Nga Helene von Bismarck

Ringjallja e papritur e njeriut që na dha Brexit-in mund të jetë një lajm i mirë për një skenë politike që ka nevojë për kompromis.

Është vërtet e pabesueshme. David Cameron është kthyer. Ish-kryeministri që luajti kumar me të ardhmen e vendit të tij duke thirrur referendumin për Brexit sepse donte të zgjidhte një mosmarrëveshje brenda partisë së tij, tani i është besuar përfaqësimi i interesave britanike në skenën botërore.

Si europian, është e pamundur të mos qeshësh: e bëra, për disa minuta, kur u publikua lajmi për ringjalljen e tij. Por përkundër ironisë befasuese të gjithë kësaj, ky në fakt mund të jetë një lajm i mirë nga këndvështrimi i aleatëve të Mbretërisë së Bashkuar në Europë dhe më gjerë. Politika është arti i së mundshmes dhe çdo emërim duhet të peshohet kundrejt alternativave të tij. Duke pasur parasysh disa nga kandidatët që Rishi Sunak mund të kishte zgjedhur për të zëvendësuar James Cleverly në Ministrinë e Jashtme, ky emërim është një lajm i mirë.

Është e vërtetë, besimi i tepërt i Cameron-it është legjendar. Ai ishte aq i sigurt se do të fitonte saqë qeveria e tij as nuk u mundua të udhëzonte departamentet e Whitehall që të përgatiteshin siç duhet për eventualitetin e Brexit-it. Kanë kaluar shtatë vjet polarizimi dhe paqëndrueshmërie politike të brendshme, si dhe një kolaps i plotë i besimit midis Mbretërisë së Bashkuar dhe BE-së dhe qeverive të shumë prej shteteve anëtare kyçe të saj. Për meritë të Cleverly-it, këto marrëdhënie janë përmirësuar ndjeshëm gjatë vitit të kaluar, por mbeten larg asaj që ishin dikur.

Megjithatë, ajo që shumë britanikë që i mbajnë mëri Cameron-itn për thirrjen e referendumit dhe që më pas iku nga skena nuk kuptojnë është se është Boris Johnson-i ai që fajësohet nga politikanët dhe diplomatët në të gjithë Europën për pasojat pas Brexit-it, shumë më tepër se Cameron-i.

Po, do të ketë shaka në Bruksel, Berlin dhe Paris për Cameron-in dhe kasollen e tij në kopsht, por ia vlen t'i kujtojmë vetes një pikë themelore: ai nuk e urren BE-në dhe – si një koleg i ri – as nuk ka nevojë t'u lërë përshtypje njerëzve që e urrejnë. Ai nuk është as një ideolog anti-europian, as një populist karrierist që duhet të shesë çdo lëvizje të tij në tabloidet në shtëpi. Mosmbajtja e bindjeve të thella e lë Cameron-in të hapur ndaj akuzës së oportunizmit, por kjo do të thotë se ai mund të përshtatet me një peizazh gjeopolitik të ndryshuar në mënyrë drastike.

Duke pasur parasysh gjendjen e mjerueshme të çështjeve botërore, ky fleksibilitet mund të jetë një vlerë. Është plotësisht e mundur, për shembull, që pikëpamjet e turpshme të Cameron-it për Kinën, të kritikuara nga shumë njerëz, të mos mbijetojnë tani që ai është kthyer në detyrë.

Sipas standardeve aktuale të partisë konservatore, dhe duke pranuar që dritarja e Overtonin - vargu i ideve politike që publiku i konsideron të pranueshme - e politikës së Mbretërisë së Bashkuar është zhvendosur në të djathtë, Cameron-i priret drejt qendrës politike. Konsensusi dhe kompromisi, vendimtare për diplomacinë europiane, nuk janë kundër natyrës së tij. Emërimi i tij është një tregues se Sunak po përpiqet të mos drejtohet nga krahu i Suella Bravermanit i partisë së tij, të paktën për sa i përket diplomacisë.

Nga perspektiva europiane, e gjithë kjo do ta bëjë Cameron-in më të lehtë për të punuar me disa nga paraardhësit e tij, veçanërisht Johnson-in dhe Liz Truss-in. Vendimmarrja e Cameron-it, ndryshe nga e tyrja, nuk do të përcaktohet nga shqetësimet në lidhje me ofertën e tij të ardhshme për udhëheqje konservatore.

Në fund të fundit, Lord Cameron-i është tani një kujdestar në Ministrinë e Jashtme. Ka mbetur vetëm një vit, ndoshta më pak, deri në zgjedhjet e ardhshme të përgjithshme. Për momentin, ka të gjitha indikacionet se do të ketë një ndryshim qeverie. Por në një kohë kur bota është në flakë, do të ishte e gabuar dhe e papërgjegjshme të sugjerohej se nuk ka më rëndësi se kush drejton departamentet kryesore të qeverisë së Mbretërisë së Bashkuar deri atëherë.

Rendi ndërkombëtar aktualisht është nën sulm në më shumë se një front. Lufta në Ukrainë po vazhdon dhe fitorja për Vladimir Putin do të kishte pasoja të tmerrshme për sigurinë europiane, si dhe do të ishte një fatkeqësi për popullin ukrainas.

Lufta mes Izraelit dhe Hamasit mbart një rrezik të konsiderueshëm për të përshkallëzuar në një konflikt më të madh rajonal. SHBA, nga e cila në fund varet siguria europiane, po përgatitet për zgjedhje në vitin 2024 që mund ta kthejë Donald Trump-in në Shtëpinë e Bardhë.

Diplomatët në të gjithë Europën janë nervozë se çfarë mund të thotë kjo për të ardhmen e NATO-s. Disa anëtarë të institucionit të politikës së jashtme të Britanisë mund të kenë një tendencë për të mbivlerësuar ndikimin e Mbretërisë së Bashkuar në mbarë botën.

Por argumenti i kundërt, se Britania pas Brexit-it është kryesisht e parëndësishme për diplomacinë dhe sigurinë ndërkombëtare, është po aq absurde. Nëse demokratët humbasin Shtëpinë e Bardhë vitin e ardhshëm, Britania dhe aleatët e saj të NATO-s në Europë do ta gjejnë veten në të njëjtën varkë që pikon, kjo është arsyeja pse duhet të bëhen përpjekje më të mëdha që tani për t'u përgatitur për këtë eventualitet.

Në një kohë krize, sekretari i jashtëm i Mbretërisë së Bashkuar ka nevojë për një libër të plotë kontaktesh, një pamje realiste se si funksionon diplomacia ndërkombëtare dhe një aftësi personale për t'u angazhuar me homologët. Me përvojën e tij në samite, kontaktet e tij dhe mungesën e entuziazmit ideologjik, Cameron nuk është në një pozicion të keq për ta bërë këtë.

Sado qesharake të duket kjo kthesë e fundit në sagën politike në Mbretërinë e Bashkuar, qeveritë europiane dhe vendet anëtare të BE-së në veçanti duhet ta mirëpresin Cameron-in. Kjo është një mundësi për të punuar në mënyrë efikase bashkë përballë sfidave të përbashkëta të frikshme dhe urgjente. Në fund të fundit, jo shumë kohë më parë, një bashkëpunim i tillë pragmatik dhe serioz dukej i pamundur politikisht.

Helene von Bismarck është një historiane nga Hamburgu e specializuar për marrëdhëniet Mbretëri e Bashkuar-Gjermani