Madame de Sévigné, Çetta, Tërmeti

Njëherë m’u dha rasti ta takoja kokë më kokë Anton Çettën. Kishte ardhë në Prizren pēr një pajtim dhe kërkoi ta shoqëroja si një lider lokal që isha. E shfrytëzova rastin të shpreh mirënjohjen time për përkthimin e romanit “Vocërraku” nga Daudet. E sigurova për ndikmin e pashlyeshëm që pati në djalërinë time dhe jo vetëm. Fliste Antoni me një ligjërim aq të rrjedhshëm e të qetë sa, po të ishe i pavëmendshëm, mund të dukej se nuk po thoshte asgjë. Ishte hera e parë që më rastiste të takoj një njeri të atillë.

Nuk e kam atë libër, ndonëse më merr malli për të. Daudet merr për moto të romanit një periudhë nga Madame de Sévigné: Sa herë që kujtoj vendet ku kalova fëmijërinë, tronditem përtej arsyes. Nuk mund të garantoj se bëra një citim besnik, por jam i sigurt se fjalia kryesore është krejt e saktë: …tronditem përtej arsyes. Mikeshat dhe miqtë e mi e dinë se nuk mund të krenohem me kujtesën time, por po flasim për një libër që pati ndikuar fuqimisht tek unë. Është një lloj përjashtimi.

Shpesh e kam pyetur veten se ç’do të thotë kjo “përtej arsyes”. Ende e pyes.

Shqiptarët e Kosovës janë tunduar shpesh të tronditen përtej arsyes. Por ky është fati i secilës qenie njerëzore. Tani botën e ka pushtuar dhembja për dramën e tërmetit në Turqi e në Siri. Dëgjova se në Siri flitet: Kush shpëtoi nga tërmeti - vdiq dhe kush vdiq - shpëtoi. Në qoftë se ky njerëzim e merr këtë mesazh, atëherë viktimat, kudo qofshin, nuk kanë shkuar kot.

I lutem Zotit që t’i bëjë të denjë për ta duruar barrën e sprovës atyre që u ka rënë.

© SYRI.net

Lexo edhe

• Nacionalizmi i Ramës në funksion të projekteve të Vuçiç
• Lufta Hibride nëpërmjet grafiteve
• Pa dhëmbë në gojë!