Diçka e paprecedentë ndodhi në fundjavë në Paris, e shkaktuar nga lufta midis Izraelit dhe Hamasit dhe përhapja e saj në Evropë.

Për herë të parë ndodhi  një demonstratë e madhe në të cilën merrnin pjesë përfaqësues të partive kryesore politike përfshirë ekstremin e djathtë - por jo ekstremin e majtë.

Të dielën pasdite, mijëra njerëz dëgjuan thirrjen e kryetarëve të dy dhomave të parlamentit për të treguar mbështetjen e tyre për vlerat "republikane" franceze dhe refuzimin e antisemitizmit – deklaratë kjo përballë një rritjeje të madhe të akteve antisemitike që nga 7 tetori.

Ndër të parët që njoftuan pjesëmarrjen e tyre ishin Marine Le Pen - kandidate tri herë për presidente e partisë “Tubimi Kombëtar” dhe presidenti më i ri i partisë, Jordan Bardella.

Pothuajse në të njëjtën kohë erdhi një kundërpërgjigje nga homologu i tyre në të majtën ekstreme, Jean-Luc Mélenchon, udhëheqësi nervoz i partisë  La France Insoumise. Partia e tij nuk do të merrte pjesë, shkroi ai në Tëitter, sepse marshimi ishte një "takim për mbështetësit e pakushtëzuar të masakrës së Gazës".

Është e vështirë të mbivlerësohet rëndësia simbolike e këtij pozicioni të ri.

Për dekada, politika franceze ngriti një mburojë kundër së djathtës ekstreme, pikëpamjet e së cilës - jo më pak për hebrenjtë - u konsideruan "anti-republikane". Fronti i vjetër Kombëtar nën drejtimin e babait të Marine, Jean-Marie Le Pen, u shmang.

E majta ekstreme ndërkohë - komunistët, trockistët dhe formacionet e reja si LFI e z. Mélenchon - sigurisht që u sulmuan për pikëpamjet e tyre, por ata nuk u përjashtuan kurrë. Ata ishin pjesë e familjes së gjerë politike, në një mënyrë që ekskluziviteti i Le Pen nuk ishte i qartë.

Disa vite më parë, do të ishte e paimagjinueshme që një parti e majtë të mos kishte qenë pjesë e një marshimi kundër antisemitizmit.

Nëse një parti e ekstremit të djathtë do të kishte qenë atje do të ishte si e pavetëdijshme.

E tillë është lëkundja në rendin politik, e cila natyrisht i paraprin luftës së Gazës dhe pasqyrohet në mënyra të ndryshme në vende të tjera evropiane.

E djathta ekstreme e sotme, e riemëruar "e djathta e fortë" ose "e djathta kombëtare" ka harruar - të paktën në Francë - obsesionin e saj me hebrenjtë dhe pretendimet e saj për një "lob hebre".

Fokusi i saj kryesor tani janë tre çështjet me I: Imigrimi, pasiguria (insecurity) dhe islamizmi - çështjet për të cilat gjen kauzë të përbashkët me shumë hebrenj.

Ndërkohë e majta ekstreme në Francë, duke analizuar Gazën përmes thjerrëzave antikoloniale, sheh një popull të shtypur të goditur me çekan nga një superfuqie dhe thërret "Solidaritet!" Duke humbur mbështetjen e klasës së vjetër punëtore, shumë prej të cilëve votojnë Tubimin Kombëtar, ajo ka një bazë të re natyrore mes emigrantëve të politizuar.

Kështu arrijmë në situatën e re ku një parti, themeluesi i së cilës dikur e quajti Holokaustin një "detaj historik" përqafon hapur kauzën e hebrenjve francezë; dhe në anën tjetër të spektrit, një parti e ndërtuar mbi idetë e të drejtave të njeriut dhe barazisë akuzohet për antisemitizëm, se nuk e quajti Hamasin "terrorist".

Ndoshta e gjithë kjo duhet të jetë me nuanca.

 Në fund të fundit, shumë njerëz ende mendojnë se në zemër e djathta ekstreme, për shkak të etikës së saj të parë franceze, nuk mund të mos jetë anti-hebre. Ata vënë në dukje se Jordan Bardella këtë javë refuzoi ta quante në mënyrë eksplicite Jean-Marie Le Pen, antisemitike - një shkarje ndaj të cilës, armiqtë e Tubimit Kombëtar kanë reaguar me gëzim.

Dhe në të majtën ekstreme ka shenja ndarjeje rreth Jean-Luc Mélenchon, personaliteti i mprehtë i të cilit dhe metodat autokratike po i shtyjnë disa kolegë në zemërim. Këtë javë, një zyrtar i lartë, Raquel Garrido, u pezullua për katër muaj si zëdhënëse e partisë për shkak se sfidoi linjën e liderit - jo më pak për Hamasin.

Por pika themelore mbetet: Tubimi Kombëtar nën drejtimin e Marine Le Pen po e manovron veten me shumë sukses në rrjedhën kryesore, ndërsa LFI e Z. Mélenchon po manovron duke e nxjerrë veten jashtë./ar.sh/SYRI.NET