Fjalët e mëdha të Lulit

Luli gjithmonë ka qenë i lazdruar. I mësuar me vëmendje kishte krijuar bindjen se ka diçka të jashtëzkonshme tek ai. Njerëzit e lejonin atë të jetonte në rolin e tij, sepse ishte Luli. Lëre, është simpatik.

Ai e kishte një zakon. Mësonte fjalë të mëdha, por bënte fjali të vogla, mendime të përcopëzuara e kaotike. Mirëpo, në përpjekjen e tij ishte thjesht simpatik.

Luli u rrit e u mbërdhez në një leshatak të vërtetë. Edhe mendimet i kishte lesh. Gjithmonë fillonte fjalinë me një fjalë të madhe, e duke mos pasur mendim kjo fjala e madhe ngelej e zvetnuar, e turpëruar, e strukur, dhe ndihej krejt e pavlefshme, megjithë rëndësinë që e ka.

Luli se kuptonte dot që ai po i lëndonte fjalët e mëdha kur i nxirrte ashtu përqartazi, në konflikt gati skizofrenik me banoret tjera të fjalisë.

S’kishte mëshirë për fjalët, Luli. I nxirrte pa pra, herë i villte ato bashkë me mllefin, me bindjen se po thoshte gjëra të mëdha.

Mirëpo, ato ishin disi si llafet e humpty-dumpty. Luli se kuptonte dhe askush s’ia thoshte se fjalët sado që në shumësi, po i ngelnin të zventuara, pa asnjë lidhje a dashni mes vete, sepse krijoheshin jashta mendimit. Lulit kurrë s’ia tha kush që mendimi e fjalët nuk ndahen kurrë. Krijohen e lindin bashkë. Janë të ngjitura aq shumë sa s’ka fuqi që i ndan përveç budallallëkut.

© SYRI.net

Lexo edhe

• Nacionalizmi i Ramës në funksion të projekteve të Vuçiç
• Lufta Hibride nëpërmjet grafiteve
• Pa dhëmbë në gojë!