Aftësia e pakicave të zemëruara për të vepruar nuk duhet nënvlerësuar, pasi kjo paraqet rreziqe të mëdha politike dhe zgjedhore dhe javët e fundit e kanë dëshmuar këtë,  gjykon Radu Magdin.

Nuk kërkohet të jesh vëzhgues apo analist politik i sofistikuar për të pranuar se një numër i paparë i fermerëve të Evropës kanë dalë në sheshe.

Në këtë vit super-elektoral, me zgjedhjet europiane të planifikuara për në fillim të qershorit, ata po kërkojnë të shfrytëzojnë mundësinë politike.

Strategjikisht, kjo është koha më e mirë për të shprehur ankesat e tyre dhe për t'i detyruar politikanët t'i kushtojnë vëmendje asaj që kanë për të thënë.

Fermerët po maksimizojnë shanset e tyre për sukses, ndaj nuk duhet të jemi shumë të ashpër në dënimin e taktikës së tyre, edhe pse qasja e tyre po shkakton dhimbje koke në shumë qytete dhe kryeqytete evropiane.

Do të ishte gabim të fokusoheshim vetëm në repertorët e protestave, në atë që fermerët mund të bëjnë për ta bërë pretendimin e tyre më bindës dhe më të gjallë për ata që janë dëshmitarë të protestave dhe që janë pak a shumë të prekur prej tyre.

Pavarësisht se sa meme mund të shihni në mediat sociale, apo imazhe të krijuara nga Inteligjenca Artificiale me kashtë që rrethon Kullën Eifel, ky është më shumë se një ushtrim estetik.

Një ftesë për një diskutim të sinqertë

Shumë fermerë evropianë, veçanërisht ata të vegjël dhe ata pjesë të fermave familjare, po vuajnë.

Për ta, ky aktivitet është pjesë e identitetit të tyre dhe e kanë gjithnjë e më të vështirë të mbijetojnë ekonomikisht në një botë ku çdo produkt po bëhet më i shtrenjtë, duke i detyruar ata të reduktojnë marzhet deri në atë pikë sa fitimi të bëhet një imagjinatë.

Për më tepër, i gjithë ky episod duhet të shihet si më shumë se një përpjekje për të negociuar nga një pozicion fuqie nën kërcënimin se fermerët (dhe bota rurale në përgjithësi) do të braktisin prirjet e tyre votuese konservatore ose të qendrës së djathtë duke rritur shanset e radikalëve.

Pra, në një botë normale, këto ngjarje duhet të jenë një ftesë për diskutime dhe vendime të sinqerta, për politika të mirëmenduara dhe për angazhim të mirëfilltë që është më shumë se foto-opsione dhe goditje e kanaçes në rrugë derisa të mbyllen qendrat e votimit. .

Kur shikohen këto protesta, instinkti është të tregohemi dashamirës ndaj kërkesave të këtyre njerëzve dhe të pyesim veten nëse kjo nuk është pjesë e një tendence më të madhe, të grupeve të ndryshme që ndihen të lënë pas dhe në armiqësi.

Pra, dikush ka të drejtë të pyesë, kush do të jetë i radhës? Kush do të bëjë më shumë presion mbi elitën evropiane dhe kombëtare? Mënyra se si politikanët do t'i përgjigjen gjendjes së vështirë dhe ankesave të fermerëve do të përcaktojë jo pak se çfarë do të ndodhë.

Është koha për qetësim, jo përshkallëzim

Me sa duket, një perspektivë racionale do të fillonte me shifrat. Kështu, siç e kanë theksuar tashmë shumë, bujqësia përbën vetëm 1.4% të Prodhimit të Brendshëm Bruto të BE-së, 4.2% të punësimit të Bashkimit Evropian dhe 14.3% të emetimeve të gazeve serrë të BE-së, ndërsa, në të njëjtën kohë, merr afërsisht 30% të Buxhetit të Bashkimit Evropian.

Në kontekstin e kërkimit nga BE-ja për neutralitetin e klimës, zbatimin e Marrëveshjes së Gjelbër dhe luftimin e ndryshimeve klimatike në përgjithësi, fermerët nuk duhet të paraqesin shumë problem, të paktën kur merren parasysh këto shifra.

Megjithatë, realiteti është shumë më me nuanca dhe të gjithë kësaj duhet t'i qasemi nga një kënd tjetër, duke marrë parasysh pabarazinë politike, reagimin dhe gatishmërinë për të vepruar nga ata që ndihen të tradhtuar nga përfaqësuesit e tyre.

Pas mini-kryengritjeve të fermerëve, ne kemi parë që qeveritë kombëtare që nxitojnë për të miratuar politika miqësore ndaj bujqësisë dhe BE-ja të bëjë lëshime serioze që mund të shihen si një dobësim i madh i Marrëveshjes së Gjelbër dhe strategjisë nga ferma në pirun.

Krejt papritur, në një vit kyç elektoral, çdo vendimmarrës është bërë kundërshtues ndaj rrezikut. Disa ditë më parë, Presidentja e Komisionit Evropian Ursula von der Leyen vlerësoi "rezistencën e jashtëzakonshme" të fermerëve dhe njoftoi se "fermerët mund të mbështeten në përkrahjen evropiane".

Për më tepër, ajo nisi "dialogët strategjikë", qëllimi i të cilëve është të zgjidhin kërkesat e atyre që punojnë tokën.

Të gjitha këto janë zhvillime pozitive dhe liderët evropianë dhe kombëtarë duhet të përgëzohen për të kuptuar se ku qëndron opinioni publik dhe se kjo është koha për negociata dhe qetësim, dhe jo për përshkallëzim.

Rikthimi i elitave me këmbë në tokë

Në të njëjtën kohë, të gjitha këto ngjarje theksojnë një establishment politik shumë reaktiv.

Në vend që të vinte bast për mungesën e reagimit të fermerëve dhe të habitej kur i gjente në Bruksel, përballë institucioneve kyçe të Evropës, një politikan vizionar (apo edhe me mendje rizgjedhjeje) do të kishte qenë në gjendje t'i parashikonte të gjitha këto ngjarje.

Natyrisht, ne nuk kërkojmë nga politikanët të parashikojnë të ardhmen ose të bëhen super-parashikues. Megjithatë, ekziston një nevojë e qartë që ata të kuptojnë më mirë pasojat e politikave që propozojnë./ar.sh/SYRI.NET