Nga Rushdi Abualouf në Khan Younis, Gaza

Dy ditë më parë, gruaja dhe fëmijët për pak më vdiqën.

Ishin në katin e parë të një ndërtese katërkatëshe në Khan Younis të Gazës, pranë një spitali ku unë jam duke fjetur në një tendë.

Ata ishin gati për t'u nisur për të më takuar kur një sulm izraelit me dron goditi dhe shkatërroi katin e sipërm.

Vajzat e mia binjake nëntëvjeçare dolën me vrap në rrugë duke bërtitur, të ndara nga nëna e tyre, e cila u godit në kokë nga një copë rrënoje.

Lëndimet e gruas sime, fatmirësisht, ishin të lehta. Por vajzat e mia u traumatizuan. Atë natë, qëndruan zgjuar duke qarë dhe më duhej t'i telefonoja një mjeku për ta pyetur se çfarë mund të bënim për t'i ndihmuar të flinin.

Familja ime tani i kalon netët e tyre vetëm pak kate më poshtë nga ndërtesa që u godit, duke mos ditur nëse janë të sigurt ndërsa mbyllin sytë.

Unë, gruaja ime, vajzat tona dhe djali ynë 18-vjeçar jemi zhvendosur katër herë në dy javët që nga shpërthimi i kësaj lufte, duke lëvizur nga një vend në tjetrin duke dëgjuar paralajmërimet izraelite për sulmet ajrore, dyshekët tanë të lidhur në tavanin e makinës sonë. Vajzave të mia u është dashur të lënë pas gjithçka që e duan në qytetin e Gazës dhe të shkojnë në jug, shkollën, shoqet e tyre, klubin e tyre të kalërimit, dyqanin e tyre të preferuar të picave.

Vdekja dhe jeta janë bërë një në Gaza. Bombardimi nga lart është i vazhdueshëm. Është e tepërt për shumë të rritur, e lëre më për një fëmijë: asnjë nëntëvjeçar në Tokë nuk duhet ta kalojë këtë.

Vajzat e mia vazhdojnë të përpiqen të më kapin këmbën, të më përqafojnë, të bëjnë gjithçka për t'u ndjerë të sigurta. Do t'u duhet shumë kohë për t'u rikuperuar dhe do të kenë nevojë për shumë mbështetje.

Të dyja kërkojnë vazhdimisht të kthehen në qytetin e Gazës, në normalitet relativ.

Para këtij përshkallëzimi të fundit, ne jetonim një jetë më të mirë se 99% e palestinezëve. Energjia elektrike këtu është e kufizuar, pjesa më e madhe e ujit ishte e papastër, dhe dalja, qoftë edhe për një pushim të shkurtër, është e vështirë. Ka 40-vjeçarë që nuk e kanë lënë kurrë këtë brez të vogël toke.

Por ne kemi pasur fatin që mund të bëjmë pushime jashtë vendit ndonjëherë për një muaj ose më shumë në të njëjtën kohë. Këtë verë vizituam Stambollin, Qipron, Egjiptin dhe Jordaninë, fëmijët e mi pothuajse qanë kur u thashë se duhej të ktheheshim në Gaza.

Në qytetin e Gazës, kishim një banesë të madhe 400 metra larg plazhit. Unë e gruaja ime shpesh ecnim së bashku në rërë në mëngjes.

Djali im shkoi në universitet dhe vajzat e mia shkuan në një shkollë të mirë, ata shkojnë të notojnë në një klub dhe ngasin kuaj. Ata kanë tabletin e tyre ku mund të shikojnë YouTube. I sjell ëmbëlsirat në shtëpi nga puna dhe luaj me to në mbrëmje. Ndonjëherë i zë gjumi në shtratin tim dhe unë i çoj në dhomën e tyre në errësirë.

Tani, lagjja ku u rritën fëmijët e mi është e shkretë dhe e rrafshuar nga bombat.

Shumicën e netëve, vizitoj shtëpinë e një miku e luajmë letra e pimë kafe. Si familje, përpiqemi të shkojmë në një restorant të këndshëm një herë në javë, zakonisht në dyqanin e picave ose në një restorant aty pranë që gatuan mish në një tenxhere të veçantë. Të gjithë e duam atë vend.

Tani, ai dyqan picash është rrënojë.

Me gjithë vështirësitë, përpiqemi të kënaqemi. Gaza nuk është gjithmonë një zonë lufte dhe kur ka ndonjë mundësi gëzimi, ne e shfrytëzojmë. Qëndrojmë bashkë, dhe është ajo lidhje, dashuria e gruas sime, vajzave dhe djalit tim, që më mban të fortë, pavarësisht nëse situata është e mirë apo e keqe.

Edhe sot në mes të kësaj lufte, ne ende përpiqemi të gjejmë momente lumturie sa herë që mundemi. Fëmijët e mi më vizitojnë kur jam duke punuar - ata veshin xhaketën time, helmetën time dhe ne qeshim së bashku. Ata marrin mikrofonin dhe pretendojnë se janë korrespondentë.

Por jeta për ta nuk do të jetë kurrë e njëjtë. Vajzat e mia vazhdojnë të pyesin për vendet që kujtojnë më parë, për tregun ku bënim pazar. Luten të kthehen. Nuk e kuptojnë se ne nuk mund të kthehemi.

Çdo ditë, mjekët dhe të tjerët që kanë mbetur në veri më tregojnë për një ndërtesë tjetër të shkatërruar, një rrugë tjetër e prishur, një tjetër pikë karburanti e hedhur në erë.

Pasi ndërtesa e tyre u godit, i premtova familjes sime se do t'i nxjerr nga Gaza kur të përfundojë gjithçka, në një vend të sigurt. Kanë sakrifikuar mjaftueshëm.

Pak para se të largoheshim nga qyteti i Gazës për t'u nisur në jug me qindra mijëra njerëz të tjerë, unë eca rreth banesës sonë, duke ruajtur të gjitha kujtimet që familja ime dhe unë kishim bërë atje.

U ktheva nga gruaja ime dhe i thashë: "Hidhini një sy kësaj shtëpie të bukur. Mund të mos kthehemi më".

Sot, po fle në një tendë, duke menduar për shtratin tim normal, për të pirë kafe buzë detit. Tani këto janë vetëm ëndrra./ Marrë nga BBC, përshtatur në shqip nga Syri.net