Vetëvarja e Fatos Çollakut në pemën e shtëpisë së tij në Përrenjas është një nga ato histori, që njeriu tenton ta heqë sa më parë nga kujtesa, me shpresën se i përket një bote tjetër. Ajo botë ku varfëria e detyron njeriun të jetë çdo ditë në kërkim të bukës për të mundur urinë.

Të tillë mund të ketë shumë në Shqipëri, por rasti i Fatos Çollakut ndryshon. Sepse atij, goditjen finale ia dha shteti.

Nga dëshmitë që mori gazetari Osman Stafa i News 24 në fshatin Rrajcë, kuptohet se Fatos Çollaku nuk vuante nga probleme mendore. As nga ndonjë sëmundje e rëndë që ta penalizonte për të punuar. As nuk ishte goditur nga ndonjë fatkeqësi e rëndë shëndetësore kohët e fundit. E vetmja gjë, që e mundonte, ishte varfëria.

Brenda shtëpisë së Fatos Çollakut kishte vetëm një llampë. Një llampë. As frigorifer, as televizor, as lavatriçe dhe asnjë pajisje tjetër. Pavarësisht kësaj, thanë banorët e zonës, energjinë elektrike ia shkëpusnin rregullisht kur nuk e paguante dot.

“Ishte djalë punëtor, pa probleme, që shihte hesapet e tij. Kush e merrte në punë, nuk ishte kurrë i zhgënjyer”, tregon një prej miqve të tij.

“Ne me të jemi rritur. E dimë ca njeriu ishte. Nuk merrej as me një pisllik. Kush i thoshte për punë, ai shkonte”, tregon kryeplaku i fshatit që mohon kategorikisht hamendësimet për ndonjë sëmundje mendore.

48-vjeçari jetonte bashkë me motrën. Është e vërtetë se merrnin çdo muaj 30 mijë lekë të vjetra ndihmë ekonomike. Por shteti këto para, ia kërkonte mbrapsht, me faturën e dritave dhe të ujit.

“Energjia edhe i pritej, edhe i vihej. Nuk ka qenë stabël. Nuk ia presim kësaj familje se vetëm një dritë kishte. As lavatriçe, as televizor. Vetëm një dritë kishte. Si qiri”, thotë kryeplaku.

Supozohet që kur një qytetar jeton në kushte ekstreme varfërie, shteti ta ndihmojë në një mënyrë apo tjetër. Por jo. Në rastin e Çollakut, jo vetëm që nuk iu dha ndihmë, por shteti nuk e la të qetë. Fillimisht duke i kërkuar paratë e energjisë elektrike që harxhonte llampa e tij. Pastaj duke i ndërprerë edhe ujin.

Një prej banoreve të fshatit tregoi se natën para vetëvrasjes, në shtëpinë e Fatos Çollakut nuk kishte drita. Ndërsa ditët e fundit, rrëfeu ajo, Çollakut i prenë edhe ujin.

“Mbrëmë nuk kishte drita. Erdhëm ne këtu. Erdhi burri im, ishim ulur këtu, pa drita. I thashë, ngrihu, të shkojmë të lajmërojmë atë të dritave që kemi këtu, elektriçistin. Të vijë t’i rregullojë. Erdhi ai i lidhi atë RL dhe erdhën dritat. Por dritat i ka pasur me shkëputje, edhe i lidhnin edhe ia prisnin, plus që ai ka pasur një problem tjetër. Para 10 ditësh i prenë ujin. I hoqën sahatin se thanë që nuk e ka paguar. Aty u mërzit dhe hyri në stres. Erdhi te ne e tha: “Kush ma ka bërë?”. “Shko të ai i ujit”, i thashë “nuk e ke paguar”. Pavarësisht ai erdhi prapë dhe ia lidhi. Por u mërzit nga kjo e ujit”, tregoi gruaja që jetonte pranë Fatos Çollakut.

Pamjet e banesës ku jetonte i ndjeri sikur vijnë nga mesjeta. Mure të zinj, që mezi mbahen. Çatia e shembur. Ndërsa në tavan, llampa e munguar.

Një jetë në mjerim, pas së cilës erdhi heqja e dritave dhe ndërprerja e ujit. Dy goditje dhe Fatos Çollaku humb çdo shpresë për të jetuar si njeri. Humb edhe arsyen për të jetuar. Lidh një litar në pemë dhe ashtu të varur e gjejnë në mëngjes./LAPSI