Fotografët e LIFE'S ishin të njohur për imazhet e njerëzve, por Andreas Feininger (1906-1999) ishte një përjashtim i thellë. Shqetësimet e tij ishin kryesisht me gjërat, ndoshta një vazhdimësi nga karriera e tij e hershme si arkitekt (ai punoi për një vit me Le Corbusier). “Realizmi dhe super-realizmi janë ato që unë kërkoj. Kjo botë është plot me gjëra që syri nuk i sheh. Kamera mund të shohë më shumë, dhe shpesh 10 herë më mirë.” Megjithatë, nuk ishte “fotografia” që ai kërkonte, por një fotografi: “Dua të bëj fotografi të gjërave që më interesojnë. Unë e përdor atë si një mjet për një qëllim”. Ai kombinoi teknikën mjeshtërore me një sy të mprehtë për të prodhuar punë që është harmonike dhe prerëse.

Feininger e bëri këtë foto “sepse ndjeva se bashkimi i këtyre dy arritjeve ju jep një vështrim fantastik të arritjeve të njeriut. Njeriu e ka ndërtuar këtë qytet të madh dhe këtë anije të madhe.. . ka njerëz të vegjël që rreshtojnë urën e anijes. Ato janë të qarta, por shumë të vogla. Të mendosh se njerëz jo më të mëdhenj se këta e kanë ndërtuar dhe ndërtuar atë anije të madhe. Kjo është pothuajse e pabesueshme.”

Siç vë në dukje John Loengard në LIFE Photographers: Ëhat They Saë , këto depo nafte janë të shëmtuara, por edhe disi madhështore dhe dramatike. Feininger u përgjigj se ai “e bëri këtë qëllimisht, sepse në këtë mënyrë, njerëzit kujtojnë se çfarë përfaqëson nafta, çfarë i bën ky kërkim i naftës mjedisit. M'u desh të kthehesha shumë mbrapa për të gjetur perspektivën që i vendos të gjitha këto derri pranë njëri-tjetrit. Kështu e kam ndjerë rëndësinë e tyre, dinamikën dhe tmerrin e tyre. Ata e kanë rrënuar plotësisht të gjithë peizazhin me aq sa mund të shihni… Është i vdekur, krejtësisht i vdekur.”

Përshtatur nga 'The Great LIFE Photographers'

Përg: Felix Bilani

Marrë nga  www.life.com