Nga Ivana Stradner, New York Post

Teksa presidenti rus, Vladimir Putin po performon dobët në Ukrainë, ai po përdor çdo taktikë të mundshme për të shpërqendruar Perëndimin.

Këtë herë Rusia, me ndihmën e Serbisë, po provokon kaos në nënbarkun e butë të Europës- në Ballkan.

Qëllimi i saj është të shtyjë Ballkanin në prag të humnerës dhe të shkaktojë dhunë etnike, sepse kjo i lejon Kremlinit të minojë NATO-n dhe të rivendosë Rusinë si fuqi ndërmjetëse në rajon.

Pra, pse presidenti Joe Biden dhe ekipi i tij po ndjekin këtë plan?

Sirenat e alarmit ajror u ndezën të martën në veri të Kosovës kur serbët etnikë u përleshën me policinë pasi u arrestua një udhëheqës i dyshuar i protestës serbe.

Dy javë më parë, pas zgjedhjeve komunale të kryebashkiakëve etnikisht shqiptarë, protestuesit serbë bënë të njëjtën gjë me trupat e NATO-s, duke plagosur 30 anëtarë të forcës paqeruajtëse të aleancës, KFOR.

Nga 1.8 milionë banorë të Kosovës, 92 përqind janë shqiptarë dhe vetëm 6 përqind janë serbë.

Vendi i vogël prej kohësh ka qenë një aleat i SHBA; është vendi ku njerëzit i emërtojnë fëmijët e tyre sipas liderëve amerikanë dhe ku gjenden bulevardi ‘George W Bush’ dhe rruga ‘Bob Dole’.

Kosova e do Amerikën sepse Uashingtoni e ndihmoi këtë zonë gjatë goditjes së Serbisë kundër shqiptarëve etnikë dhe mbështeti pavarësinë e saj në vitin 2008.

Dashuria amerikane nuk është e pakushtëzuar.

Në vend që të kritikonte Serbinë për trazirat, ambasadori i SHBA në Kosovë akuzoi qeverinë e atij vendi për ‘krijimin e atmosferës së krizës në veri’ dhe ambasadori i SHBA në Serbi e lavdëroi atë vend duke thënë se është partner konstruktiv.

Amerika e largoi Kosovën nga pjesëmarrja në stërvitjen e saj aktuale të NATO-s, Defender Europe 23.

Ky ndryshim i çuditshëm në politikën amerikane i ka rrënjët në shmangien e rrezikut nga Biden dhe frikën nga përshkallëzimi rus.

Shtetet e Bashkuara shqetësohen se Serbia do të anojë drejt Rusisë dhe kjo do ta lejojë Putinin të hapë një front tjetër konflikti.

Por nëse ka një gjë që administrata e Biden duhet ta dijë, ajo është se qetësimi i Rusisë ishte ajo që inkurajoi Putinin.

Forcat e armatosura serbe do të marrin pjesë në stërvitjen ushtarake ‘Ujku i Platinit’ me NATO-n. Ambasada amerikane në Serbi tha me entuziazëm se kjo tregon se Serbia ka zgjedhur Perëndimin.

Nuk mund të ketë deklaratë më të gabuar.

Strategjia balancuese e Serbisë mes Rusisë dhe Uashingtonit ka lejuar që kjo stërvitje të mbahet shtatë herë që nga viti 2014 e deri tani.

Reagimi i presidentit serb, Aleksandër Vuçiç përfaqëson taktikën e tij të preferuar të përshkallëzimit dhe më pas të de-përshkallëzimit për të përdorur Kosovën si mjet pazaresh me Perëndimin.

Kremlini tashmë po e inkurajon Serbinë të përshkallëzojë më tej.

Ministri i Jashtëm rus, Sergej Lavrov e quajti shpërthimin e dhunës ‘shqetësuese’ dhe ia atribuoi fajin Perëndimit. “Një shpërthim i madh po ndodh në qendër të Europës, pikërisht në vitin ku në vitin 1999, NATO kreu agresion kundër Jugosllavisë”.

Ambasadori rus në Serbi, Aleksandër Botsan-Kharçenko, tha se situata në Kosovë është një formë e luftës hibride dhe pretendoi se kundërshtarët e Vuçiçit duan të bëjnë një grusht shteti të stilit Maidan, duke iu referuar kryengritjes së Ukrainës në vitet 2013-2014.

Rusia po ndërhyn gjithashtu në terren.

Në shkurt, presidentja e Kosovës, Vjosa Osmani paralajmëroi se anëtarët e grupit mercenar rus ‘Wagner’ po punonin me paraushtarakët serbë.

Verbëria e Perëndimit ndaj lojërave të pushtetit të Vuçiçit dhe Putinit dhe fajësimi i Kosovës përfaqësojnë një strategji realpolitike.

SHBA beson se Serbia është më e rëndësishme strategjikisht se Kosova, pasi Uashingtoni e di se Vuçiç mund të bashkëpunojë lehtësisht me Moskën për të ndezur një konflikt të ri në rajon.

Paqësimi amerikan ndaj Serbisë nuk do të funksionojë: marrëdhëniet Serbi-Rusi janë të gjalla dhe të mira.

Bashkëpunimi i Serbisë me Perëndimin në stërvitjet ushtarake dhe retorika boshe është pjesë e strategjisë së saj balancuese mes Rusisë dhe Uashingtonit, jo një shenjë e besnikërisë së saj ndaj Perëndimit.

Në vazhdën e luftës së Rusisë, Serbia kurrë nuk miratoi sanksione kundër Rusisë.

Muajin e kaluar, drejtori pro-rus i agjencisë së inteligjencës së Serbisë, Aleksandër Vulin, udhëtoi në Moskë për një konferencë sigurie.

Serbia nuk është viktimë e ndikimit rus. Si pjesë e objektivit të tij më të gjerë për të qëndruar në pushtet, Vuçiç ka shfrytëzuar mungesën e stabilitetit në rajon për ta paraqitur veten si forcë stabiliteti.

Duke përshkallëzuar dhe më pas duke de-përshkallëzuar krizën dhe duke negociuar me Perëndimin sipas kushteve të tij, Vuçiç e ka pozicionuar veten si një marrëveshje-bërës i moderuar në rajon.

Dhe ai ka shfrytëzuar situatën në përshkallëzim në Kosovë për të shpërqendruar votuesit e vendit të tij nga sfidat e brendshme në rritje.

Rusia ka dashur prej kohësh të tregojë se NATO është një tigër prej letre.

KFOR duhet të dërgojë një sinjal të besueshëm se është i gatshëm që të ndërhyjë kundër forcave serbe në rast të përshkallëzimit.

Javën e kaluar, NATO vendosi të angazhojë 700 trupa për të përforcuar sigurinë në zonë.

Në vend që të joshë Serbinë, Ukraina duhet të bëjë presion ndaj Beogradit që të pranojë pavarësinë e Kosovës dhe të vendosë sanksione ndaj Rusisë.

Perëndimi duhet të ekspozojë blofin rus dhe të ndërgjegjësojë Vuçiçin se Rusia është e pabesueshme si aleat.

Ambasadori rus në Serbi inkurajoi Beogradin që të llogarisë mbështetjen e Moskës ndaj Kosovës dhe e përshkroi situatën si ‘në prag të një konflikti më të gjerë’.

Me burimet ushtarake ruse të shteruara në Ukrainë, Kremlini nuk mund ta mbështesë Serbinë.

Dhe një konfrontim i drejtpërdrejtë me NATO-n nuk do t’i shërbente interesave të Vuçiçit.

Perëndimi duhet të pranojë se dobësia i jep guxim Putinit dhe Vuçiçit.

Rusia dhe Serbia do të vazhdojnë të nxehin sërish këtë konflikt të ngrirë kur t’u përshtatet interesave të tyre.

Në vend që të lejojnë Moskën të zhvlerësojë NATO-n, është koha që Perëndimi të provojë se Kremlini nuk është gjë tjetër veçse një guaskë boshe.