Pas një fluksi të papritur emigrantësh që pushtoi ishullin Lampedusa, Italia po nxiton të dalë me një metodë efektive për të frenuar prurjet e reja, me një gatishmëri të hapur për të vënë në provë kufijtë e ligjit ndërkombëtar.

Pamjet nga Lampedusa, një ishull me mbi 6,500 qytetarë dhe i mbushur me më shumë se 10,000 azilkërkues brenda disa ditësh, kanë shkaktuar një krizë të re politike në Itali, e cila ka mbartur prej kohësh përgjegjësinë e palakmueshme për të qenë destinacion për migrantët pa dokumente që dëshirojnë të hyjnë në Bashkimin Evropian.

Kryeministrja Giorgia Meloni, e cila vitin e kaluar formoi qeverinë më të djathtë në historinë italiane, reagoi duke u zotuar të marrë "masa të jashtëzakonshme" për të reduktuar në mënyrë drastike fluksin e emigrantëve "të menaxhuar nga trafikantë të paskrupullt".

Meloni i bëri një apel të drejtpërdrejtë Brukselit duke e inkuadruar situatën e emergjencës në Lampeduza si një pyetje kryesore që e gjithë Evropa duhet t'i përgjigjet si një.

Në një fjalim të regjistruar, Meloni tha se Italia dëshiron "një ndryshim total paradigme: të ndalojë trafikantët e qenieve njerëzore dhe emigracionin masiv të paligjshëm në rrjedhën e sipërme, dhe të fokusohet në mbrojtjen e kufijve të jashtëm".

Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen fluturoi shpejt në Lampedusa me një plan veprimi prej 10 pikash që përfshinte kryesisht ide të vjetra, por një propozim i përmbledhur tërhoqi vëmendjen e politikanëve dhe gazetarëve.

“Kërkoni mundësitë për të zgjeruar misionet detare në Mesdhe”, thuhet në të.

Zgjedhja e fjalëve nuk ishte e rastësishme. Meloni kishte kërkuar një "mision evropian, duke përfshirë një mision detar nëse është e nevojshme" për të parandaluar që anijet e emigrantëve të arrijnë në Itali. Ministri i saj i Brendshëm, Matteo Piantedosi, bëri thirrje për një zgjidhje edhe më radikale: një bllokadë detare.

“Asnjë anije të mos hyjë, asnjë anije të mos dalë”

Nuk u desh shumë kohë që termi bllokadë detare ("blocco navale" në italisht) të bëhej kryefjalë në mbarë BE-në dhe të ndizte debatin.

Por megjithëse bisedimet për bllokadë mund të jenë tërheqëse për politikanët që mbështeten në një elektorat të acaruar për të qëndruar në detyrë, koncepti sjell pasoja jashtëzakonisht të rënda.

Në mënyrë të rreptë, çdo bllokadë, qoftë nga deti, ajri apo toka, konsiderohet një akt lufte dhe kërkon ekzistencën e të paktën dy palëve ndërluftuese, njëri prej të cilëve kryen operacionin për të izoluar tjetrin nga flukset tregtare, zinxhirët e furnizimit dhe linjat e komunikimit.

Qëllimi përfundimtar është të gjymtojë ushtrinë e kundërshtarit dhe të pengojë rritjen e tij ekonomike.

Rastet e vazhdueshme të bllokadave janë pengimi i vazhdueshëm i Rusisë për hyrjen e Ukrainës në Detin e Zi, bllokada e udhëhequr nga Arabia Saudite e vendosur ndaj Jemenit dhe kufizimet e rrepta të Izraelit përgjatë Rripit të Gazës.

"Një bllokadë detare nuk është një operacion në kohë paqeje. Një bllokadë detare ndodh vetëm, siç kuptohet aktualisht, gjatë konfliktit të armatosur ndërkombëtar," tha për Euroneës Phillip Dreë, një ndihmës dekan në Universitetin Queen's dhe autor i librit “Ligji i bllokadës detare” një intervistë.

"Një pjesë e kërkesës për një bllokadë është që ajo të bllokojë gjithçka. Asnjë anije të hyjë, asnjë anije të dalë. Nuk ka rëndësi se cili është qëllimi i tyre. Nuk ka rëndësi se kush i zotëron ato."

Duke qenë se Italia dhe Tunizia nuk janë afër një konflikti të armatosur – në fakt, ato janë të lidhur nga një memorandum i ri mirëkuptimi – një bllokadë detare nuk mund të diskutohet, thotë Dreë, i cili beson se “përdorimi i terminologjisë është për të ardhur keq”.

Italia ende mund të krijojë një operacion detar konvencional për të penguar anijet e emigrantëve që të mbërrijnë në brigjet e saj.

Për të arritur efikasitetin maksimal, thonë ekspertët, ndërhyrja duhet të kryhet sa më afër, apo edhe brenda vijës bregdetare të Tunizisë, për të parandaluar edhe nisjen e anijeve.

Por një prani e tillë 24-orëshe në det do të kërkonte shumë kohë dhe do të kërkonte burime intensive për një vend dhe do të binte ndesh me ligjin ndërkombëtar, duke përfshirë një ndalim për të vepruar në ujërat territoriale të një shteti tjetër sovran, i cili shtrihet deri në 12 milje detare (22 kilometra) nga vija bazë.

Megjithatë, ekzistojnë dy mënyra për të anashkaluar këtë ndalim: sigurimi i pëlqimit të qartë të shtetit sovran (në këtë rast, Tunizisë) ose marrja e një rezolute nga Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara që legalizon ndërhyrjen ushtarake.

Të dy skenarët, të aluduar nga zyrtarët italianë, përballen me një luftë të vështirë.

Në memorandumin e mirëkuptimit, Tunizi shtoi një paragraf në të cilin "përsërit qëndrimin e saj se nuk është një vend banimi për migrantët e parregullt" dhe "pozicionin e saj për të kontrolluar vetëm kufijtë e vet".

Marrja e ndihmës nga Këshilli i Sigurimit i OKB-së, ku Rusia ka të drejtën e vetos si një anëtare e përhershme, mund të jetë edhe më e vështirë. Këshilli i Sigurimit duhet të konkludojë se, bazuar në nenin 39 të Kartës së OKB-së, fluksi i migrantëve pa dokumente që nisen nga Tunizia përbën një kërcënim për paqen dhe sigurinë ndërkombëtare./ar/sh/SYRI.NET