Nuk ka asnjë gabim në atë që ai sheh ndërsa ngjitet nëpër rrënoja.

Pëlhura shtrihet e ndritshme kundër rrënojave gri. Khalil Khader merr pizhamet e fëmisë së tij të vrarë nga bombardimet e forcave izraelite dhe kujtimet i vijnë menjëherë në mendje.

Vogëlushja me pizhame. Roza, vajza e tij, 18 muajshe, foshnja e familjes.

Halili tregon një video në telefonin e tij. Rosa e veshur me pizhame ngjyrë blu duke mbajtur duart e dy kushërinjve më të mëdhenj. Të tre kërcejnë në një rreth.

Videoja është filmuar me lëvizje të ngadaltë, kështu që duket sikur fëmijët po lëkunden nga një erë e lehtë. Ata janë duke buzëqeshur. Është koha e lojës dhe jeta e tyre ende ka provuar luftën.

Khalil është një burrë i qetë, 36 vjeç, inxhinier kompjuteri në spitalin Al-Najjar në Rafah dhe baba i katër fëmijëve të vegjël: Ibrahimit, nëntë vjeç; Amal, pesë vjeç; Kinani, dy e gjysmë dhe Rosa 18 muajsh.

Halili kalon me kujdes nëpër rrënoja. Shtëpia është vetëm pak minuta më këmbë nga spitali. Tani ka një grumbull tullash dhe metali, sende shtëpiake dhe disa lodra për fëmijë. Një daulle e vogël. Një piano lodër.

Natën që goditi raketa - 20 tetor - Khalili ishte duke punuar në spital.

"Një bombë masive shpërtheu," i tha ai një prej kolegëve të mi të BBC-së që shkuan me të në vendin e sulmit.

"Fqinjët e mi po vinin në spital. Kështu që unë pyeta: "Ku ishte bombardimi?" Dhe ata më thanë: "Ishte rreth shtëpisë sate". M'u desh të vrapoja në vendndodhje për të kontrolluar familjen. U përpoqa të telefonoja, por askush nuk po përgjigjej. Dhe siç mund ta shihni... e gjithë shtëpia ishte bombarduar."

Njëmbëdhjetë anëtarë të familjes së tij u vranë.

Ata përfshinin katër fëmijët e tij, dy motrat e tij, babain e tij 70-vjeçar, vëllain dhe kunatën e tij dhe dy vajzat e tyre. Ata ishin të mbështjellë me qefine të bardha në një oborr të spitalit.

Gruaja e tij u plagos rëndë. Ajo po trajtohet për djegiet dhe lëndimet e tjera të marra nga shembja e shtëpisë.

Halili kishte njohur luftë më parë në Gaza. Rripi i vogël i tokës - me një sipërfaqe totale prej vetëm 141 milje katrorë (365 km katrorë) - ka parë konflikt të pamëshirshëm gjatë dekadave. E tillë ishte trashëgimia e konfliktit, saqë ai shqetësohej për ngritjen e një familjeje atje.

"Më kujtohet në luftën e 2014, gruaja ime ishte shtatzënë," kujton ai, "dhe fqinjët tanë u bombarduan. Ajo ishte në muajin e shtatë dhe për pak ra nga shkallët nga shpërthimi. Dhe unë po mendoja, si mund të sjell fëmijë në këtë jetë?"

Por ai imagjinonte se një jetë më e mirë mund të ishte e mundur për ta.

"Unë kisha një ëndërr për secilin nga fëmijët e mi. Ibrahimi ishte i pari në shkollën e tij dhe unë ëndërroja ta shihja atë si mjek një ditë. Amal ishte shumë kreative, i pëlqente të vizatonte. Dhe më tregonte vizatimet e saj, dhe ndonjëherë unë vizatoja me të.

"Kinani ishte shumë lozonjar - të gjithë e donin. Dhe ai kujdesej për motrën e tij të vogël. Ai ishte gjithmonë aty për të mbrojtur Rozën dhe thoshte: "Mos e prek, ajo është fëmija im!" Dhe tani ata janë vrarë të gjithë”.

Halili është ende në kërkim të trupit të motrës së tij nën rrënoja. Dhe ai duhet të mbështesë gruan e tij në spital. Fëmijët e tij janë vrarë.

Por teksa tregon njëra pas tjetrës fotografitë e Ibrahimit, Amalit, Keninit dhe Rozës, në sytë e tij duket një butësi.

Ai do të jetë gjithmonë babai i tyre.