Nga Miranda Devine, ‘New York Post’

Pothuajse gjysma e Amerikës mendon se Joe Biden është i korruptuar, sipas rezultatit të një sondazhi nga YouGov.

Ndërsa shumica e demokratëve fshehin kokën si struci, edhe 52% e të pavarurve nuk e besojnë më përrallën e “Të ndershmit Joe” për “njeriun më të varfër në Kongres”.

Midis amerikanëve që votuan për Biden në zgjedhjet e 2020-ës, plot 13% besojnë se i kanë gënjyer.

Ata kanë sy dhe mendje të shëndoshë, dhe në njëfarë mënyre orteku i provave inkriminuese të shpërndara nga Komisioni i Mbikëqyrjes së Dhomës së Përfaqësuesve ka arritur të anashkalojë portierët e medias dhe të përshkojë ngadalë ndërgjegjen publike.

Sapo njerëzit me sy dhe mendje të shëndoshë shohin provat për korrupsionin e shitjes së ndikimit të drejtuar nga djali i Joe, Hunter, dhe vëlla Jim, për të fituar miliona dollarë nga personazhe të dyshimta në Kinë, Ukrainë, Rusi, Rumani, etj., kur Joe ishte zëvendëspresident, është e pamundur të mos kuptosh natyrën e korruptuar të atij biznesi dhe rolin e Joe në të.

Joe ishte “brandi” siç dëshmoi në Komitetin e Mbikëqyrjes së Dhomës së Përfaqësuesve, partneri i Hunterit në biznes, Devon Archer.

“Sinjalet” që iu dërguan miqve dhe armiqve nga shoqata e një oligarku të korruptuar me njeriun e dytë më të fuqishëm në botë vlenin miliona dollarë.

Kjo është shitje influence.

Nuk ka nevojë për deklarata bankare me emrin e Joe-së ose një regjistrim sekret të Big Guy që shkund disa oligarkë ukrainas për të marrë vesh se çfarë po ndodh.

Mjafton të shohësh “The Godfather”.

Arsyeja pse presidenti ende ia hedh pa lagur në sytë e gjysmës së vendit është për shkak të manipulimit nga mediat bashkëpunëtore, ushqyer nga burime anonime të inteligjencës dhe tipa të Këshillit Atlantik që kanë mbuluar për vite me radhë Joe, veçanërisht kur bëhet fjalë për quid pro quo-në e tij më të brishtë në Ukrainë.

Organe mediash dikur të respektuara kanë degjeneruar në operacione të hapura propagandistike, duke pompuar gënjeshtra, ose siç i quajnë ata “narrativa” në të cilat e vërteta “përgënjeshtrohet” dhe imagjinata është provë.

Ose, siç e quan Philip Bump i The Washington Post, “zbërthim analitik”.

Bump, i cili mund të ishte ndonjë personazh i vogël në romanin satirik të Evelyn Waugh për gazetarinë, “Scoop”, ka gabuar në çdo aspekt të sagës së laptopit të Hunter Biden, ashtu siç gaboi Bump edhe për mashtrimin rus dhe “operacionin fotografik” të Donald Trump  në Lafayette Park në Washington.

Për shembull, kur çdo organ tjetër mediatik pranonte ekzistencën e laptopit të Hunter Biden, Bump vazhdonte me historinë se “laptopi ishte shpikje e inteligjencës ruse”.

Të verbër para fakteve

Siç thekson profesori i bashkëpunimit në Universitetin George Washington, Jonathan Turley, Bump përhap “histori të rreme” dhe më pas refuzon të pranojë faktet edhe pasi është vërtetuar se e ka krejtësisht gabim.

Ai nuk ka kërkuar falje, as The Washington Post nuk ka bërë një korrigjim apo nuk ka rivlerësuar nëse Bump ka nevojë për modifikim korrigjues.

Pasi Turley, në kolonën e tij në The Hill, shpalosi gabimet e Bump në tri historitë e lartpërmendura, Turley mori një email nga një burokrat i Washington Post që i thoshte se gazeta “i qëndron pranë raportimit të Philip Bump dhe karakterizimi i artikujve të tij nga ana juaj si ‘të rremë’ është i pasaktë”.

Kështu funksionon ekosistemi i “medias prestigjioze”. Janë fshatra Potemkin gazetarie dhe mos e merrni me dashamirësi askënd që shikon pas fasadës së ndershmërisë.

Turley në blogun e tij e zhveshi plotësisht Bumpin, i cili ia vlen të lexohet si një pasqyrë e iluzioneve gazetareske.

Por një shfaqje edhe më e ashpër për vetëbesimin e Bumpit erdhi nga një vend i pazakontë: një podcast i drejtuar nga Noam Dworman, pronar i vetë Comedy Cellar të Nju Jorkut.

I sfiduar butësisht në këmbënguljen e tij se nuk ka prova të përfshirjes së Joe Biden në skemat e rrëmbimit të parave të djalit të tij në mbarë botën, Bump e humbi kontrollin dhe u largua.

Me zërin e ngritur në nivele paniku prej sopranoje dhe duke tundur krahët, ai ishte në ankth për pjesën më të madhe të podcast-it që zgjati më shumë se një orë.

“Po më ikën mendja. Po më ikën mendja”, po thoshte kur Dworman e cyste për dëshminë e Archerit se Hunter e merrte të atin në telefon për të folur në altoparlant me partnerët e biznesit jashtë shtetit për “motin”.

Dworman: “Nuk ka ndonjë gjë për të cilën mund të flasim... gjysma e vendit i beson këto gjëra”.

Bump: “E di, sepse gjysma e vendit në fakt nuk gërmon në këto çështje”

Dworman: “Këtu keni shansin për të mos i abuzuar njerëzit. Ata nuk lexojnë Washington Post”.

Dworman ndoshta përshkruhet më së miri si një demokrat i vjetër të cilit i pëlqen të jetë mendjehapur për çështjet e diskutueshme, me pikëpamjen se “edhe armiqtë e mi mund të thonë të vërtetën kundër miqve të mi”, siç i tha Bumpit në një email pajtues pas konfrontimit.

Mendja e hapur ishte dikur shenjë e gazetarisë së mirë. Por sot, siç shprehet Dworman, media e ka humbur kureshtjen:

“Ajo që shohim është e ngjashme me një oqean plot me peshkaqenë të cilët kanë humbur njëkohësisht aftësinë e tyre për të nuhatur gjakun në ujë. Shtypi duket se ka humbur aftësinë për të paralajmëruar veten për fakte të dukshme që duhen ndjekur”.

Në vend që të shpjegonte se si arriti në përfundimet e tij, pyetjet precize të Dwormanit e acaruan Bumpin.

“Nuk ka asgjë, sepse ju doni vetëm të më keni mua këtu si ekspert i supozuar e të më nxirrni para gjëra për të cilat kam shkruar dhe që janë përgënjeshtruar”.

Dworman: “Çfarë janë përgënjeshtruar”.

Bump: “Këto, këto pretendime. Unë kam shkruar për këtë, këtë argument për të atin që e merrte në telefon. Unë kam shkruar për këtë. A e lexuat atë që kam shkruar?”

Dworman: “Nuk është përgënjeshtruar. Asnjë prej nesh nuk ishte aty”.

Bump: "Epo, unë e hodha atë në këndvështrimin që e kam trajtuar tashmë këtë dhe kam paraqitur kundërargumentet për të”.

Në fund të podcast-it, Dworman tha: “Kam dy çështje këtu. Njëra është sjellja e Joe Biden dhe një është çështja e shtypit. Shtypi në fakt më shqetëson më shumë se Joe Biden.”

Bump: “Sepse nuk dëgjon shtypin. Unë jam ulur këtu dhe po ju them e keni gabim për këto gjëra, dhe ju nuk dëgjoni e vazhdoni të këmbëngulni për gjëra që, e dini, janë zbërthime gjuhësore. Dhe kjo është arsyeja pse unë vazhdoj të them se është marrëzi”.

Bump më në fund thotë se do largohet.

Dworman: “Sa keq, sepse kjo është një bisedë interesante”.

Bump: “Nuk është një bisedë interesante, sepse ju refuzoni të dëgjoni atë që po ju them. Ju më kërkuat të paraqes prova. Unë vazhdoj t'jua tregoj”.

Çështje e besueshmërie

Kur Bump përqesh gazetarin e pavarur Matt Taibbi, Dworman pyet pse: “A është Taibbi jo i besueshëm?”

Bump përgjigjet se Taibbi ka një “axhendë”.

Dworman: “Ju nuk keni axhendë”.

Bump: “Unë e kam një axhendë... Axhenda ime është të bëj më të mirën për t'i paraqitur publikut informacion të saktë. Dhe unë kam një institucion pas meje që më kërkon llogari kur nuk e bëj këtë, gjë që mendoj se është një konsideratë e rëndësishme”.

Letra e Washington Post drejtuar Turleyt sugjeron të kundërtën.