Richard kemp

Sot Volodymyr Zelensky përballet me provën më të madhe të lidershipit të tij, më të madhe edhe se dy vjet më parë kur forcat pushtuese ruse kaluan përtej kufirit. Në atë kohë, kur Perëndimi i ofroi një udhëtim drejt sigurisë por në vend të kësaj ai kërkoi municione, ai udhëhoqi një vend të bashkuar në një luftë për jetën e tij.

Por nuk është kështu tani. Ka ndarje publike në rritje midis Zelensky-it dhe liderëve të tjerë politikë, si ish-presidenti Petro Poroshenko dhe kryetari i bashkisë së Kievit, Vitali Klitschko, pasi një lojë hedhje faji po bëhet mbi dështimet në luftën e deritanishme. Akoma më keq, Zelensky dhe Komandanti i Përgjithshëm, gjenerali Valerii Zaluzhnyi, gjithashtu duket se janë në konflikt. Kur Zaluzhnyi pranoi se lufta kishte arritur në një ngërç, Zelensky e qortoi publikisht.

Përveç nevojës kryesore për unitet kombëtar në luftë, kjo sugjeron se Ukrainës i mungon një strategji e qartë për vazhdimin e konfliktit në të ardhmen. Zelensky vazhdon të këmbëngulë se Ukraina do të rimarrë të gjithë territorin e saj nga Rusia; edhe pse, pasi me sa duket premtoi shumë në ofensivën e verës, ai nuk duket se flet më për afatet kohore. Të demoralizuar nga dështimi i kësaj kundërofensive, disa tani po flasin për një lloj marrëveshjeje paqeje. Madje është sugjeruar që një marrëveshje e mundshme paqeje mund të hidhet në referendum.

Kur isha për herë të fundit në Kiev, sigurisht që pati diskutime midis disa liderëve politikë rreth idesë së një marrëveshjeje paqeje në të cilën Rusia do të pranonte anëtarësimin e Ukrainës në NATO në këmbim të garancive se nuk do të kishte përpjekje ukrainase për të rimarrë territorin e pushtuar. Një bisedë e tillë mund të jetë thjesht acarim, por është dhurata nga qielli për Biden-in dhe shumë liderë europianë që nuk duan asgjë më shumë se një marrëveshje të tillë paqeje dhe sa më shpejt të jetë e mundur.

Çdo konsideratë serioze e bisedimeve të paqes garanton pothuajse humbjen e Ukrainës. Duke lënë mënjanë politikën e brendshme në SHBA dhe BE që, për momentin, praktikisht kanë ndaluar ndihmën e mëtejshme ushtarake, Biden dhe europianët kanë refuzuar deri më tani të pajisin Ukrainën për të fituar luftën.

Ky frenim ishte si shkak i frikës së pabazë për të provokuar Rusinë që të përshkallëzohej kundër tyre. Me çdo aluzion për bisedimet e paqes në perspektivë nga pala ukrainase, kësaj do t'i shtohej frika e re e Rusisë që refuzon të pranojë ose nëse pranon, të tërhiqet. Furnizimet "provokative" të armëve do të shterojnë herët e vonë. Putini është shumë i vetëdijshëm për këtë, prandaj ai ka thënë vazhdimisht se do të ishte i përgatitur për të biseduar për paqen.

Zelensky duhet t'i japë fund kësaj. Me zgjedhjet e këtij viti që nuk ka gjasa të zhvillohen në mes të konfliktit, ai duhet të formojë një qeveri të unitetit kombëtar për të ndihmuar në kontrollin e mospajtimit të brendshëm gjithnjë e më gërryes që vetëm mund të dobësojë përpjekjet e luftës së Ukrainës. Ai gjithashtu duhet të përcaktojë vizionin e unifikuar strategjik të vendit të tij.

Deri më tani ai nuk ka paraqitur ndonjë strategji të vërtetë – përtej sugjerimit se qendra e gravitetit do të zhvendoset në Krime dhe Detin e Zi, ndërsa mbrohet kundër përparimeve të mundshme ruse në lindje, gjë që nuk është mjaft e mirë nëse ai pret që Perëndimi të vazhdojë të fusë duart në xhepa.

As nuk është adekuate t'i thuash Perëndimit se ukrainasit po luftojnë jo vetëm për vendin e tyre, por për të gjithë Europën, e cila vetë do të jetë nën kërcënimin e Moskës nëse Putini ia del mbanë në këtë luftë. Kjo është sigurisht e vërtetë, por nuk ka asnjë shenjë se presidenti i SHBA-së apo udhëheqësit e Europës Perëndimore e besojnë vërtet këtë. Po ta besonin, do të kishin tërhequr shumë kohë më parë të gjitha ndalesat për të frenuar Putinin dhe për të furnizuar Ukrainën me sasitë masive të armatimit që i nevojiten për të mposhtur Rusinë.

Zelensky mund të jetë i ezauruar nga pothuajse dy vjet luftë, por tani duhet të përqendrohet në rifitimin e iniciativës.