Forcat ukrainase po përpiqen të rimarrin qytetin Bakhmut në lindje të vendit. BBC-së iu dhae drejta të flasë me një ekip snajperësh elitarë, të quajtur si "Fantazmat e Bakhmutit", të cilët po kryenin kontrolle natën aty pranë.

Ghost, komandanti i ekipit të snajperëve, na çon në vendin që ai e quan "kufi i ekzistencës" - baza e tyre në periferi të qytetit.

“Fantazma është shenja ime që më thërrasin” më thotë. "Kur filluam të krijonim terror në Bakhmut, ne morëm emrin "Fantazmat e Bakhmutit".

Baza e tyre tashmë është brenda rrezes së artilerisë ruse. Fantazma nuk dridhet nga copërat e një predhe që ra aty pranë. “Artileria gjithmonë i shqetëson njerëzit”, thotë ai. "Ju mund të fshiheni nga artileria, por jo nga një snajper".

The Ghosts, një ekip prej rreth 20 ushtarësh, kanë operuar në skajet e Bakhmut për gjashtë muajt e fundit. Ata shpesh kërkojnë e qëllojnë objektiva me vlerë të lartë.

Unë e pyes Ghost se sa rusë ka vrarë ekipi i tij. Ai thotë, "ka një numër të konfirmuar - 524. Shtatëdhjetë e gjashtë prej tyre janë të mitë".

 Ekipi regjistron në mënyrë elektronike çdo goditje përmes pamjeve të pushkës së secilit.

Megjithatë, jo të gjithë e mbajnë numërimin. Kuzia, gjuajtës për misionin e sonte, thotë se "nuk është asgjë për t'u mburrur. Ne nuk po vrasim njerëz, ne po shkatërrojmë armikun".

Para luftës ai punonte në një fabrikë. Ai thotë se nuk i ka pëlqyer kurrë armët, por u ndje i detyruar të merrte armët kur Rusia nisi pushtimin.

Kuzia bën një kontroll të fundit të pushkës së tij snajper Barrett të prodhuar në SHBA: "Çdo mision është i rrezikshëm, kur ne bëjmë një gabim, armiku mund t'ju godasë," thotë ai. "Sigurisht që kam frikë - vetëm një budalla nuk do të kishte."

Në misionin e sonte ai do të shoqërohet nga Taras, vëzhguesi i tij.

Kusch është shoferi - i cili do t'i çojë ata sa më afër që të jetë e mundur në vijën e parë. Nga atje skuadra me dy lojtarë do të duhet të ecë më shumë se një milje për të arritur objektivin e tyre.

Ghost do të mbetet përsëri në bazë, së bashku me fillestarin, i njohur thjesht si Brit.

Anëtari më i ri i ekipit e mori emrin pas stërvitjes fillestare në Mbretërinë e Bashkuar. Ai ende nuk ka kryer vrasjen e tij të parë të konfirmuar.

Ghost thotë se ai ka zgjedhur çdo anëtar të ekipit bazuar në "humanizmin dhe patriotizmin" e tyre dhe jo nga përvoja dhe aftësitë e tyre ushtarake.

Ndërsa muzgu po bie, ekipi ngjitet në Humvee-n e tyre të blinduar. Unë dhe kameramani Moose Campbell do t'i shoqërojmë deri në pikën e lëshimit.

Kusch, shoferi, na thotë se një pjesë e rrugës është ende në shënjestrën e artilerisë ruse.

Ndërsa ai ndez motorin, i gjithë ekipi bën kryqin. Kusch fillon të luajë pak muzikë nga telefoni i tij. Ai thotë se kënga rep ukrainase u ngre humorin. Por kështu maskon edhe zhurmën e granatimeve.

Fillimisht është e vështirë të dëgjosh shpërthimet aty pranë për shkak të zhurmës së Humvee, të cilën Kusch e drejton me shpejtësi. Por ai tregon disa herë qiellin dhe paralajmëron, "po vjen". Aty pranë dëgjohen disa goditje.

Kalojmë gjysmë duzinë automjetesh të blinduara ukrainase të shkatërruara që nuk ishin aq me fat. Kusch tregon fushat e minuara në të dyja anët.

Njëzet minuta më vonë ne ndalemi papritur pranë një shtëpie të rrënuar. Ekipi snajper me dy persona hap dyert dhe zhduket drejt një rreshti pemësh. Kusch bërtet, "Zoti qoftë me ty" përpara se të dalë me shpejtësi.

Ndërsa kthehemi ka një shkrepëtimë portokalli dhe një shpërthim më të fortë. Humvee fillon të lëkundet edhe më shumë. Kusch hap derën e tij, ndërsa ngiste, për të parë prapa dhe lëshon një lumë fjalësh, sharje.

Një copë shrapneli ka copëtuar një nga gomat e pasme. Kur kthehemi më në fund, ai na tregon copën e madhe të metalit të dhëmbëzuar që e grisi gomën.

Tani është errësirë dhe granatimet janë pakësuar. Brenda bazës së tyre ata mbajnë me ankth radiot e tyre duke pritur lajme nga ekipi i snajperëve. Kusch dhe britaniku ecin me ritëm në dysheme.

Ghost i bën një telefonatë vajzës së tij shtatëvjeçare. Ajo është në altoparlant kur e emocionuar bërtet: "Të dua babi". Është një shpërthim i shkurtër normaliteti - por ai tashmë është mësuar.

Shtatë orë më vonë, me pak gjumë, është koha për largim. Ne strehohemi në ndërtesë pasi ka një breshëri zjarri dhe më pas kthehemi në Humvee.

Këtë herë është errësirë, por Kusch përpiqet të largohet nga sytë - duke shmangur ndezjen e fenerëve për të tërhequr vëmendjen. Një tjetër ndalesë e papritur dhe ekipi i snajperëve me dy persona kthehet brenda në Humvee. Lehtësimi është i dukshëm kur kthehemi në bazë.

Kuzia thotë: “Një gjuajtje, një objektiv”.

Më vonë na tregojnë videon nga aksioni i natës. Ata thonë se ishte një mitraloz rus që kishte qëlluar mbi trupat ukrainase pranë vijës së frontit.

Tani ata do të pushojnë tani deri në misionin e natës tjetër. Kuzia thotë: “Jam i lumtur që jam kthyer dhe i lumtur që të gjithë janë gjallë”. Gjatë gjashtë muajve të fundit disa nga ekipi janë plagosur, duke përfshirë komandantin Ghost. Por asnjëri prej tyre nuk është vrarë.

Ghost thotë se "çdo udhëtim mund të jetë i fundit, por ne po bëjmë një vepër fisnike".

Një ekip i vogël snajperësh nuk do ta fitojë këtë luftë, madje as do ta marrë Bakhmutin. Por ata besojnë se kanë ndikim.

Kusch thotë se kjo ka një efekt psikologjik te armiku i tyre: ndjekja e një ushtari rus në një kohë e nga një vend që nuk mund të shihet dhe me një zë që nuk mund të dëgjohet./ar/sh/SYRI.NET