej ndonjë gjë seksuale, mendonte ajo, do të kishte çuar në vrasjen të dy palëve, si të rrëmbyesve, edhe të të rrëmbyerve.

Në një moment, ajo u mbajt me një vajzë tjetër, e cila ishte 18 vjeçe dhe e rrëmbyen kur ishte zbathur dhe ende me pizhame. Moran, e ciai kupton pak arabisht, kujton se i kishte dëgjuar rrëmbyesit tek diskutonin se kush do t'i merrte ato gra për gra.

Ajo tha se madje gjetën nënën e asaj vajzës mes pengjeve të tjera dhe e sollën brenda, duke i kërkuar leje për t'u martuar me vajzën e saj.

"Kur lëviz nga shtëpia në shtëpi, duhet të 'ekzaminohesh' për të parë se nuk po fsheh diçka," tha Moran, me sarkazmën duke u anuar në fytyrën e saj. “Është një ‘test vërtet i nevojshëm’, siç jua shpjegojnë.

Ajo shikon larg, heshtja po rritet mes nesh.

"Unë gjithmonë përpiqem t'u shpjegoj njerëzve se 'përdhunimi' është një fjalë vërtet e madhe," tha ajo. "Nuk është vetëm akti. Edhe kur një djalë qëndron para derës tënde, dhe ti je ulur, dhe ai po të shikon për 10 minuta rresht, pesë deri në gjashtë herë në ditë, çdo ditë, për 54 ditë. Më besoni; ky është një përdhunim."

E pyetur nëse ajo ishte viktimë e sulmit seksual gjatë kohës që mbahej rob, Moran thotë se nuk ishte, por se ka dëgjuar nga gra të tjera pengje që ato janë përdhunuar gjatë kohës që ishin në Gaza.

Ajo përshkroi se ishte rrahur nga rrëmbyesit e saj dhe terrori mendor i të qenit i pafuqishëm në një situatë që mund të ndryshonte në një sekondë.

Një ditë, tha ajo, ato u ulën për të luajtur letra me rrëmbyesit e tyre.

“Isha shumë e uritur, po përpiqesha t'i bëja të qeshin që të na sillnin diçka për të ngrënë”, kujtoi ajo.

"Një nga kapësit po tallej me mua. Unë u zemërova dhe thashë diçka si shaka. Ai vrapoi në dhomën tjetër, kthehet dhe më drejtoi një armë në kokë, duke më bërtitur, duke bërtitur se do të më vriste, se do të ma shpërthente kokën”.

Pas 54 ditësh në robëri, Moran Yanai u lirua me një marrëveshje armëpushimi nëntorin e kaluar, në këmbim të të burgosurve palestinezë të mbajtur në burgjet e Izraelit.

Rrëmbyesit e saj të Hamasit filmuan dorëzimin, ku ajo dhe pengjet e tjera u panë duke buzëqeshur dhe duke falënderuar rrëmbyesit e tyre përpara se të hipnin në autobusin e Kryqit të Kuq nga Gaza.

Shumë njerëz u shprehën në atë kohë se dukeshin mirë dhe madje të lumtur.

"Ata na bënë të buzëqeshim dhe të themi faleminderit," tha Moran. “Askush nuk i dëgjoi pëshpëritjet që po i thosha djalit pranë: Duro edhe pesë minuta, mos fillo të qash tani, rri i buzëqeshur”.

Është hera e parë në më shumë se një orë që tregon historinë e saj që qetësia e Moranit thyhet. Lotët e saj të papritur, të shpejtë dhe të heshtur.

Momenti kur kaloi kufirin për në Egjipt, thotë ajo, ishte momenti që kishte pritur gjithë ato javë në robëri për të qarë.

“Nuk mundëm të qanim kur na tërhiqnin zvarrë në Gaza, nuk mund ta bënim nëpër shtëpi, dhe kjo është gjëja e parë që i premtova vetes - që në minutën që të hyj në vendin tim, do të bërtas me zë të lartë. siç mundem, sepse askush nuk do të ma marrë më zërin”.

Zyrtarët izraelitë besojnë se rreth 30 nga 133 pengjet e mbetura në Gaza janë të vdekur. Shpresat për një marrëveshje tjetër armëpushimi për të siguruar lirimin e tyre janë zbehur.

Historitë e kushteve - dhe sulmeve seksuale - në robëri kanë dalë gradualisht nga disa prej të liruarve tashmë.

Moran thotë se humbi 12% të peshës trupore dhe flokëve të saj gjatë 54 ditëve në Gaza dhe se trupi i saj ishte i mbuluar me plagë.

Është e vështirë për të të imagjinojë se si është për pengjet që ende mbahen atje, pesë muaj më vonë.

"Nëse kjo nuk zgjidhet, atëherë askush nuk është i lirë," tha ajo. "Nuk mund t'i rikthehem rutinës së përditshme; nuk mund t'i rikthehem asgjëje."/ar/sh/SYRI.NET