Pas mureve të shkatërruara të qyteteve të Ukrainës qëndrojnë qindra histori torturash, përdhunimesh masive dhe vrasje të civilëve.
Pas mbulimit të javëve të para të luftës në Ukrainë, reporterja ndërkombëtare e Euronews, Valérie Gauriat u kthye në Kiev.
Mes rrënojave dhe shkretimit në periferi të kryeqytetit, ajo dokumentoi krimet e luftës të kryera nga trupat ruse në Bucha, Irpin, Borodianka, Makariv dhe Andriivka.
Ky raport ekskluziv dhe edicioni më i fundit i programit kryesor ndërkombëtar të Euronews, "Dëshmitë", ju sjell historitë e burrave dhe grave që kanë duruar dhe dëshmuar mizori për të cilat ata thonë se do t'ua vrasin jetën përgjithmonë.
'Ata janë bisha! Nuk është ushtri!'
Duke ecur përpara, mes rrënojave dhe kufomave të automjeteve të djegura të grumbulluara buzë rrugëve, ne u ndalëm në fshatin Andriivka, i cili kishte një muaj të pushtuar.
Rruga kryesore ishte e mbushur me mbetje të armatimit ruse, gozhda nga bombat e fragmentuara dhe koka predhash, disa prej të cilave ishin ende të pashpërthyera. Aty fola me Mykolën, një fermer i butë, i pikëlluar për djalin e tij, i cili ishte vrarë në rrugë.
“Ata thanë se ai po transmetonte informacion përmes telefonit të tij, për pozicionin e kolonës ruse të tankeve”, psherëtiu ai. “Ata janë bisha! Nuk është ushtri! Ushtria nuk i sulmon fëmijët dhe gjyshet, ata e bëjnë!”, vazhdoi ai, para se të shtonte me vetullat e ngrysura dhe inatit: “Ishin fëmijë, 18 vjeç. Disa prej tyre qanin, duke thënë se nuk donin të vinin këtu, se i kishin detyruar dhe u kishin thënë se ishte vetëm për dy ditë, për stërvitje!”.
Kilometer pas kilometri, tregimet e mizorive vazhdonin të vinin.
Në Makariv, na thirrën në një tjetër zhvarrim: mbetjet e një familjeje që ishte djegur në makinën e tyre. Ata ishin vënë nën zjarr teksa autokolona e tyre po dilte nga qyteti, përmes të ashtuquajturit korridor të gjelbër. Duke parë skenën, një burrë na mori mënjanë. Ai donte që unë të takoja një grua që jetonte aty pranë, e cila ishte përdhunuar nga një ushtar rus. Ajo nuk ishte në shtëpi. Ndërsa qëndroja në oborrin e saj bosh, mendimi i thjeshtë i asaj që kishte ndodhur më solli të dridhura.
Pasi u tha se Olesia ishte në punë, e gjetëm në spitalin lokal. Ajo mblodhi forcat e saj për të më treguar historinë e saj që bota ta dinte. Zëri i saj u mbyt ndërsa përshkroi skenën, duke i lëshuar lotët teksa kujtonte dy ditët e agonisë që kaloi i shoqi - e qëlluan kur u përpoq ta mbronte. Forcat e shërbimit sekret rus që kaluan më në fund e çliruan atë nga torturuesi i saj.
“Pas çlirimit mësova se ata që më bënë këtë kishin kapur një grua tjetër; e përdhunuan dhe i prenë fytin. Nëse nuk do të ishin njerëzit e inteligjencës ruse, nuk do të isha gjallë”, përfundoi ajo duke pëshpëritur.
Një dëshmi e rrallë. Trauma dhe frika janë të tilla që pak viktima të përdhunimit janë të gatshme të dëshmojnë, më tha Larisa, një avokate. Ajo po ndihmon disa viktima të përdhunimit nga ushtarët rusë. Por ka rrëfime në rritje të përdhunimeve në grup të kryera gjatë disa ditëve - dhe shpesh duke përfshirë tortura.
Mes klientëve të saj, nënë e bijë, të përdhunuara për ditë të tëra para syve të njëra-tjetrës. Atyre u thyen duart nga agresorët, duke e bërë të pamundur mbrojtjen apo arratisjen e tyre. Është një nga shumë rastet dhe provat që përdhunimi është sistematik, i përdorur si armë lufte, këmbëngul Larisa.
© SYRI.net
Rusia planifikon të afrojë raketat bërthamore në kufirin me NATO-n, Finlanda vendoset në alarm
Aksidentohet ministri izraelit i Sigurisë Kombëtare
Pse njerëzit në Austri po paguajnë më shumë taksa pavarësisht reformave federale?
Denonco
Merrni lajmet më të fundit nga SYRI.net në çdo moment dhe kudo që të jeni!
