Ka pasur polemika lidhur me pretendimet e fundit të politikanes amerikane, Sarah Palin, se ajo ka qenë viktimë e një 'akuze gjaku', pas sugjerimeve se retorika e saj e fushatës mund të ketë nxitur të shtënat në Arizona me 8 janar. Çfarë është një 'akuzë gjaku' dhe çfarë thotë ajo për marrëdhëniet historike mes të krishterëve dhe hebrenjve?

Në dramën e Christopher Marlowe, Hebreu i Maltës (rreth vitit 1590) dy fretër diskutojnë një krim të tmerrshëm që supozohet se është kryer nga hebreu me të njëjtin emër, Barabas. Përpara se frat Bernardine të kishte arritur plotësisht te veprimi aktual, kolegu i tij, Jacomo, e ndërpret: "Çfarë, ai ka kryqëzuar një fëmijë?" Edhe pse Barabasi nuk e ka bërë atë gjë, akuza e egër për shumë njerëz nga audienca e Marlowe-t do të ishte mjaft e natyrshme dhe e besueshme. Për shekuj të krishterët e kishin përsëritur këtë akuzë. Të pasurit dhe të varfrit, analfabetët dhe të arsimuarit njësoj besonin se, çdo vit, afër Pashkëve, hebrenjtë rrëmbenin fëmijët e krishterë, i rrethprenin, i kryqëzonin, dhe përdornin gjakun e tyre për të pjekur bukë, e cila më pas konsumohej në mënyrë rituale. Në rastet e pazgjidhura të vrasjeve të fëmijëve, hebrenjtë mund të akuzohen, ndiqen penalisht dhe ekzekutohen për këtë krim legjendar. Besimi u përhap si në të dhënat zyrtare ashtu edhe në mediat e njohura. Kishte balada, veçanërisht në lidhje me 'Little Hugh', një fëmijë nga Linkolni që u gjet i vrarë në shekullin e 13-të. Kishte fotografi: edhe sot e kësaj dite, vizitorët në Kishën Loddon në Norfolk mund të shohin ende hebrenj të mbledhur rreth një fëmije të përgjakur, të kryqëzuar, legjendari William-i i Norwich-it.

Marlou ndoshta nuk besonte asgjë nga këto. Por shumë nga bashkëmoshatarët e tij me arsim të lartë e besonin. Pretendimi u përsërit nga polemisti protestant John Foxe dhe John Donne e shprehu hapur besimin nga foltorja e tij në ditën e Krishtlindjes së vitit 1625. Udhëtari Samuel Purchas e etiketoi 'krim hebre' dhe nëse Shekspiri është relativisht i ekuilibruar në trajtimin e tij ndaj Shylock-ut, ideja e një hebreu që kërkon t'i presë zemrën një të krishteri për motive ligësie të plotë është pothuajse kilometra larg akuzës standarde. Në vitin 1677, historia e një vajze të krishterë, të supozuar të vrarë dhe të gjakosur në pëlhura prej liri në Psorizheimin në vitin 1271, u deklarua si fakt nga John Webster - një njeri që ishte një nga kundërshtarët më të fuqishëm të gjuetisë britanike të shtrigave.

Ky sekret tejet i errët i antisemitizmit të krishterë vdiq vërtet shumë rëndë. Më kujtohet ende një leksion mbi akuzat e gjakut që na është dhënë në Universitetin e Leeds-it në fillim të viteve 1990 nga studiuesi hebre Frank Felsenstein. I befasuar nga vetë leksioni, ajo që nuk dija në atë kohë ishte kjo: si fëmijë shkolle në vitet 1950, Felsenstein i kishte përsëritur akuzat për akuza gjaku me bindje të pamasë nga një mik dikur, i cili këmbënguli se të dy prindërit e tij e garantuan për këto pretendime. James Shapiro tregon, ndërkohë, se si studiuesi Montague Summers (1948) pretendoi se kishte gjetur prova 'mjaftueshëm konkluzive' për vrasjet rituale hebreje, duke përmendur në veçanti një rast nga Szydlow në Poloni, ku, 'në vitin 1597 ... viktima u vra me tortura të veçanta, gjaku dhe disa pjesë të trupit u morën nga vrasësit. Libri i Summers-it u ribotua deri në vitin 1973. Ndoshta akoma më i mprehtë ishte libri më i shitur i historisë së pasluftës i John Harvey Hooper-it, në të cilin mësuesit e shkollave dhe fëmijët mund të lexonin për ato vrasje rituale hebreje të vërtetuara nga prova "të padiskutueshme" në të dhënat publike". Ndërsa kjo vepër u tërhoq nga botuesit e saj vetëm në vitet 1980, ishte rreth fundit të mijëvjeçarit që udhërrëfyesit në Katedralen i Lincoln-it po përsërisnin tregimin e 'Littlë Hugh' sikur legjendat e vrasësve të tij hebrenj të ishin thjesht faktike. Një kthesë e fundit në këtë rrëfim të gjatë të antisemitizmit të mitizuar është jashtëzakonisht befasuese. Në vitin 2007, Ariel Toaff, djali i kryerabinit në Romë duhej të tërhiqte librin e tij, Pashkët e gjakut, pasi një stuhi polemikash pasoi pretendimet e tij se disa hebrenj ashkenazi të Mesjetës kishin përdorur vërtet gjak në ceremonitë rituale.

Nga lindi miti i Akuzës së Gjakut? Bill Ellis ka treguar se është në fakt një nga ato 'legjendat urbane' që mund të jenë të adaptueshme, si dhe të qëndrueshme. Ironikisht, versionet e tij u përsëritën për herë të parë për të krishterët e hershëm, rreth kohës së Kishës Atë Tertulliani (vdiq rreth vitit 225 pas Krishtit). Në Amerikën e Veriut në fund të shekullit të 20-të, bandat zezake, hispanike apo edhe thjesht ato 'hipi' u akuzuan për rrëmbim dhe tredhje të fëmijëve të bardhë. Këtu ka më shumë racizëm sesa fe; por, edhe një herë, nuk ka asnjë provë për thashethemet e tilla.

Duke shkruar menjëherë pas fjalëve të Palin-it, Stephen Bates theksoi se 'akuza e gjakut i referohet vargut më famëkeq të Biblës: Mateu 27:25' - "Gjaku i tij rëntë mbi ne e mbi fëmijët tanë!" - një tekst "i cili është përdorur nga disa të krishterë për të persekutuar hebrenjtë për gati 2000 vjet. Që ajo duhet të përdoret nga një politikan i hapur i krishterë për një hebre, thjesht çon marrëzinë dhe pandjeshmërinë në një nivel të ri'. Bates ka të drejtë. Përgjigja e Alan Dershowitz-it - se 'akuza e gjakut', si 'kryqëzatë' ose 'kryqëzoj' është bërë një term që thuhet lirshëm dhe që tani mund të përdoret pavarësisht nga feja apo përkatësia etnike të bën të mendosh. Por në raste si ky, ne kemi një përgjegjësi të veçantë - ndaj historisë dhe sekreteve të saj më të errëta - të dimë se çfarë do të thotë një frazë e tillë përpara se ta përdorim atë. Shumë njerëz nuk i dinë detajet e akuzave për akuzat e gjakut. Nëse do ta bënin, ata ndoshta do të kuptonin se kjo është ndoshta prova e vetme më e dukshme për një antisemitizëm të krishterë mjaft instinktiv e të rrënjosur thellë.

Madje edhe ata që dinë për sharjet mesjetare dhe ato moderne të hershme mund të mos jenë të vetëdijshëm se sa kohë kanë mbijetuar ato në mendjet e disa të krishterëve të arsimuar. Për një kohë të gjatë, urrejtja e hebrenjve ishte një mënyrë e lehtë për të vërtetuar se ishe një i krishterë i mirë. Krahasoni këtë bashkëbisedim, rreth vitit 1961, nga versioni filmik i kujtimeve të fundit të Lynn Barber-it, An Education:

Drejtoresha: 'Ai është hebre? Ti e di, besoj, se hebrenjtë vranë Zotin tonë?'

Jenny: 'Dhe ju e dini, besoj, se Zoti ynë ishte hebre?'

Drejtoresha: 'Besoj se këtë ta ka thënë ai. Të gjithëve na vjen shumë keq për atë që ndodhi gjatë luftës. Por kjo nuk është justifikon atë propagandë keqdashëse me të pavërteta.

Rreshti i parë i këtij dialogu vjen nga kujtesa e vetë Barber-it për takimin; fjalët e tjera duket se janë shtuar për efekt dramatik nga kineastët. Por në këtë bisedë dramatike ka shumë të vërteta. Krishti ishte hebre dhe ka shumë pak prova se ai ishte i interesuar të shpikte një fe universale të quajtur Krishterim. Dhe kjo është diçka që shumica e të krishterëve preferojnë ta harrojnë.

Ndonjëherë, njerëzit mund të kenë një armiqësi të çuditshme ndaj atyre që tashmë u kanë bërë keq. Krishterimi vodhi Dhiatën e Vjetër; dhe ndoshta vodhi Krishtin, duke e abstraguar në mënyrë të rreme nga rrënjët e tij çifute. Ndoshta është ky faj që e ka bërë antisemitizmin e krishterë - dhe mitet e tij shoqëruese - forca kaq të fuqishme për gati dy mijëvjeçarë. Sido që të jetë, antagonizmi nuk ka mbaruar. Duke shkruar në Guardian në prill 2010, Tom Kington citoi peshkopin italian 81-vjeçar Giacomo Babini, i cili kishte pohuar se akuzat për abuzim seksual të përhapur nga klerikët ishin rezultat i një 'Sulmi sionist' të fshehtë. Thuhet se duke folur për uebsajtin katolik Pontifex, Babini u citua të ketë thënë: "Ata nuk e duan kishën, ata janë armiqtë e saj natyrorë. Thellë-thellë, historikisht, hebrenjtë janë vrasës të Zotit.'/History Today - Syri.net