Nga Abdulla Diku.

Në një fshati ishte një dembel. Jo dosido, por një dembel që ëndërronte vërtet.

Një ditë, teksa po kërkonte ushqim, pa një plantacion të madh me fiq. I uritur sa s’ka më, po shihte nëse kishte ndonjë që ruante plantacionin. Nuk pa njeri dhe menjëherë vendosi të vidhte ca fiq. Sapo u fut tek pemët dhe filloi të merrte ndonjë kokërr, një roje e pa atë dhe e ndoqi dembelin. Dembeli u frikësua shumë dhe vrapoi sa më shpejt që mundi, për të shpëtuar jetën e tij dhe arriti në pyllin aty pranë dhe hyri brenda tij për t'u fshehur.

Pas ca kohësh, ai filloi të lëvizte nëpër pyll. Ndërsa po ecte nëpër pyll, ai pa një skenë të mrekullueshme. Ishte një dhelpër që kishte vetëm dy këmbë. Dhelpra ende zvarritej e gëzuar.

Dembeli mendoi: “Si mund të qëndrojë gjallë kjo dhelpër në një gjendje kaq të keqe? Dhelpra e gjorë as nuk mund të ecë siç duhet! Si mundet të jetë në gjendje të ushqehet ose të qëndrojë gjallë nga kërcënimi i kafshëve të tjera!”?!

Papritur, ai pa një luan me një copë mish në gojë duke ardhur drejt dhelprës. Të gjitha kafshët ikën pasi panë luanin që po vinte drejt tyre. Dembeli u ngjit në pemë për të shpëtuar, por dhelpra qëndroi aty pa lëvizur. Nuk ishte në gjendje të vraponte me dy këmbët e saj. Por ajo që pa dembeli ishte vërtet befasuese! Luani i la dhelprës copën e mishit që kishte në gojë dhe dhelpra filloi menjëherë ta hante…

Dembeli u mahnit duke parë këtë skenë si ‘lojë të Zotit’. Ai mendonte se Zoti që është krijuesi i të gjithëve, ka gjithmonë një plan për t'u kujdesur për njerëzit e tij. Dembeli mendoi se Zoti duhet të ketë planifikuar diçka edhe për të. Kështu, ai u largua nga ai vend dhe u ul nën një pemë duke pritur që dikush ta ushqente edhe atë.

Ai kaloi orë e ditë të tëra duke pritur për ushqimin e tij, por askush nuk erdhi. Më në fund, kur nuk e duroi dot urinë, vendosi të kthehej në shtëpi.

Gjatë rrugës, ai takoi një të plak të urtë. Plaku ishte i njohur për mençurinë e tij. Dembeli i tregoi gjithçka që pa gjatë udhëtimit të tij. I urti fillimisht i dha pak ushqim dhe ujë. Pas kësaj, dembeli e pyeti plakun: “O plak i urtë, Zoti tregoi mirësinë e tij ndaj dhelprës me aftësi të kufizuara, por pse vallë Zoti është kaq mizor me mua? A nuk duhet të kishte një plan edhe për mua?!

Përse të mos isha psh. edhe unë si rasti i dhelprës?!

Plaku i urtë buzëqeshi dhe tha: “Kjo është e vërtetë! Zoti ka një plan për të gjithë. Ti je padyshim pjesë e planit të Zotit. Megjithatë, biri im, ti e ke kuptuar keq mesazhin e Krijuesit. Zoti nuk donte që ti të bëheshe si dhelpra. Ai donte që ti të ishe luani…”

E di - tha dembeli, - por a nuk është më e lehtë jeta si ajo dhelpra që pashë…Ja, të ushqen edhe vetë luani madje…

Eh…ashtu është - përgjigjet plaku, por që të jesh dhelpër, të duhet edhe truri…