Një mjek palestinez thotë se forcat izraelite në Gaza e ndaluan atë kur pushtuan një spital dhe e abuzuan gjatë 45 ditëve të robërisë, duke përfshirë privimin e gjumit, prangat dhe mbylljen e syve përpara se ta lironin javën e kaluar, raporton Reuters. Agjencia e lajmeve shkruan:

Doktor Said Abdulrahman Maarouf ishte duke punuar në spitalin al-Ahli al-Arab në qytetin e Gazës kur u rrethua nga forcat izraelite në dhjetor.

Ai përshkroi se i kishte duart të lidhura me pranga, këmbët të lidhura me pranga dhe sytë me maskë për gati shtatë javë sa zgjati burgimi.

Doktor Said Abdulrahman Maarouf ishte duke punuar në spitalin al-Ahli al-Arab në qytetin e Gazës kur u rrethua nga forcat izraelite në dhjetor.

Ai tha se i thanë të flinte në vende që ishin të mbuluara me guralecë pa dyshek, jastëk apo mbulesë dhe me muzikë të fortë.

Ushtria izraelite tha se i trajton të burgosurit në përputhje me ligjin ndërkombëtar dhe protokollet e saj janë që t'i trajtojnë ata me dinjitet. “Incidentet në të cilat udhëzimet nuk janë ndjekur do të shqyrtohen”, thuhet në një deklaratë.

Ushtria ka mohuar më parë se ka vënë në shënjestër apo abuzuar me civilët dhe akuzon Hamasin për përdorimin e spitaleve për operacione ushtarake, gjë që Hamasi e mohon.

“Tortura ishte shumë e rëndë në burgun izraelit. Unë jam mjek. Pesha ime ishte 87 kilogramë. Kam humbur, në 45 ditë, më shumë se 25 kilogramë. Kam humbur ekuilibrin. Kam humbur fokusin. Kam humbur të gjitha ndjenjat”, tha ai.

“Sido që të përshkruani vuajtjet dhe fyerjet në burg, nuk mund ta njihni kurrë realitetin nëse nuk e keni jetuar atë”, shtoi ai.

Maarouf tha se nuk e ka idenë se ku është arrestuar pasi ai ka qenë i lidhur me sy gjatë gjithë kohës së ndalimit dhe nuk ishte i sigurt nëse ishte mbajtur brenda apo jashtë Gazës. Ai u rrëzua në vendkalimin Kerem Shalom dhe u mor nga Kryqi i Kuq.

Arrestimi i Maarouf ishte momenti i fundit që ai dinte për familjen e tij dhe ai ende nuk e di nëse ata i mbijetuan sulmit kur forcat izraelite përparuan në qytetin e Gazës nën një breshëri të fortë artilerie.

Maarouf mbajti lotët ndërsa përshkroi bisedën e tij të fundit telefonike me vajzën e tij, ndërsa ushtarët izraelitë bënin thirrje  me altoparlantë që të gjithë mjekët dhe stafi mjekësor të largoheshin nga ndërtesa e spitalit.

Ajo kishte qenë në shtëpi në qytetin e Gazës, një nga pesë fëmijët e tij që ishin të gjithë atje me gruan e tij dhe 15 deri në 20 të afërm të tjerë.

“Babi, bombardimi po afrohet. Çfarë të bëjmë ne?" i tha ajo. Ai u përgjigj se nëse i thoshte të qëndronte dhe ata vriteshin, ose nëse i thoshte të largohej dhe ata vriteshin, do të ishte torturë për të.

“Nëse doni të largoheni, atëherë largohuni. Nëse doni të qëndroni, atëherë qëndroni. Unë jam në të njëjtën llogore me ty dhe tani po shkoj te ushtarët izraelitë pa e ditur fatin tim,” kujtoi ai i tha asaj.

“Nga ai moment e deri më sot nuk kam asnjë informacion për fëmijët apo gruan time”, tha ai duke qarë.

​