Shumë njerëz flasin për tragjedi e shpërngulje, por suksesi vjen kur ti sheh përpara

Nëse Izraeli arrin të shkatërrojë Hamasin, ai do t'u ofrojë palestinezëve një mundësi unike për të rishqyrtuar fatin e tyre kombëtar dhe historia mund të jetë udhërrëfyesi i tyre. Sepse kombet duhet t'i përshtatin ambiciet e tyre me atë që është politikisht, dhe në fund të fundit ushtarakisht, praktike, dhe për asnjë popull kjo nuk është më e vërtetë se sa arabët palestinezë.

Gjoja duke besuar se mund t'i dëbojë hebrenjtë nga lumi në det, Hamasi ka shitur një ëndërr që ka sjellë vetëm tragjedi dhe rrënoja. Pasi Hamasi të jetë shkatërruar, populli i Gazës do të jetë në gjendje të bëjë progres vetëm nëse mëson nga të gjithë popujt e tjerë që pësuan shpërngulje në shkallë të gjerë të popullsisë në fund të viteve 1940 dhe të heqin dorë nga revanshizmi.

Në vend që të përpiqen pafundësisht të rikthejnë Nakban, "Katastrofën" në vitin 1948 kur qindra mijëra arabë palestinezë u larguan ose u detyruan të largoheshin nga Izraeli, ata duhet ta njohin si një fakt historik të pakthyeshëm i cili tani është treçerek shekulli i vjetër Ata duhet të pranojnë se në periudhën e pas Luftës së Dytë Botërore, shumë grupime kombëtare duhej të shpërnguleshin masivisht nga tokat që kishin pushtuar më parë dhe lumturia u ka ardhur vetëm atyre që kanë qenë në gjendje të pranojnë realitetin.

Në fund të viteve 1940, disa grupeve etnike duhej të lëviznin në distanca shumë më të gjata se palestinezët, dhe në rrethana shumë të njëjta ose më traumatike. Transferimi i pushtetit në Indi bëri që 16 milionë sikë, myslimanë dhe hindu të shpërnguleshin nga shtëpitë e tyre në Punjab dhe në kufirin veriperëndimor, për shembull, për të mos u kthyer më. Shumë e bënë udhëtimin duke marrë vetëm atë që mund të mbanin dhe ndërtuan Indinë dhe Pakistanin e sotëm duke mos ëndërruar vazhdimisht për kthimin.

Tatarët e Krimesë (të cilët humbën 46 për qind të numrit të tyre), çeçenët sovjetikë, ingushët dhe balkarët, gjermanët e Vollgës dhe turqit meskheta të gjithë u "shpërngulën" (siç thuhej nga sovjetikët) me miliona nga Stalini, dhe të detyruar të ndërtojnë jetë të reja për veten e tyre gjetkë në BRSS, në kushte të paimagjinueshme të vështira. Historianët vlerësojnë se deri në një milion e gjysmë prej tyre vdiqën. Megjithatë, shumica përfituan nga jeta e tyre e re, në vend që të komplotonin për t'u kthyer me përdhunime e vrasje foshnjash.

Japonezët dhe kurilët koreanë dhe ishullorët sakhalinë u dëbuan me forcë nga shtëpitë e tyre në periudhën e pasluftës; edhe italianët e Istrias. Kohët e fundit kanë qenë grekët e Turqisë në vitin 1956, grekët e Qipros në vitin 1974 dhe varkëtarët vietnamezë në vitin 1975. Edhe pse këta njerëz u zhvendosën më vonë se Nakba, ata kanë parë përpara dhe kanë e kanë pranuar emocionalisht dhe psikologjikisht realitetin, në një mënyrë që palestinezët nuk e kanë bërë.

Duke filluar nga fundi i viteve 1940, rreth 800,000 hebrenj nga Arabia, familjet e të cilëve kishin jetuar atje për shekuj, u dëbuan. Pas humbjes gjermane në vitin 1945, më shumë se tre milionë gjermanë etnikë u detyruan të shpërnguleshin 480 km në perëndim nga Silesias, Sudetenlandit, dhe zona të tjera historikisht gjermane në lindje të lumenjve Oder dhe Neisse. Ashtu si me refugjatët e tjerë, ata morën vetëm atë që mund të mbanin në krahë ose të merrnin me karroca. Por ku janë kërkesat e dhunshme për kthimin e tokave të të parëve të tyre ku aktualisht jetojnë polakët dhe çekët?

Asnjë nga këta popuj, as nacionalistët kinezë që u detyruan të largoheshin nga kontinenti në Tajvan në vitin 1949, nuk po kërkojnë sot aktivisht të drejtën për të vrarë njerëzit që kanë jetuar tani në tokat e tyre të mëparshme për më shumë se shtatë dekada. Në vend të kësaj, ata kanë ndërtuar jetë të reja, duke parë para e jo prapa. Tajvani, i cili hoqi dorë nga bastisja e territorit kinez në vitin 1979, sot ka një standard jetese shumë më të lartë për frymë sesa armiku i tij i vjetër. Shumë nga vietnamezët që emigruan në Shtetet e Bashkuara po jetojnë sot ëndrrën amerikane.

Përjashtimi i vetëm nga kjo politikë e arsyeshme dhe e pjekur për të kaluar nga katastrofa kombëtare kanë qenë ekstremistët palestinezë, irredentizmi i të cilëve dhe intifadat e përsëritura, dhe shpërthimi i fundit sadist i të cilëve në Izraelin jugor e kanë kthyer pjesën më të madhe të qytetit të Gazës në rrënoja.

"Që njerëzit nuk mësojnë shumë nga mësimet e historisë," shkroi Aldous Huxley në vitin 1959, "është më i rëndësishmi nga të gjitha mësimet që historia duhet të na mësojë".

Siç Hamasi po përdor bllokime rrugësh për të ndaluar palestinezët të shkojnë në jug dhe të largohen nga sulmi izraelit në Gazën veriore, po ashtu po i pengon palestinezët të heqin dorë nga shpresa për të rimarrë tokën e Izraelit. Ndërsa shumica dërrmuese e popujve të shpërngulur të fundit të viteve 1940 e kanë shmangur rrugën e dhunës, në vend të kësaj kanë zgjedhur në mënyrë paqësore të përpiqen të çojnë përpara historitë e tyre kombëtare dhe të bëjnë më të mirën nga rrethanat e tyre, duke e hakmarrë duke punuar shumë, duke jetuar mirë dhe duke qenë të lumtur, banorët Gazës votuan për Hamasin në vitin 2006.

Pra, palestinezët janë bërë viktima të gatshëm të mashtrimit të politikës cinike të vendeve të huaja për t'i përdorur ata për të bërë presion dhe të destabilizojnë shtetin e vetëm hebre në botë. Nëse secili shtet arab do të merrte 100,000 palestinezë, më pak se numri i ukrainasve që britanikët mirëpritën, atëherë gazanët do të ishin të sigurt. Por kjo do të nënkuptonte gjithashtu një Izrael më të sigurt, gjë që nuk është ajo që duan disa shtete arabe. Derisa palestinezët të munden të pranojnë faktin se Izraeli është këtu për të qëndruar, ata nuk mund të gjejnë kurrë kënaqësi.

Ndërkohë, e ashtuquajtura "rruga arabe" vazhdon të shikojë larg houthi-ve të vrarë nga sauditët në Jemen gjatë shtatë viteve të fundit, duke preferuar në vend të kësaj të protestojë kundër Izraelit dhe të bëjë thirrje për një armëpushim në Gaza.

Përgjigja më e mirë e Benjamin Netanyahut ndaj atyre që kërkojnë një armëpushim para se Izraeli të mund të shkatërrojë Hamasin duhet të jetë ajo e heroit të tij Winston Churchill, i cili më 14 korrik 1941 tha: "Ne nuk kërkojmë favore nga armiku. Ne nuk kërkojmë prej tyre asnjë keqardhje. Përkundrazi, nëse sonte do t'i kërkohej popullit të Londrës të jepte votën e tij për një konventë për të ndaluar bombardimet e të gjitha qyteteve, shumica dërrmuese do të thërriste: "Jo, ne do t'i ndëshkojmë gjermanët, akoma më shumë nga ç'na kanë ndëshkuar ata."'... Ne nuk do të bëjmë armëpushim apo bisedime me ju, as bandën e frikshme që bën të këqijat tuaja. Ju bëni më të keqen tuaj dhe ne do të bëjmë më të mirën tonë”./ Telegraph.co.uk- përktheu Syri.net