Zero. Është numri i grave në qendër të pushtetit në Kinën e Xi Jinping.

“Nuk ka asnjë grua në Byronë Politike prej 24 anëtarësh të Partisë Komuniste Kineze dhe asnjë në komitetin e përhershëm prej shtatë personash”, shkruan The Times,.

Organet kryesore të partisë tani përbëhen tërësisht nga burra të moshës së mesme, të zgjedhur për besnikërinë e tyre të verbër ndaj liderit. Si ia kanë dalë?

Në një spektakël për të ngrohur zemrat e klerikëve iranianë, elita kineze e përbërë nga meshkuj ishte në paradë në kongresin e partisë fundjavën e kaluar, ku Xi mori një mandat të tretë të paprecedentë si lider, duke i hapur rrugën atij për të sunduar Kinën përjetë.

Formimi vetëm për burra është tregues i një sëmundjeje më të madhe, dekada e Xi-t në pushtet ka parë zgjerimin e hendekut gjinor.

Ylli i tenisit Peng Shuai u zhduk për javë të tëra pasi akuzoi një zyrtar të lartë për sulm seksual

Në vendin e punës kineze është e përhapur kultura e argëtimit, diskriminimit seksual dhe ngacmimeve të rastësishme. Vendi vetëm kohët e fundit miratoi ligje që përcaktojnë ngacmimin seksual.  Një punonjëse e gjigantit të tregtisë elektronike Alibaba u shkarkua nga posti i saj pasi bëri akuza publike për sulm ndaj një menaxheri. Një numër punonjësish që e mbështetën duke bërë publike përvojën e saj të hidhur u shkarkuan gjithashtu.

Pavarësisht pengesave, gratë ia dalin më mirë në një sërë fushash në jetën publike kineze.

Ata përbënin 13.8 për qind të drejtorëve të bordeve në firmat kineze vitin e kaluar, nga 8.5 për qind në vitin 2016, sipas një raporti nga MSCI, një ofrues i të dhënave ekonomike. Dhe qeveria kineze pretendon se më shumë se gjysma e start-up-eve të teknologjisë kineze janë themeluar nga gra.

Gratë universitare tani janë shumë më të larta ne numër se meshkujt, por ato ende përballen me pengesa për të hyrë në profesione të dominuara nga burrat.

Për shembull, akademitë ushtarake dhe policore kufizojnë rreptësisht numrin e femrave për shkak të “risqeve dhe presioneve të larta” të punës.

Programet e studimit të lidhura me aviacionin civil specifikojnë se gratë mund të aplikojnë vetëm për trajnimin e stjuardesës.

Në përgjithësi, Kina renditet e 102-ta në renditjen e boshllëkut gjinor të Forumit Ekonomik Botëror të 146 vendeve, nga pozita e 69-të në vitin 2012, viti kur Xi erdhi në pushtet.

Që kur komunistët morën pushtetin në vitin 1949, vetëm tetë gra janë emëruar ndonjëherë në Byronë Politike, dhe tre prej tyre ishin gra të revolucionarëve,  mes tyre gruaja e Mao Ce Dunit, Jiang Qing, një nga “bandat e katër” pas çmendurisë së Revolucioni Kulturor.

Mao dikur tha: “Gratë mbajnë gjysmën e qiellit”, një slogan që shpesh vihej në lëvizje për të demonstruar përkushtimin e tij të supozuar për barazi.

Në fakt, siç dëshmojnë tani shumë biografi (duke filluar me atë të mjekut të tij personal Li Zhisui), Mao ishte një grabitqar seksual.

Ai braktisi katër gratë e tij dhe shumicën e fëmijëve të tij dhe, ndërsa u zhyt në varfëri, u bë pre e grave të reja.

Nëse Kina komuniste nuk është rehat me gratë që zënë poste të fuqishme publike, shqetësimi nuk shtrihet në Tajvanin demokratik, armikun e partisë përtej ngushticës së Tajvanit.

Ajo ka një presidente femër, në Tsai Ing-ëen, dhe vazhdimisht ka rezultate të larta për masat e barazisë gjinore.

Xi Jinping ka bërë shumë nga “ujërat e trazuar” përpara Kinës.

A mund të shpresojë ai madje t’i drejtojë ato kur gratë janë të kufizuara në aftësinë e tyre për të formuar politika?

Fatkeqësia demografike e afërt e Kinës është një rast i tillë.

Politika mizore dhe fanatike e partisë për një fëmijë e ka lënë vendin me një popullsi që po zvogëlohet dhe plaket me shpejtësi, me një ndikim potencialisht shkatërrues në ekonominë në vitet në vijim. Për 35 vjet nga viti 1980, partia u përpoq të kontrollonte trupat e grave.

Gratë sterilizoheshin me forcë, pajiseshin me pajisje intrauterine dhe detyroheshin të bënin abort.

Në vitin 2015, grave iu tha se mund të kishin dy fëmijë, megjithëse burokracia e urryer e planifikimit familjar, aq e gjerë dhe e ngulitur thellë, u mbajt në vend për të administruar rregullat e reja.

Vitin e kaluar, partia njoftoi se do të lejojë tre fëmijë, por ishte ende planifikimi familjar me diktat dhe ka dështuar kryesisht.

Është bërë pak përpjekje për të kuptuar presionet komplekse që informojnë vendimet e grave kineze për të pasur familje më të vogla ose për të mos pasur fare fëmijë.

Një arsye është ngacmimi rutinë në vendin e punës, ku gratë përballen me diskriminim bazuar në statusin martesor ose prindëror, me kompanitë që shmangin ose heqin qafe gratë që kanë gjasa të mbeten shtatzënë.

Pak kompani kanë mekanizma për t’u marrë me ngacmimet. Për femrat e tjera është një zgjedhje jetese apo ekonomike.

Ndoshta ironia e fundit dhe tragjike është mbi abortin. Sipas politikës së një fëmije, miliona gra çdo vit detyroheshin të ndërpresin “shtatzënitë”.

A duhet që liderët e Kinës të hedhin një sy mbi Iranin, ku gratë e reja, të dhunuara dhe të përjashtuara nga pushteti, janë në krye të një kryengritjeje kundër mullahëve mizogjenë?

Irani është një shtet teokratik, por në shumë mënyra është edhe Kina e Xi Jinping, e cila gjithnjë e më shumë sundon sikur të kishte të drejtën hyjnore për ta bërë këtë.

Duke sfiduar miqtë meshkuj të Xi-t dhe duke zgjedhur të mos ketë më fëmijë, duke mos dashur t’i rrisë ata në Kinën patriarkale të Xi-t, një lloj revolte e qetë tashmë është duke u zhvilluar.