Nga Arkivi (1997)
Duke rilexuar tregimin “Nata e Sfinksit” të Ismail Kadaresë, shkruar me 6 shkurt 1986. Një çmitizim rrëfimi mbi “përbindëshin” Sfinks.
Ankthi shpirtëror i kthyer në ankth- brenge të një kuptimi real. Analogjia me vjershën “Laookonti” (1976). Pro at contra Fraj-Kadare.
Analiza sentenciale e përgjithësimrrëfimit:
“... nuk ka gjë më të lebetitshme se ankthi me burim të panjohur, që s’di se nga vjen e prej kujt.”
“... lënia mënjanë s’do të thotë harresë.”
“... kur jeton ideja, herët ose vonë prit frutet e saj.”
“Rrënimi i ngadalshëm është më i pashpresi.”
“... unë do të parapelqeja rroposjen e beftë, në krahasim me torturën e ngadaltë, shumëvjeçare, po kjo ashtu si shumë gjëra të tjera s’varet nga unë.”
(Botuar me 15 korrik 1997 në revistën javore “KOHA”)
P. S. Me shkas analogjia e mitikës poetike nga antikiteti deri më sot dhe poetja amerikane Louise Glück fituese e Çmimit Nobel në Letërsi për vitin 2020, me motivacionin “për zërin e saj të pagabueshëm poetik dhe me një bukuri të rreptë e cila e bën ekzistencën individuale universale”.
© SYRI.net