Si presidenti Joe Biden ashtu edhe Xi Jinping e refuzojnë me forcë konkurrencën aktuale SHBA-Kinë si një Luftë e re e Ftohtë. Kohët e fundit në shtator, Biden tha se ai "nuk dëshiron të frenojë Kinën" dhe se "të gjithë jemi më mirë nëse Kina bën mirë".

Xi, nga ana tjetër, tha se "Kina nuk dëshiron një luftë të ftohtë apo një luftë të nxehtë me askënd", pas një takimi mes të dyve në San Francisko në nëntor. Megjithatë, këto deklarata nuk janë fort të sinqerta.

Sot ka ngjashmëri të forta dhe shqetësuese mes momentit tonë aktual dhe Luftës së Ftohtë mes SHBA-së dhe Bashkimit Sovjetik që karakterizoi gjysmën e dytë të shekullit të 20-të. Edhe një herë, bota është dëshmitare e dy fuqive të mëdha të përfshira në një konkurrencë globale për supremaci, duke u përpjekur të bllokojnë një avantazh ekonomik, teknologjik, diplomatik dhe ushtarak kudo që paraqitet një mundësi.

Pothuajse çdo rajon i planetit është një fushë beteje për këtë konfrontim: nga përleshja për të siguruar të drejtat e minierave për mineralet e rëndësishme dhe marrëveshjet tregtare të favorshme në Afrikë dhe Amerikën Latine, në krijimin e partneriteteve ekonomike dhe ushtarake në të gjithë Azinë, deri te mbështetja e palëve të kundërta ndërluftuese në Europë dhe Lindjen e Mesme.

Dhe si në shekullin e 20-të, dy dekadat e fundit kanë dëshmuar një garë të rrezikshme armësh konvencionale dhe bërthamore, me Kinën duke u angazhuar në ndërtimin dhe modernizimin e shpejtë të forcave të saj bërthamore, detare, ajrore, tokësore dhe raketore. Në një lëvizje të padyshimtë për Garën Hapësinore të viteve 1960, kjo garë po zhvillohet edhe përtej Tokës, me të dyja vendet që garojnë për të çuar edhe një herë një njeri në Hënë dhe më vonë në Mars në dekadën e ardhshme. Së fundi, ftohtësia e Luftës së Ftohtë u përcaktua mbi të gjitha në baza ditore nga lufta e fshehtë e spiunazhit. Dhe, në të vërtetë, sot edhe një herë Amerika po përballet me një kërcënim spiunazhi kundër qeverisë dhe industrisë së saj në një shkallë të paparë deri më tani.

Epoka aktuale nuk është identike me Luftën e Ftohtë të mëparshme. Kjo është më e qartë në ndërvarësinë e thellë ekonomike mes Kinës dhe SHBA-së, por, kur shikojmë faktet, është e pamundur ta quash diçka tjetër veçse Luftë e Dytë e Ftohtë.

Në Luftën e Dytë të Ftohtë, si Kina ashtu edhe SHBA-ja besojnë se të dy vendet janë këtu për të qëndruar. Ka disa njerëz në Amerikë që besojnë se CCP-ja mund të kolapsohet herët a vonë, por janë të paktë ata që e llogarisin atë rezultat ose që mund të bëjnë gjithçka për ta bërë të ndodhë. Qëllimet e tyre aktuale nuk janë shkatërrimi i sistemeve të njëri-tjetrit, por një garë për ndikim në mbarë botën, veçanërisht në Indo-Paqësor. Asnjëri nuk beson se kjo luftë është ekzistenciale siç ishte në Luftën e Ftohtë I. Përkundrazi, është një luftë se kush i kontrollon levat ekonomike dhe ka më shumë ndikim në institucionet globale të shekullit të 21-të.

Ashtu si Lufta e Ftohtë e mëparshme, ka rreziqe të konsiderueshme për shpërthimin e një konflikti të nxehtë. Ky është veçanërisht rasti për Tajvanin. Kina tashmë po i afrohet arritjes së aftësisë për të pushtuar Tajvanin me forcë - komuniteti i inteligjencës amerikane ka theksuar se Xi i kishte dhënë një afat ushtrisë së tij për të qenë gati për këtë luftë deri në vitin 2027. Biden, nga ana tjetër, ka deklaruar publikisht në të paktën katër raste të veçanta që ai do të urdhëronte trupat amerikane të mbronin Tajvanin kundër një pushtimi. Bota do të përballet me një ferr nëse kjo do të ndodhte.

Çdo muaj që kalon e bën të qartë se përballja me realitetin e kërcënimit të Kinës për rendin global të udhëhequr nga SHBA kërkon një vështrim të thellë strategjik.

Kjo është diçka, për fat të keq, që SHBA-të nuk e ka bërë mirë që nga fundi i Luftës së Parë të Ftohtë, kur vendi e përdori politikën dhe fuqitë e tij ushtarake dhe ekonomike dekadë pas dekade për t'iu kundërpërgjigjur kërcënimit sovjetik. Ashtu siç ishte në Luftën e Ftohtë I, koha është në anën e Amerikës në Luftën e Dytë të Ftohtë. Por duhet përdorur me mençuri.

Në praktikë, kjo do të thotë forcimi i avantazheve kritike të Amerikës dhe aleancës perëndimore duke penguar një luftë katastrofike me Kinën. Kjo kërkon të qëndrosh përpara në fushën ushtarake, si dhe gjysmëpërçuesit dhe teknologjitë e tjera kyçe.

Për më tepër, SHBA duhet të investojë në imigracion duke u bazuar në talente që do të ndihmonin në kompensimin e avantazheve numerike të Kinës. Të lëna në duart e tyre, sfidat sistematike të Kinës – nga një ekonomi në rënie te një popullsi në tkurrje – do ta bëjnë përpjekjen e saj për t'u bërë kombi më i fuqishëm në botë shumë më pak të realizueshme.

SHBA duhet gjithashtu të ndjekë një strategji të përfshirjes së njëanshme. Kjo do të thotë të shtrëngosh Kinën në orbitën e saj duke rritur varësinë e saj nga zinxhirët e furnizimit të SHBA-së, duke bërë të kundërtën me zinxhirët e tyre. Ndërkohë, mposhtja e Kinës kërkon që Uashingtoni të riformulojë angazhimin e tij me kundërshtarë të tjerë më të vegjël si Rusia, Koreja e Veriut dhe Irani dhe të shikojë punën tonë me aleatët dhe partnerët si India dhe Vietnami, përmes të njëjtit këndvështrim.

Do të kishte një reduktim të konsiderueshëm të tensionit dhe një rrezik shumë më të vogël të një lufte të drejtpërdrejtë nëse Kina do të ishte përfundimisht e bindur se është më mirë të punonte brenda rendit aktual ndërkombëtar të udhëhequr nga SHBA. Por Uashingtoni nuk duhet të besojë që kjo do të ndodhë.

Mbi 2000 vjet më parë, në mes të Luftës së Tretë Punike, Plaku Kato i përfundonte fjalimet e tij para Senatit Romak me thirrjen e tij, "Kartagjena duhet të shkatërrohet". Sot, thirrja e SHBA-së - parimi organizues qendror i politikës së jashtme, tregtisë, mbrojtjes dhe industriale amerikane këtë shekull - duhet të jetë Sinae deterrendae sunt. Kina duhet të frenohet.

https://time.com/6971329/us-china-new-cold-war/#:~:text=In%20practical%20terms%2C%20that%20means,semiconductors%20and%20other%20key%20technologies.