Nga Lyse Doucet, BBC

Raundi i fundit në rivalitetin më të rrezikshëm të rajonit duket se ka përfunduar, tani për tani.

Izraeli ende nuk e ka pranuar zyrtarisht se sulmi në Iran në orët e para të mëngjesit të së premtes ishte vepër e tij.

Ndërkohë, liderët ushtarakë dhe politikë të Iranit kanë minimizuar, hedhur poshtë dhe madje janë tallur se nuk ka ndodhur ndonjë gjë me pasoja.

Llogaritë se çfarë lloj armatimi u përdor të premten dhe sa dëme u shkaktuan janë ende kontradiktore dhe të paplota.

Zyrtarët amerikanë flasin për një sulm me raketa, por zyrtarët iranianë thonë se sulmet, në provincën qendrore të Isfahanit dhe në veriperëndim të Tabrizit, u shkaktuan nga dronë të vegjël shpërthyes.

Por këta katërkopterë të thjeshtë janë sinjalizuesit e Izraelit – ai i ka përdorur ato herë pas here në vitet e tij të operacioneve të fshehta brenda Iranit.

Këtë herë objektivi i tyre kryesor ishte provinca qendrore e Isfahanit, e cila njihet për trashëgiminë e saj mahnitëse islame.

Kohët e fundit, megjithatë, provinca është më e famshme për objektin bërthamor të Natanz-it, Qendrën e Teknologjisë Bërthamore në Isfahan dhe një bazë të madhe ajrore, e cila u përdor gjatë sulmit të Iranit mbi Izrael më 14 prill.

Është gjithashtu një qendër industriale e fabrikave që prodhojnë dronët dhe raketat balistike që u qëlluan në drejtim të Izraelit të dielën e kaluar.

Pra, një operacion i kufizuar duket se ka sjellë një paralajmërim të fuqishëm – se Izraeli ka inteligjencën dhe mjetet për të goditur sipas dëshirës, zemrën e Iranit.

Është një mesazh kaq urgjent, saqë Izraeli u sigurua që të dërgohej përpara, dhe jo pas fillimit të Pashkës hebreje, siç ishte parashikuar gjerësisht nga vëzhguesit e Izraelit.

Zyrtarët amerikanë kanë treguar gjithashtu se Izraeli shënjestroi vende të tilla si sistemi i radarit të mbrojtjes ajrore të Iranit, i cili mbron Natanz. Ende nuk ka asnjë konfirmim për suksesin e sulmit.

Pra, ky sulm mund të jetë gjithashtu vetëm një skenë hapëse. Por, për momentin, ishte një dhuratë e padëshiruar për ditëlindjen e 85-të për Udhëheqësit Suprem të Iranit, Ayatollah Ali Khamenei.

Heshtja zyrtare e Izraelit i dha vendimmarrësit përfundimtar të Iranit një hapësirë jetike politike. Teherani nuk u desh të zbatonte rregullin e tij të ri që kurdoherë që armiku i tij kryesor të godasë, Irani do të godasë fort, me rrezikun e ndezjes së një spiraleje të rrezikshme përshkallëzuese.

Irani gjithashtu është duke u mbështetur në atë që e sheh si projeksionin e tij të ri të fuqisë.

Presidenti i linjës së ashpër Ebrahim Raisi as që i përmendi këto ngjarje të fundit në fjalimet e tij të së premtes.

Për Republikën Islamike, gjithçka ka të bëjë me atë që e quan Operacioni Premtimi i Vërtetë – sulmi i tij i paprecedentë kundër Izraelit në fund të natës të dielën e kaluar. Ai përshëndeti atë që ai e quajti "vullnetin e fortë" të vendit të tij.

Irani është krenuar për vite me "durimin strategjik" të tij, politikën e tij për të luajtur një lojë të gjatë në vend që të hakmerret menjëherë dhe drejtpërdrejt ndaj çdo provokimi.

Tani, po flasin për "parandalimin strategjik". Kjo doktrinë e re u shkaktua nga sulmi i 1 prillit në kompleksin e saj diplomatik në Damask, i cili shkatërroi aneksin konsullor dhe vrau shtatë Garda Revolucionare, duke përfshirë komandantin e saj më të lartë në rajon.

Udhëheqësi suprem i Iranit ishte nën presion në rritje për të tërhequr një vijë të kuqe, ndërsa Izraeli rriti objektivat e tij gjatë gjashtë muajve të fundit të luftës së rëndë të Gazës.

Jo më vetëm duke goditur asetet e Teheranit, duke përfshirë depot e armëve, ndërtesat, bazat dhe rrugët e furnizimit në terrene beteje si Siria dhe Libani, Izraeli po vriste gjithashtu zyrtarë të rangut të lartë.

Një armiqësi prej dekadash, e cila më parë kishte luajtur në luftëra në hije dhe operacione të fshehta, shpërtheu në konfrontim të hapur.

Cilado qofshin specifikat e kësaj mallkimi të fundit, ka një prioritet më themelor për të dyja palët: parandalimi – një siguri më e fortë që godet në tokën e saj nuk do të ndodhë më. Nëse e bëjnë, ka një kosto për të paguar dhe do të dëmtojë.

Për momentin ka një psherëtimë lehtësimi të dëgjueshme në rajon dhe në kryeqytetet e largëta.

Lëvizja e fundit e Izraelit, nën nxitjen e ankthshme të aleatëve të tij për të kufizuar hakmarrjen e tij, do ta kenë zbutur këtë tension, tani për tani. Të gjithë duan të ndalojnë një luftë katastrofike gjithëpërfshirëse. Por askush nuk do të ketë asnjë dyshim se çdo qetësi mund të mos zgjasë.

Rajoni është ende në flakë.

Lufta e Gazës vazhdon, duke shkaktuar një numër marramendës viktimash palestineze.

Nën presionin e aleatëve të tij më të vendosur, Izraeli ka lehtësuar dërgimin e sasive më të mëdha të ndihmave të nevojshme dëshpërimisht, por territori i shkatërruar ende është në prag të urisë.

Pengjet izraelitë nuk kanë ardhur ende në shtëpi dhe bisedimet për armëpushim janë ngecur. Izraeli ende paralajmëron për betejat që do të vijnë në bastionin e fundit të Hamasit në Rafah – ajo që shefat e ndihmës dhe liderët botërorë thonë se do të ishte një tjetër fatkeqësi e patreguar humanitare.

Rrjeti i përfaqësuesve të Iranit në të gjithë rajonin, ai që quhet "Boshti i Rezistencës" dhe që shtrihet nga bastionet e Hezbollahut në Liban përmes milicive të lidhura me Iranin në Irak dhe Siri, deri te Houthitë e Jemenit, janë gati, ende duke sulmuar çdo ditë.

Në javët e fundit, në të njëjtën kohë gjithçka dhe asgjë nuk ka ndryshuar në ditët më të errëta, më të rrezikshme të rajonit.