Hannibal Lecter i vërtetë është ende i burgosuri më i rrezikshëm në botë: ai ndodhet në një "kafaz" si kuti antiplumb që nga viti 1979.

Ai tha se ishte i mbyllur në një dhomë për gjashtë muaj në të njëjtën kohë, dhe vizita e vetme ishte kur babai i tij hynte në dhomë për ta rrahur. Në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeçare u transferua në Londër për kujdestari, kohë gjatë së cilës filloi të përdorte kokainë dhe marihuanë dhe për të financuar varësinë nga droga, u mor me prostitucion.

Miliona njerëz që panë “The Silence of the Lambs” të Jonathan Demme, me Jodie Foster dhe Anthony Hopkins, mund të mos jenë të vetëdijshëm se personazhi kryesor, Hannibal Lecter, ishte frymëzuar nga një person real.

 Njeriu, pas të cilit u realizua filmi, është ende gjallë dhe si në shumë raste të tjera, edhe këtu realiteti është më i çuditshëm se fiksioni.

Lecter i vërtetë është gjashtëdhjetë e nëntëvjeçari Robert Maudsley, i cili konsiderohet si i burgosuri më i rrezikshëm në Britaninë e Madhe dhe si protagonisti i filmit, ai kaloi 43 vjet në burgun Wakefield, i izoluar në një kafaz antiplumb të padepërtueshëm si kuti, me përmasa 5.5. x 4.5 metra.

E vetmja dritë natyrale që merr Maudsley është gjatë stërvitjeve të detyrueshme kur duhet të dalë jashtë, por edhe atëherë ai nuk mban asnjë kontakt me asnjë nga të burgosurit, vetëm gjashtë rojet që e ruajnë.

Të vetmet mobilie që ka në qeli janë një tavolinë dhe një karrige, të dyja prej kartoni të ngjeshur, ndërsa tualeti dhe lavamani janë ngjitur fort në dysheme.

Shtrati i Maudsley-t është prej betoni dhe dera është e fortë dhe hapet brenda qelisë. Kafazi është i rrethuar nga fletë të trasha akrilike të qarta dhe ka një vrimë të vogël në fund përmes së cilës rojtarët i dorëzojnë ushqimet e tij.

Ai vetë ishte viktimë e abuzimit

Maudsley u lind në Toxtet (Liverpool) në qershor 1953 dhe i kaloi vitet e para në një jetimore me tre vëllezërit e tij. Nëna e tij ishte e varur nga kokaina dhe babai i tij vuante nga alkoolizmi. Ai dhe vëllezërit e tij u torturuan nga prindërit për vite të tëra dhe më së shumti do ta vuante vetë Roberti, sepse shpesh luftonte për vëllezërit e tij, gjë që do ta zemëronte babanë e tij dhe ai do ta ndëshkonte edhe më shumë.

“Ne jemi ngacmuar pothuajse çdo ditë. Pothuajse gjithmonë na rrihnin dhe na dërgonin në dhomë”, shpjegoi ai në një rast, më pas shtoi: “Më kujtohen më së shumti rrahjet. Një herë isha mbyllur në një dhomë për gjashtë muaj. Babai im thjesht do të hapte derën për të më rrahur. Unë mendoj se ai e bëri atë katër deri gjashtë herë në ditë”.

Pas disa tentativave për vetëvrasje, ai u detyrua të kërkonte ndihmë psikologjike. Ai pranoi para mjekëve se kishte dëgjuar zëra që e urdhëronin të vriste prindërit e tij dhe gjithashtu pranoi hapur se ishte viktimë e abuzimit seksual gjatë fëmijërisë së tij.

Më vonë, Roberti shkoi aq larg sa tha: "Po të kisha vrarë prindërit e mi në 1970, nuk do të kishte vdekur asnjë person tjetër". Viktimat e tij ishin vrasës dhe pedofilë. Ai vrau vetëm kriminelë, gjakftohtë dhe brutalë, në një mënyrë të paparë më parë.

Krimi i tij i parë dhe i vetëm jashtë burgut ndodhi kur ai ishte 21-vjeç. Pastaj një pedofil i quajtur John Farrell e kontaktoi atë për favore seksuale. Farrell i tregoi atij fotografi të fëmijëve të dhunuar, duke e shtyrë Maudsley-n të kishte një reagim të dhunshëm që çoi në vrasjen e tij brutale.

Ai u dënua me burgim të përjetshëm dhe për shkak të problemeve të rënda mendore, ekspertët rekomanduan që ai të mos lirohej kurrë.

Ky krim e solli atë në Spitalin Psikiatrik Broadmoor, ku kreu krimin e tij të dytë monstruoz. Në vitin 1977, ai bëri një marrëveshje me një të burgosur tjetër dhe së bashku e mbyllën David Chisman, të dënuar për pedofili, në qelinë e tij dhe e torturuan deri në vdekje për nëntë orë.

Një nga krimet më mizore dhe burgimi i përjetshëm

Ky krim ishte arsyeja që ai u transferua në burgun Wakefield, një vend i rezervuar për të burgosurit më të rrezikshëm në vend. Megjithatë, kjo nuk e pengoi atë të kryente dy vrasje të tjera në vitin 1978. Viktima e parë ishte Sally Darwood, e dënuar për torturimin e gruas së tij. Maudsley e thirri atë në qelinë e tij dhe e goditi me thikë për vdekje.

Më vonë, ai ftoi disa të burgosur të tjerë që t'i bashkoheshin, por askush nuk pranoi. Kështu ai filloi të kërkonte një viktimë tjetër dhe arriti të vërë në qoshe Bill Roberts, të burgosur për përdhunimin e një vajze shtatëvjeçare. Maudsley e vrau duke i futur një pirun në vesh dhe tru.

Ndonëse në momentin e krimit ishte me oficerët e burgut, nuk u vërtetua kurrë zyrtarisht se ai hëngri trurin e viktimës së tij, por që atëherë ai do të njihej si "njeri-ngrënës".

Kur Maudsley u sigurua që Roberts kishte vdekur, ai iu afrua me qetësi rojës së burgut dhe i tha se do të kishte dy më pak në darkë sonte dhe paralajmëroi se vrasja e radhës nuk do të vononte.

Pas këtyre krimeve, autoritetet gjetën një mënyrë për ta penguar atë që të mos dëmtonte sërish askënd dhe bënë izolim xhami antiplumb në bodrumin e burgut.

Në vitin 2000, ai kërkoi uljen e kohës së qëndrimit në izolim, por iu refuzua. Për të përballuar më mirë vetminë, ai kërkoi edhe leje për të luajtur lojëra në tavolinë me rojet ose për t'i dhënë një papagall dhe e kërcënoi se do t'i merrte një kapsulë cianidi për t'i dhënë fund jetës nëse nuk e lejonin. Ai e kaloi ditëlindjen e tij të 64-të duke luajtur video-lojën “Call of Duty”.

“Nuk shpresoj më për asgjë. Asnjë nga gardianët nuk është i interesuar për mua dhe u intereson vetëm që kur të hapin derën, të kthehem sa më shpejt në qeli. Unë mendoj se polici mund të ndalojë dhe të më flasë pak, por ai nuk e bën kurrë. Kjo është si të kthehem në fëmijërinë time, në dhomën ku isha mbyllur për gjashtë muaj dhe më përndjek”, tha ai në një nga intervistat e tij.