Muzeu i Historisë Natyrore përgatitet të studiojë materialin e pastër që është marrë nga misioni Osiris-Rex i NASA-s.

Një lugë çaji pluhur i zi dhe granula të marra nga një asteroid 320 milionë km larg Tokës ka mbërritur në Muzeun e Historisë Natyrore në Londër, ku shkencëtarët po përgatiten të zbulojnë sekretet e tij.

Studiuesit në muze morën 100 mg të materialit të pastër, i cili në moshën 4.6 miliardë vjeçare daton në agimin e sistemit diellor, pasi misioni Osiris-Rex i NASA-s u ndal në asteroidin Bennu në vitin 2020 dhe i ktheu mostrat në Tokë në shtator. Anija kozmike zbarkoi për pak kohë në Bennu, një asteroid që ka një probabilitet 1 në 1750 për t'u përplasur me Tokën në 300 vitet e ardhshme dhe mblodhi më shumë se 60 g material të paprekur, sasia më e madhe e sjellë nga hapësira që nga programi Apollo. "Është e mahnitshme. Është si një thesar i vogël që na kthen në fillimin e sistemit diellor," tha dr. Ashley King, një shkencëtare planetar që do të punojë me kokrrat në muze. "Mezi pres t'i marr në dorë dhe të shoh se çfarë mund të mësojmë për sistemin e hershëm diellor."

Analizat paraprake nga studiuesit e NASA-s zbuluan se pjesët e asteroidit ishin të pasura me karbon dhe ujë, me një pjesë të karbonit të lidhur në përbërje organike. Shkencëtarët presin që t'i studiojnë mostrat për dekada, ndërsa kërkojnë të kuptojnë se si u formua sistemi diellor dhe nëse asteroidët dërguan sasi të konsiderueshme uji në Tokë dhe planetë të tjerë. Një fushë kyçe e kërkimit do të jetë analizimi i izotopeve të hidrogjenit në ujin e lidhur me Bennu-në për të parë nëse ndonjë prej tyre përputhet me atë që gjendet në oqeanet e Tokës.

Përtej pyetjeve të origjinës sonë kozmike janë më shumë çështje ekzistenciale, si mënyra për të devijuar ose shkatërruar asteroidët që përbëjnë një kërcënim të mundshëm për Tokën. Me diametër 500 metra, Bennu është shumë më i vogël se asteroidi 10,000 metra i gjerë që parashikoi katastrofë për dinozaurët, por gjithsesi do të shkaktonte dëme të mëdha nëse do të godiste Tokën.

Dy vitet e para të kërkimit në Muzeun e Historisë Natyrore do të fokusohen në testet jo-shkatërruese, si difraksioni me rreze X dhe mikroskopi elektronik për të mësuar rreth përbërjes dhe strukturës minerale të Bennu-së. Kokrrat më të mëdha në kampion janë të gjerësisë së rendit të milimetrave, ndërsa më të voglat janë grimca të thjeshta pluhuri. "Nuk tingëllon si shumë material, por është mjaftueshëm për të punuar," tha King. Muzeu është shtëpia e një prej koleksioneve kryesore të meteoritëve në botë, dhe stafi është i mësuar mirë për të trajtuar sasi të vogla të materialeve jashtëzakonisht të çmuara nga hapësira e jashtme.

Ndryshe nga meteorët që janë pjekur dhe goditur në kalimin e tyre të zjarrtë nëpër atmosferën e Tokës, pluhuri dhe fragmentet shkëmbore nga Bennu u sollën në Tokë në gjendje të pacenuar, duke u mundësuar shkencëtarëve një vështrim të rrallë të asteroidit të pandryshuar. “Ky material, me sasi jo më shumë se një lugë çaji, do të na mbajë të zënë për vite me radhë ndërsa studiojmë çdo kokrrizë të vogël për të kuptuar përbërjen dhe strukturën e tij dhe për të parë se cilat sekrete mund të zbulojmë,” tha prof. Sara Russell, udhëheqëse e grupit të materialeve planetare në Muzeun e Historisë Natyrore.