Asnjë ekip nuk është i pamposhtur, më së paku Manchester City i Guardiolës, i cili humbi finalen e Champions League vetëm dy vjet më parë kundër Chelseat. Pra, për ndeshjen e sotme nuk duhet shkruar, ose tashmë e kanë fituar, ose se do ta fitojnë. Vetëm se është objektivisht më i fortë se Interi për individët dhe kolektivin, i cili ka titullar dhe rezerva më cilësore, i cili drejtohet nga një novator futbolli që frymëzon forma, sisteme dhe parime loje, tashmë duke u zbatuar në të gjithë botën.

Në Ligën e parë të Kampionëve të Guardiolës, favorit ishte United i Alex Ferguson, i cili, pothuajse për një kohë, ishte në krye, vetëm për t'u mbyllur në pjesën e dytë dhe, në çdo rast, në një episod. Herën tjetër që humbësit e United e nisën më mirë dhe rrezikuan të befasonin Barcelonën, por në fund katalanasit dominuan me tiki-takën e tyre të pakrahasueshme. Tiki-taka tani është zhdukur. Guardiola zbaton një lojë (shprehje që komentuesit e pëlqen shumë) ku në qendër të lojës është lojtari, një polivalent i aftë për të bërë gjithçka me topin. Jo një për të gjithë, por të gjithë të dinë të bëjnë gjithçka. Megjithatë, është kurioze të theksohet, siç shkroi me mjeshtëri Alex Frosio në La Gazzetta dello Sport, se dy humbje të rëndësishme nga Manchester City, në Premier League, erdhën nga një trajner italian (Antonio Conte) me formacionin 5-4-1 dhe tjetri nga një ekip (Brentford, për më tepër në Etihad) që aplikoi 3-5-2 të Inzaghit. Domethënë – shkruan Frosio – “mbrojtja e ulët, topat e parë të Toney (lojtar i Brentford) për futjen në lojë të mesfushës dhe veprimet e nisura nga shumë larg”. Tani është e qartë pse Inzaghi dëshiron të fillojë me Dzekon dhe të vazhdojë me Lukakun. Dhe gjithashtu sepse Mkhitaryan (fillimisht në pankinë) do të gjejë hapësirë ​​në anën e kundërt të Barellës. Një tjetër zgjidhje taktike, e sugjeruar këtë herë nga Arrigo Sacchi, është vertikalizimi i menjëhershëm në jo shumë herë - besojmë - në të cilat Interi do të jetë në gjendje të rifitojë topin. Futja e Lukakut, i cili di të mbrohet, të godasë dhe të zgjidhë ata që vijnë (gjithashtu Dumfries dhe Dimarco) mund të jetë veçanërisht i përshtatshëm.

Nga ana tjetër, nëse flasim për strategji, Interi nuk duhet të heqë dorë nga presioni i lartë , siç bën shpesh. Sepse lëvizja në një mënyrë kompakte, përpjekjet për të penguar linjat e kalimit ose, akoma më mirë, për të vjedhur topin, mund të jenë shpërblyese. Cilësia më e mirë që kërkohet për një finale si ajo e Stambollit është vëmendja, respekti për kundërshtarin, qoftë edhe për më të dobëtin. Imagjinoni me Cityn.

Është një lojë që duhet të ndahet në thyesa: pesëmbëdhjetë, tridhjetë, dyzet e pesë . Dhe pastaj pesëmbëdhjetë të tjera. Nëse rezultati është ende i barabartë gjatë zhvillimit të shumicës së lojës(jo domosdoshmërisht 0-0), shanset e Interit për sukses do të rriten papritmas. Së pari, sepse kjo do të thotë se taktika funksionon. Së dyti, sepse presioni, kalon mbi supet e britanikëve, që mund t'i zhyt ata në humnerën e pasigurisë. Atëherë, e dini, vetëm një detaj. Por në këtë Simoni dhe djemtë e tij janë mjeshtër. Guardiola drejton, Simone, nëse dëshiron, mund të spekulojë . Por nëse në fund të fundit, nëse ata kanë arritur deri këtu, Interi mund të llogarisë në një mbrojtje shumë solide, dy anësorë, një mesfushë që nuk është më pak se ajo e Cityt. Më në fund një treshe vdekjeprurëse: Lautaro, Dzeko dhe Lukaku.