Që kur romani i Erskine Childers i vitit 1903 The Riddle of the Sands nxiti qeverinë britanike të trajtonte Gjermaninë, jo Francën, si kërcënimin kryesor të shekullit të ri, trillerët shpesh janë zgjedhur si një mjet për të paralajmëruar politikëbërësit për rreziqet e nënvlerësuara – me avantazhin se një libër i tillë mund të ketë më shumë gjasa të mbajë zgjuar lexuesin sesa një raport i paanshëm.

Tre vjet më parë, romancieri dhe ish-marinsi i dekoruar Elliot Ackerman bashkëpunoi me ish-komandantin suprem të NATO-s, James Stavridis në një triller politik të titulluar 2034. Romani imagjinon - ose parashikon; këtë do ta shohim – që në dekadën e ardhshme, një Amerikë e vetëkënaqur do të shohë papritur që teknologjitë e saj ushtarake janë të tejkaluara nga ato të rivalëve të saj, dhe kur të futet në një konflikt me Kinën në vitin 2034, do të përdorë sulme taktike bërthamore, duke sjellë një asgjësim të Shangait dhe San Diegos. Libri përfundon në prag të një rendi të ri botëror, me një armëpushim, por SHBA dhe Kina janë dëmtuar aq shumë sa India dhe pjesë të Afrikës janë në gjendje të konkurrojnë me ta për statusin e superfuqisë.

Tani, Ackerman-i dhe Stavridis-i kanë shpluhurosur sferën e tyre të kristaltë për një vazhdim të librit: 2054. Kësaj radhe, kërcënimi me të cilin përballet njerëzimi nuk është shkatërrimi bërthamor, por ngjarja që i mban zgjuar futuristët gjatë natës, "Singulariteti", i përcaktuar këtu si "një 'shpërthimi i inteligjencës', ekuivalenti i mijëra viteve të evolucionit biologjik të ngjeshur në muaj apo edhe javë kur mësimi i makinës dhe i njeriut [do të] integrohen në një ndërgjegje të vetme". Singulariteti mund të sjellë avantazhe si pavdekësia, nëse jeni të lumtur që truri juaj ngarkohet në një supertrup mekanik: i dobishëm në një të ardhme në të cilën pandemitë janë të zakonshme. Por do të jetë një lajm i keq për armiqtë e cilitdo komb apo korporate që fiton garën për të zhvilluar teknologjinë.

E gjithë kjo formon sfondin për një roman spiunësh që fillon me presidentin amerikan që vdes gjatë një fjalimi, autopsia zbulon një "masë qelizash të pashpjegueshme" në zemrën e tij. Duket se është vrasje nga modifikimi i gjeneve në distancë, duke sugjeruar që një nga armiqtë e komandantit të përgjithshëm të ndjerë ka akses në llojin e teknologjisë që do të sjellë Singularitetin. Vdekja e presidentit nxit një kryengritje popullore: ku viti 2034, i cili doli disa javë pas sulmit të Kapitolit të vitit 2021, u kritikua për injorimin e rreziqeve që i vinte Amerikës nga ndarja e brendshme, këtu autorët korrigjojnë ashpër ekuilibrin.

Ackerman dhe Stavridis ndjekin një kastë të madhe personazhesh – shumë prej të cilëve u shfaqën në librin e mëparshëm, disa si fëmijë – të cilët u përpoqën të zgjidhnin ose të përfitonin nga situata. Disa prej tyre bëjnë një udhëtim drejt shpejtësisë së shkencëtarit kompjuterik Ray Kurzweil, një figurë e botës reale që ndihmoi në popullarizimin e konceptit të Singularitetit në një libër të vitit 2005 dhe me sa duket do të jetë ende një figurë udhëheqëse në këtë fushë në vitet 2050, kur ishte në shekullin e tij të dytë. Dikush shpreson se, nëse trillerët e së ardhmes janë shkruar nga IA-ja, ata do të krijojnë vend për këtë lloj të çuditshëm në subjektet e tyre, dhe gjithashtu se ata do të kenë atë lloj pafytyrësie që e shohin zv/presidentin e SHBA-së si të dyshuar se është anëtar i dinastisë Shriver-Kennedy.

Përveçse personazhet udhëtojnë me "autotaksi" dhe bëjnë një referencë të çuditshme se si të rinjtë e së ardhmes nuk kanë dëgjuar për Harry Potter-in, Ackerman dhe Stavridis nuk duan të ndërtojnë botën. Por nëse, si shumica e romaneve distopike, ky libër na tregon më shumë për të tashmen sesa për të ardhmen, ai e bën këtë me zgjuarsi të thatë, të shprehur mjeshtërisht dhe arrin të ofrojë disa njohuri filozofike në marrëdhëniet njerëzore me teknologjinë – a jemi kaq skllevër të teknologjisë sa Singulariteti mund të thuhet se ka ndodhur tashmë? – pa penguar turrin e ngjarjeve.

Ndërsa romani përfundon, lind një fëmijë i cili ka arsye të mira për të mbajtur inat, duke sugjeruar se kjo seri mund të lidhet me të ardhmen derisa të thahen oqeanet. Nëse do t'i paralajmërojë ligjvënësit e përgjumur për rreziqet që nuk kanë arritur t'i vënë re, si The Riddle of the Sands - kush mund ta thotë? Por lexuesi mesatar do ta gjejë librin 2054 një kombinim të kënaqshëm të dy gjërave shumë të ndryshme: "vizion drithërues për gjërat që do të vijnë" dhe "lexim interesante në plazh"./The Telegraph - Syri.net