Nga Robert Clark

Ngjarjet në Lindjen e Mesme mund të jenë gati të dalin jashtë kontrollit. Me Hamasin në Gaza, Hezbollahun në Libanin jugor dhe huthit në Jemen që shënjestrojnë të gjithë Izraelin dhe Perëndimin, dora e Iranit duket e qartë. Por a rrezikon Teherani të humbasë kontrollin e përshkallëzimit që filloi?

Herët në mëngjes dje, anijet britanike dhe amerikane u vunë sërish në shënjestër nga huthit, pas raundit të tretë të sulmeve hakmarrëse kundër infrastrukturës ushtarake të grupit terrorist thellë në shkretëtirat veriore të Jemenit. Gjetkë, SHBA-të kryen sulme kundër grupeve të milicisë në Irak dhe Siri si hakmarrje për sulmin tronditës me dron në Jordani javën e kaluar, i cili vrau tre anëtarë të shërbimit amerikan dhe plagosi më shumë se 40.

Nuk ka dyshim se Irani ka një interes të përdorë forcat e tij përfaqësuese për të kryer operacione ushtarake kundër Perëndimit. Së pari, nuk është mjaftueshëm i fortë për të fituar një përballje të drejtpërdrejtë.

Kështu që ushtria dhe këshilltarët iranianë janë të përfshirë me huthit, duke siguruar koordinatat e shënjestrës për raketat balistike të furnizuara nga Teherani që synojnë anijet në Detin e Kuq. Milicitë irakiane dhe siriane – të cilat kanë kryer pothuajse 200 sulme kundër forcave amerikane që nga tetori i kaluar – presin personelin ushtarak dhe infrastrukturën iraniane nëpër kampet e tyre terroriste. Ky rrjet i ofron Teheranit një shkallë të mohimit strategjik.

Ky i ashtuquajtur "bosht i rezistencës" ishte koordinuar më parë nga Qasem Soleimanin, kreun e Forcës Quds të Gardës Revolucionare Islamike, deri në vrasjen e tij nga Shtetet e Bashkuara kur Donald Trump ishte president. Një nga qëllimet e vrasjes së tij mendohet të ketë qenë prishja e lidhjeve midis regjimit në Teheran dhe përfaqësuesve të tij në të gjithë Lindjen e Mesme, në mënyrë që të ulë kapacitetet e tyre për të shkaktuar kaos në të gjithë rajonin.

Megjithatë, tani ka spekulime në qarqet e mbrojtjes se kjo strategji mund të ketë qenë mjaft e suksesshme. Në të vërtetë, rreziku mund të jetë që kreu i ri i Forcave Quds, Esmail Qaani – një figurë mjaft e ndryshme nga Soleimani – të ketë çliruar forca që ai nuk është më në gjendje t'i drejtojë.

Kjo do ta bënte edhe më të rëndësishme për Perëndimin t'u jepte fund sulmeve nga grupe huthit dhe të rivendoste një pengesë kuptimplotë. Është e qartë se sulmet e SHBA-së dhe Britanisë në Jemen nuk kanë arritur të shkatërrojnë përgjithmonë kapacitetet e këtij grupi për të ndërprerë transportin perëndimor, për shembull. Ndërsa Hezbollahu nuk ka nisur ende një sulm në shkallë të plotë ndaj Izraelit, shumë më tepër mund të bëhet për t'u treguar terroristëve se përgjigja nga Perëndimi do të ishte shkatërruese nëse ata vendosin ta bëjnë këtë.

Dhe vetë Iranit nuk i është dhënë një nxitje e mjaftueshme për të frenuar grupet që ka mbështetur prej kohësh. Perëndimi duhet të shtyjë, fort. Amerika duhet të qëndrojë e palëkundur dhe të godasë kundër objektivave – atyre të rëndësishme, jo kampeve boshe – në mënyrë që të detyrojë Iranin të tërhiqet dhe të braktisë plotësisht këto grupe, para se terroristët të shkaktojnë një përshkallëzim më të gjerë.

Nëse Irani nuk arrin të qetësojë përfaqësuesit e tij, atëherë objektivat e raketave kryqëzorë amerikan duhet të intensifikohen. Duhet të jemi të guximshëm kur kemi të bëjmë me Iranin. Siç ka thënë Winston Churchill-i, "Nuk mund të arsyetosh me një tigër, kur koka jote është në gojën e tij".