Paralajmërim: Ky artikull përmban detaje që disa lexues mund t'i konsiderojnë shqetësuese

Kibbutz Kfar Aza është një mikrokozmos i ditëve të para të kësaj lufte, dhe gjithashtu një paraqitje e shkurtër e asaj që mund të vijë më pas.

Deri të martën në mëngjes, luftimet vazhdonin ende në kibuc, i cili është një nga komunitetet izraelite përgjatë kufirit me Gazën. Kjo është arsyeja pse vetëm tani po mbledhin trupat e banorëve të saj izraelitë që u vranë kur Hamasi depërtoi telin kufitar nga Gaza herët të shtunën në mëngjes.

Ushtarët që kaluan pjesën më të madhe të ditës në rrënojat duke marrë trupat e civilëve thanë se kishte ndodhur një masakër. Duket se shumica e vrasjeve ka ndodhur në orët e para të sulmit të shtunën.

Ushtrisë izraelite, e zënë në gatishmëri, iu deshën 12 orë për të arritur në kibuc, tha Davidi Ben Zion, zëvendëskomandanti i Njësisë 71, një ekip parashutistësh me përvojë që udhëhoqi sulmin.

“Falë Zotit ne shpëtuam shumë jetë të shumë prindërve dhe fëmijëve”, tha ai. "Fatkeqësisht, disa u dogjën nga Molotov [kokteje]. Ata janë shumë agresivë, si kafshët."

Ben Zion tha se personat e armatosur të Hamasit që vranë familje, përfshirë foshnjat, ishin "thjesht një makinë xhihadiste për të vrarë të gjithë, [njerëz] pa armë, pa asgjë, thjesht qytetarë normalë që duan të hanë mëngjesin e tyre dhe kjo është e gjitha".

Disa prej viktimave, tha ai, iu prenë kokat.

"Ata i vranë dhe prenë disa nga kokat e tyre, është një gjë e tmerrshme për t'u parë ... dhe ne duhet të kujtojmë se kush është armiku dhe cili është misioni ynë, [për] drejtësinë ku ka një anë të drejtë dhe e gjithë bota duhet të jetë pas nesh."

Një tjetër oficer tregoi një çantë gjumi të përgjakur ngjyrë vjollce. Një gisht i fryrë doli jashtë. Ai tha se gruaja poshtë ishte vrarë dhe prerë kokën në kopshtin e saj përpara. Nuk i kërkova oficeres të lëvizte çantën e gjumit për të inspektuar trupin e saj. Disa metra më tutje ishte kufoma e nxirë dhe e fryrë e një të armatosuri të vdekur të Hamasit.

Kibbutz Kfar Aza i shton provave të konsiderueshme që po grumbullohen të krimeve të luftës nga persona të armatosur të Hamasit. Ashtu si fqinjët e tyre izraelitë, komuniteti u befasua.

Vija e parë e saj e mbrojtjes ishte roja e kibucit, banorë me përvojë ushtarake që patrullonin rrethues. Ata u vranë duke luftuar me sulmuesit.

Trupat e tyre u hoqën këtë mëngjes nga pozicionet e tyre në qendër të kibucit, dhe si të vdekurit e tjerë izraelitë, të mbështjellë me plastikë të zezë, u transportuan me barela në një zonë parkimi dhe u vendosën në një rresht në pritje për t'u gjetur.

Banorët e komuniteteve kufitare izraelite prisnin sulme periodike me raketa pasi Hamasi mori kontrollin e Gazës në vitin 2007. Ata e pranuan rrezikun si çmimin e jetës në fshat në një komunitet të lidhur ngushtë, i cili kishte ende gjurmë të frymës pioniere të vendbanimeve të hershme sioniste.

Banorët e Kfar Aza-s dhe të komuniteteve të tjera izraelite përgjatë telit të Gazës, gëzonin një cilësi të mirë jetese, pavarësisht kërcënimit nga raketat e Hamasit. Në shtëpitë, lëndinat dhe zonat e hapura të kibucit, një strehë prej betoni nuk ishte kurrë më shumë se një hap larg.

Të gjitha shtëpitë kishin dhoma të sigurta të përforcuara. Kishin edhe tarraca jashtë, barbeque, rrathë për fëmijët dhe ajër të pastër.

Por askush - këtu në Kfar Aza apo gjetkë në Izrael - nuk e imagjinonte se Hamasi do të ishte në gjendje të shkelte mbrojtjen e Izraelit dhe të vriste kaq shumë njerëz.

Tmerri dhe zemërimi i izraelitëve është përzier me mosbesimin se shteti dhe ushtria dështuan në detyrën e tyre themelore për të mbrojtur qytetarët e saj.

Trupat e të armatosurve të vdekur të Hamasit që vranë kaq shumë prej tyre janë lënë të kalbur në diell, të shtrirë të zbuluar ku u vranë në shkurre dhe kanale dhe në lëndinat e gjera të kibucit.

Pranë trupave të tyre janë motoçikletat që përdorën për të futur furtunë në kibuc pasi depërtuan telin e kufirit. Mbetjet e një paraglideri, i përdorur për të fluturuar mbi mbrojtjen e Izraelit, janë gjithashtu atje, i shtyrë nga një shteg për në një shtrat lulesh.

Përvoja tjetër e përbashkët me vendbanimet e tjera kufitare ishte se izraelitëve iu desh një luftë e ashpër për të rimarrë Kfar Azën.

Ndërsa iu afruam hyrjes së kibucit këtë mëngjes, qindra ushtarë luftarakë izraelitë ishin ende të vendosur përgjatë perimetrit të tij. Mund të dëgjonim trafikun e tyre në radio.

Një komandant po jepte urdhër për të hapur zjarr në një ndërtesë në anën e Gazës. Pothuajse menjëherë filluan shpërthimet e zjarrit nga armët automatike, të drejtuara përtej kufirit në Gaza.

Goditja e thellë e sulmeve ajrore jehoi vazhdimisht nga Gaza ndërsa ne ishim në Kfar Aza.

Izraeli po vuan një traumë kolektive pas vrasjes së kaq shumë bashkëqytetarëve të tyre të shtunën.

Por në Gaza po vriten edhe qindra civilë. E drejta ndërkombëtare humanitare thotë qartë se të gjithë luftëtarët duhet të mbrojnë jetën e civilëve.

Është e qartë se vrasja e qindra civilëve nga sulmuesit e Hamasit është shkelje e rëndë e ligjeve të luftës. Izraelitët kundërshtojnë çdo krahasim midis mënyrës se si Hamasi vret civilët dhe mënyrës se si civilët palestinezë vdesin në sulmet e tyre ajrore.

Gjeneralmajor Itai Veruv, i cili ishte gati të tërhiqej kur drejtoi luftën për të rimarrë kibucin, këmbënguli se Izraeli po respektonte detyrimet e tij sipas ligjeve të luftës.

"Jam i sigurt se ne luftojmë për vlerat dhe kulturën tonë... do të jemi shumë agresivë dhe shumë të fortë, por i mbajmë vlerat tona morale. Ne jemi izraelitë, jemi hebrenj."

Ai mohoi me forcë se ata kishin pezulluar detyrimet e tyre sipas ligjeve të luftës. Megjithatë, është e sigurt se sa më shumë civilë palestinezë të vdesin, Izraeli do të përballet me kritika gjithnjë e më të forta.

Kjo është pjesë e paraqitjes së shpejtë të së ardhmes që ofron Kfar Aza. Kështu është edhe qëndrimi i një ushtari me të cilin fola, i cili nuk donte të jepte emrin. Ashtu si shumë izraelitë të tjerë, përvoja e ditëve të para të kësaj lufte dhe ajo që ai ka parë, e kanë ngurtësuar vendosmërinë e tij për të luftuar.

Kur mbërritën, ai tha se ishte "kaos, terroristë kudo".

Sa e vështirë, pyeta, ishte lufta?

"Nuk mund ta imagjinoni."

A ju është dashur të bëni diçka të tillë më parë si ushtar?

"Jo keshtu."

Çfarë ndodh më pas?

"Nuk e di, bëj atë që më thonë. Shpresoj të hyjmë brenda."

Në Gaza? Do të ishte një luftë e ashpër.

"Po. Ne jemi gati për të."

Ushtarët ishin kryesisht nga njësitë rezervë. Historikisht, shërbimi ushtarak konsiderohej një pjesë jetike e ndërtimit të kombit, duke bashkuar një vend që mund të jetë i përçarë.

Davidi Ben Zion, oficeri që udhëhoqi valën e parë në luftën për kibuc dhe pa masakrën e lënë nga Hamasi, pranoi se izraelitët kishin ndarje të thella politike - por këmbënguli se ata ishin të bashkuar tani që ishin nën sulm.

Një erë e fortë e mishit të dekompozuar varej në diellin e nxehtë të vjeshtës të Mesdheut. Ushtarët që hiqnin trupat ecnin me kujdes nëpër rrënojat e shtëpive, të kujdesshëm ndaj municioneve të pashpërthyera, që gjithashtu mund të kapeshin në grackë. Një granatë shtrihej në një shteg kopshti.

Ndërsa ata punonin për të gjetur trupat, herë pas here alarmet për raketat e Hamasit i bënë ata të mbuloheshin.

Pasi u larguam nga Kfar Aza pati më shumë alarme.