Siç dhe duket marrëveshja mes Ministrisë së Brendshme shqiptare dhe asaj britanike të nënshkruar disa muaj më parë, marrëveshje në të cilën thuhej se çdo shqiptar që mbërrin në Britaninë e Madhe ilegalisht do të kthehet menjëherë në Tiranë ka filluar të funksionojë.
Media britanike Dailymail ka intervistuar dy të rinj shqiptar të cilët kishin udhëtuar drejt Britanisë së Madhe për shkak të vështërsive ekonomike në vendin e tyre, por që në fund ku udhëtim i tyre rezultoi i pafrytshëm pasi ato u kthyen brenda ditësh në Tiranë.
Shkrimi i Dailymail:
Nëntë burrat dhe tre gratë po ktheheshin me shpejtësi në shtëpi me një fluturim për në kryeqytetin shqiptar, Tiranë, në një triumf të padyshimtë për Sekretaren e Brendshme të atëhershme Suella Braverman.
Në mesin e atyre që u nisën për në aeroport nga furgonët e Home Office mëngjesin e 13 tetorit ishin një elektricist 27 vjeçar i quajtur Elton dhe Lodjani 19 vjeçar i cili merrej me ndërtim.
Të dy të rinjtë kishin mbërritur një Dover tre ditë më parë duke rrezikuar jetën pasi gomonja me të cilin udhëtonin drejt Britaninsë së Madhe ishte e stërmbushur.
Dy të rinjtë kishin paguar secili prej tyre 4000 paund për një vend në vark që doli që ishte një udhëtim i pa frytshëm përtej kanalit.
Eltoni i cili flet mirë anglisht thotë se ka studiuar në universitet dhe vendosi të shkonte në Britani pasi humbi punën në Tiranë.
‘Shefi im tha se po shkurtonte stafin’ shpjegon ai për Mail.
Ai bleu një biletë për udhëtimin tre ditor me autobus për në Francën veriore dhe mori rrugën për në Dunkirk, ku një trafikant kurd i kishte premtuar se do ta hipte në një varkë për në Angli në një marrëveshje të rregulluar nga kushëriri i Entonit në Britaninë e Madhe.
Në Dunkirk ai flinte në rrugë derisa mori një telefoatë ku i thoshte se nisja për në Britani ishte e afërt.
E shtunë më 8 tetor ai shkoi në një pikë takimi në një kamp emigrantësh katër milje larg qytetit ku 100 njerëz prisnin të udhëtonin në Britaninë e Madhe.
Nga kampi, ata u dërguan nga një udhërrëfyes trafikantësh për në një qendër tregtare, përpara se të urdhëtonin me një shërbim publik falas për në Loon-Plage, një plazh midis Dunkirk dhe Calais që përdoret në mënyrë rutinore për nisjen e varkave në Britani.
Eltoni kujtoi se si, në fund të rrugës së autobusit, guida i çoi në një pyll gjysmë ore në këmbë nga Loon-Plage.
Ata do të fshiheshin poshtë pemëve derisa morën një telefonantë që i njoftonte se varka ishte gati.
“Kemi pritur gjithë natën”, thotë ai. "Ishte shumë ftohtë."
Ndërkohë Lodjani ishte edhe në pyll duke pritur një varkë.
Më 4 tetor, ai kishte blerë një biletë autobusi 250 paund nga Tirana në Dunkirk.
Pas një nate në një hotel të lirë, ai ishte drejtuar gjithashtu nga trafikanti i tij (një kurd i paguar para në dorë nga të afërmit e Lodjanit në Britaninë e Madhe) për të hipur në një autobus për në Loon-Plage.
"Të gjithë miqtë e mi kishin shkuar në Angli dhe unë doja të bashkohesha me ta," thotë ai.
“Kam punuar në ndërtim që kur isha 14 vjeç. Fitoja 7 paund në ditë. Synimi im në Britaninë e Madhe ishte të ndihmoja prindërit e mi, të cilët fitojnë pak para në një fabrikë veshjesh në Tiranë, dhe t'i bëja ata krenarë për mua.'
Kështu ata ishin gati të lundronin për në Britani me një varkë të rrezikshme gome.
Pikërisht pasdite të së dielës së 9 tetorit u erdhi thirrja që ata dhe 65 emigrantë të tjerë të mblidheshin në plazh në përgatitje për kalimin e tyre.
Trafikantët i udhëzuan klientët e tyre të përdornin një kunj vendndodhjeje në një hartë që thirrën në celularët e tyre për të gjetur gomonen, të fshehur në rërë, të cilën do t'u duhej ta montonin, ta frynin, ta vendosnin me një motor jashtë dhe ta nisnin vetë.
“U nisëm drejt Anglisë në orën 17:30”, thotë Eltoni.
“Në bord ishin 11 shqiptarë të tjerë, si dhe disa familje kurde indiane dhe irakiane me 13 fëmijë. Ishte e mbipopulluar me 67 veta, por çfarë mund të bënim?'
Varka - me një trafikant kurd në krye - arriti në ujërat angleze brenda tre orësh.
Pikërisht atëherë motorit të jashtëm i mbaroi benzina, duke e lënë anijen të përpëlitej në valë të mëdha.
Emigrantët e goditur nga paniku bënë menjëherë telefonata celulare në linjën e urgjencës në Britani, ashtu siç ishin udhëzuar të bënin nga trafikantët dhe organizatat bamirëse me bazë në Francë që ndihmojnë emigrantët. Fëmijët bërtisnin dhe nënat qanin. Lodjan, i cili nuk di të notojë dhe nuk i ishte dhënë një jelek shpëtimi nga trafikantët, ishte i sigurt se do të mbytej.
Më pas, 15 minuta pas thirrjes së urgjencës, një anije e Forcave Kufitare u shfaq.
I mori ata në bord dhe u kthye në Dover, duke ndaluar dy herë rrugës për të shpëtuar emigrantët nga dy varka të tjera, përpara se të mbërrinte në port katër orë më vonë.
“Ishin 240 në varkën e Forcave Kufitare”, thotë Eltoni. "Vështirë se mund të përshtateshim."
Vetëm atë të dielë, 25 varka trafikantësh me 1065 të rritur dhe fëmijë u dërguan në bregun e Kentit, duke dërrmuar stafin e Home Office teksa përpiqeshin të gjenin strehim për ta.
Pasi arritën në tokë, Eltoni dhe Lodjan, të cilët ishin takuar në varkë, u përpunuan nga sistemi i emigracionit.
Secilit emigrant iu dha një rrip dore plastike me dy numra mbi të: i pari që tregonte se në cilën varkë kishin udhëtuar (861 për Eltonin dhe Lodjan sepse e tyre ishte anija e 861-të që arriti në Britani këtë vit) dhe një numër personal: i Eltonit ishte 17 dhe Lodjan's 54.
Në orët në vijim, ata u kontrolluan me zhveshje, iu dhanë tuta gri të shtetit dhe pantofla me majë të hapura, dhe rrobat dhe pasuritë e tyre personale, duke përfshirë orët dhe telefonat celularë, u konfiskuan dhe u vendosën në qese plastike blu.
Pasaportat e tyre u vendosën në një dosje me zinxhir të bardhë, me numrin e tyre personal dhe u morën për shqyrtim nga zyrtarët.
Pas një nate duke u përpjekur për të fjetur në dysheme në zonën e mbajtjes së emigrantëve të portit Dover, ata u kontrolluan përsëri përpara se t'u thuhej të rrinin në radhë me qindra emigrantë të tjerë për autobusët për në qendrën kryesore të përpunimit 80 minuta larg me makinë në një ish-RAF kamp në Manston.
Manston strehon të paktën 3,000 emigrantë, trefishi i kapacitetit të tij zyrtar, për shkak të numrit në rritje.
Sindikatat e Forcave Kufitare janë ankuar se mbipopullimi e ka bërë atë josanitare dhe Zyra e Brendshme konfirmoi javën e kaluar se infeksioni i difterisë me baktere potencialisht vdekjeprurëse ka shpërthyer.
Atje, ata u dërguan në një palestër të madhe së bashku me 300 emigrantë të tjerë nga porti Dover për të pritur gjurmët e gishtave.
“Ishte aq e mbushur me njerëz, vetëm me një korridor të ngushtë ku kishte rradhë të gajta për të arritur në tualet. Na dhanë nga një batanije, pa dyshek apo jastëk. U shtrimë në dyshemenë e fortë prej druri, por nuk mund të flinim”, thotë Eltoni.
Gjatë dy ditëve të ardhshme, dy të rinjtë u zhvendosën nga dhoma në dhomë dhe nga tenda në tendë në bazë. Por mesditën e së mërkurës, 12 tetor, Elton, Lodjan dhe dhjetë shqiptarë të tjerë, u veçuan nga zyrtarët dhe u thanë të uleshin në karrige në një cep të një ndërtese me tulla.
Më pas ata u thirrën individualisht për një intervistë me një zyrtare femër të Forcave Kufitare, e cila e pyeti secilën: 'Pse keni udhëtuar në MB?'
Eltoni është shprehur:
“I thashë se isha vetëm në Shqipëri pa familje. Thashë se nëna ime kishte vdekur 12 vjet më parë dhe nuk e mësova kurrë identitetin e babait tim. Zyrtari bëri dhjetë pyetje në 15 minuta. Isha jashtëzakonisht i lodhur. Unë nuk kërkova azil, as ajo nuk ma përmendi opsionin. Në fund ajo më tha të kthehesha në vendin tim.'
Lodjan u intervistua nga një oficer mashkull i Forcave Kufitare në moshë të mesme.
“I thashë se doja të vija në Mbretërinë e Bashkuar për një jetë më të mirë dhe kisha të afërm që jetonin në Barking, Londër, të cilët do të më bënin të punoja si ndërtues”, thotë ai- Nuk thashë se doja të kërkoja azil dhe ai nuk më pyeti nëse doja.
12 prej tyre qëndruan në pritje në cep të godinës deri në orën 22, pasi qendra e përpunimit ishte mbyllur.
"Njerëz të tjerë ishin larguar me autobus për në hotele," thotë Eltoni.
“Ne ishim të gjithë vetëm dhe unë po dyshoja. Kur kërkuam një avokat, askush nuk u përgjigj. Kur pyetëm se ku kishin shkuar të gjithë të tjerët, një grua zyrtare e Forcave Kufitare më tha: 'Të gjithë janë të ndryshëm këtu, nuk jeni të gjithë njësoj.' '
Për shkak se dy shqiptarët nuk kishin kërkuar azil, sipas skemës së re pilot të Home Office, ata u konsideruan përgjegjës për dëbim të menjëhershëm.
Skema synon të ndalojë emigrantët ekonomikë shqiptarë që pretendojnë se po ikin nga lufta ose persekutimi për të fituar një vend të shenjtë në Britani, kur nuk ka pasur asnjë konflikt në Ballkan për 25 vjet.
Ishte vonë natën e së mërkurës, tre ditë pas mbërritjes së tyre në Dover, kur shqiptarët u dërguan një nga një në atë që ata e përshkruajnë si 'dhomë kontrolli'.
“Ishin dy roje pas një karrige dhe zyrtari i Forcave Kufitare ishte ulur në të. Më dha një copë letër me fjalë të shtypura në anglisht dhe një vulë me pamje zyrtare sipër”, thotë Eltoni.
Ishte një njoftim deportimi i Home Office, i cili thoshte – “Tani kemi dhënë udhëzime për largimin tuaj nga MB me një fluturim për në Tiranë në orën 7:45 nesër, 13 tetor”.
Jashtë ndërtesës në Manston, 12 furgona sigurie të pajisur me kamera CCTV po prisnin tashmë në radhë për të nisur udhëtimin e tyre për në Tiranë.
Secili prej emigrantëve u fut në një nga automjetet me tre roje në krah.
Lodjan kujton: 'Kur i pyeta se ku po shkonim, rojet gënjeheshin, duke thënë se po shkonim me makinë për në një intervistë tjetër. Më thanë të fle. Udhëtimi do të zgjaste dy orë e gjysmë.
"Kur thashë se kisha frikë se mos më kthenin në Shqipëri, më thanë se nuk do të kthehesha atje. U zgjova për të dëgjuar rojet në furgon tim duke thënë: "Jemi në aeroport". E dija se diçka e keqe po ndodhte'.
Në Stansted, 12 shqiptarët u dërguan nga rojet e tyre nga furgonat në aeroplan, ku gjetën 18 pasagjerë të tjerë. Këta ishin kriminelë të dënuar që ktheheshin në Tiranë pas vuajtjes së dënimit në Mbretërinë e Bashkuar.
Eltoni thotë: 'Ishte një aeroplan i madh me një kuvertë të sipërme ku Lodjan dhe unë u ulëm.
"Unë mendoj se ishte një jumbo, me vend për 300 njerëz, por kishte vetëm 30 pasagjerë."
Shtatë femra të ekuipazhit të kabinës që flisnin spanjisht, ishin gjithashtu të pranishëm.
Sapo avioni u nis (në kohë), u shërbyen shqiptarëve të dëbuar salsiçe dhe çokollata të ngrohta. Ishte ushqimi i parë i mirë që Eltoni dhe Lodjan thonë se kishin ngrënë që kur u larguan nga Franca me një varkë.
36 rojet e Home Office nga automjetet e sigurisë Manston ishin gjithashtu në bord. Dhe ata nuk e kishin mbaruar punën e tyre.
Kur avioni u ul në aeroportin Nënë Tereza të Tiranës dy orë e gjysmë më vonë, rojet i dërguan emigrantët shqiptarë deri te dera, për t'u përshëndetur nga oficerët vendas të zbatimit të ligjit.
Ata i çuan në një stacion të posaçëm të policisë së aeroportit, i financuar nga britanikët, i dedikuar për përpunimin e kriminelëve shqiptarë të kthyer.
Atje, emigrantëve iu kthyen pasaportat e tyre, të cilat ishin konfiskuar në Dover, dhe çantat e tyre blu ende të lagura nga vendkalimi i detit.
Pasaportat ishin të vulosura me një njoftim nga qeveria shqiptare që ndalonte kthimin e secilit prej tyre në zonën Shengen të Evropës për tre vitet e ardhshme, një kufizim që efektivisht ndalon Eltonin dhe Lodjanin të udhëtojnë përsëri në Britaninë e Madhe.
Edhe pse këta të rinj (të cilët duken punëtorë të denjë) nuk do të duan ta dëgjojnë atë, nëse Home Office arrin të zgjerojë operacionin e saj të largimit të shpejtë, në mënyrë që emigrantët e mundshëm të kuptojnë se Mbretëria e Bashkuar nuk është ajo prekja e butë që ka qenë.
Për një kohë të gjatë, një problem që ka shqetësuar britanikët e zakonshëm dhe ka pllakosur qeveritë e njëpasnjëshme për dekada mund të zgjidhet më në fund.
© SYRI.net
VIDEO/ Ranë në kontakt me energjinë elektrike, vdes pronari i hotelit, 2 punonjës në gjendje të rëndë
SYRI TV/ SPAK godet 7 grupe kriminale në vend, zbardhen disa atentate të bujshme, sekuestrohen 4.5 mln euro
SYRI TV/ Emigrantët shqiptarë në Itali protestë në Milano: Duam të votojmë në 2025
Denonco
Merrni lajmet më të fundit nga SYRI.net në çdo moment dhe kudo që të jeni!
