Nga Anila Hoxha

Jam menduar natën e kaluar ta botoj apo jo dhe vendosa që ta ndaj. Ja ku ËSHTË një thirrje. Për t’i qëndruar besnike hoqa shumë fraza, të cilat mund ta identifikojnë.

“Anilë, të pashë sot te Juli dhe ende nuk i ndal dot lotët. Ti më njeh, por mua më vjen turp të të them se kush jam, sepse nuk do të doja që këtë mesazh ta ndaje me dikë tjetër. The që nuk jemi vetëm, por duhet të flasim. nJemi vetëm!
Kam dalë nga një martesë, nga e cila u dhunova dhe me shumë sakrifica u përpoqa të vazhdoja jetën time dhe rritjen e fëmijës.

Nga jashtë duket sikur jam mirë. Më kanë mbajtur me orë të tëra në punë kur unë duhej të shkoja pranë fëmijës sim, jam detyruar ta rris, por nuk e kam marrë pagën. 3 muaj pa paguar detyrimet, qiraxhiu po bëhet gati të më nxjerrë nga shtëpia dhe fëmijën e kam dërguar tek i ati.

Ndërsa mua më qan shpirti, sepse nuk kam as një lek për ta ushqyer. Ai nga ana e tij po më bën presione indirekte se do të ma marrë kujdestarinë, sepse nuk kam financat e duhura. Qiraja, fëmijët për t’u rritur, jetë për të përballuar, duken shumë.
Por nuk dalin kur ti e ke mësuar evlatin tënd duke mos i munguar asgjë. Dhe sot dhuna vazhdon, psikologjike, financiare, emocionale dhe kjo bëhet zinxhir.

Alma dhe shumë si ajo nuk kanë rrugëdalje. Unë luftova, por ndonjëherë mendoj më mirë të kisha qëndruar në atë martesë jo të shëndetshme, sesa të jem në kushtet e mbijetesës.

Dhe po, nuk kanë qenë të pakta herët që e kam menduar vetëvrasjen, por nuk e bëj dot sepse më duhet të rris e të edukoj qenien më të rëndësishme të jetës sime. Aq sa e dua, aq e shoh atë si burgun tim. Më ka dënuar që të përballoj jetën në këtë vend të qelbur, me këta njerëz të kalbur, dhe realisht, nuk ka asnjë derë ku mund të trokasësh. Të gjithë duan të të mbështesin në teori, por në praktikë, edhe nëse e bëjnë, duan vetëm të të shkelin.

Ky është realiteti. Na vrasin besimin te drejtësia, tek e vërteta, te dinjiteti, na vrasin ëndrrat dhe ti duhet thjesht të mbijetosh, ose të lejosh të të shkelin që t’ia dalësh, sepse pa asnjë mbështetje, është e pamundur. Të lutem, mos trego. E vetmja ndihmë që mund të japim të gjithë bashkë është të tregojmë të vërtetën. E vetme, jeta e asnjërës nuk ka vlerë.

Ky është realiteti. Po mundohem të ndihmoj veten. Po mendoj të iki nga Shqipëria, duke kërkuar alternativa. Thjesht të mos flasim më për mbështetje, për polici, për politika sociale. Nuk ekzistojnë, janë selektive”!/