Robert Clark

Ndërsa Izraeli vazhdon të përpiqet të gjejë 130 pengjet që mbahen nga Hamasi që nga 7 tetori, ka një narrativë shumë të veçantë që qarkullon aktualisht midis fqinjëve të Tel Avivit.

Sipas shumë njerëzve, duke përfshirë edhe qeverinë në pushtet të Libanit, çdo përpjekje e Izraelit për të ndjekur në mënyrë legjitime dhe për të sjellë para drejtësisë autorët terroristë përgjegjës për aktet më të neveritshme dhe groteske që nga Holokausti rrezikon të përshkallëzojë më tej tensionet rajonale.

Pasi kam udhëtuar shumë në Libanin e bukur, unë kam dëshmuar nga afër se në çfarë mase populli libanez është nën kontrollin e Hezbollahut – një organizatë terroriste e financuar dhe e trajnuar nga Irani, pothuajse identike në ideologji me Hamasin.

Që qeveria libaneze – kabineti i së cilës përbëhet nga krahu politik i Hezbollahut – duhet të akuzojë Izraelin për ndezjen e tensioneve rajonale pas sulmit që vrau numrin dy të Hamasit, Saleh al-Arouri, nuk duhet të jetë befasi.

Dje, kryeministri i Libanit Najib Mikati tha se Izraeli po përpiqej të tërhiqte vendin e tij në një "fazë të re konfrontimesh", ndërsa ministri i jashtëm Abdallah Bou Habib bëri thirrje për qetësi dhe përpjekje për të zbutur një situatë për të cilën ai është i shqetësuar për një reagim të mundshëm nga Hezbollahu për vrasjen e kësaj jave të Saleh al-Arourit.

Izraeli është gjithashtu në luftë jo vetëm me Hamasin, por në një luftë afatgjatë mbijetese dhe vetëmbrojtjeje kundër aktorëve rajonalë, përfshirë Hezbollahun, të cilët kërkojnë shkatërrimin e Izraelit si shtet.

I rrethuar nga armiqtë dhe kërcënimet ekzistenciale që nga krijimi i tij modern, Izraeli ka luftuar çdo ditë që nga ajo kohë për të mbajtur të sigurt popullsinë e tij hebreje, myslimane, të krishterë dhe agnostike nga ata që kërkojnë shkatërrimin e tij. Hamasi dhe Hezbollahu i kontrolluar nga Irani veprojnë pothuajse në unison, duke marrë urdhrat e tyre nga shefat e tyre në Teheran, si huthit në Jemen.

Ky paritet terrori mund të dëshmohet në kufirin izraelito-libanez, pasi barazhe të përditshme po lëshohen nga territori libanez kundër vendbanimeve izraelite.

Në fakt, është më e saktë të pohohet se është qeveria libaneze ajo që ka rrezikuar ta tërheqë kombin e saj në një luftë rajonale me Izraelin, duke mos bërë mjaftueshëm për të kontrolluar anëtarët e vet të Hezbollahut kundër sulmeve të saj të përditshme kundër Izraelit që nga viti i kaluar.

Qeveria izraelite ka treguar një vetëpërmbajtje të jashtëzakonshme kundër Libanit jugor dhe sulmi selektiv këtë javë në Bejrut shkaktoi viktima minimale, pasi ndodhi në bastionin e njohur të Hezbollahut, Dahiyeh. Nëse qeveria libaneze ushqen shqetësime të sinqerta se sulmi shkeli sovranitetin libanez, siç pretendojnë ata, atëherë ndoshta mosmbajtja e udhëheqjes së Hamasit në dritën e diellit do të ishte një pikënisje e mirë.

Duke i bërë jehonë qeverisë libaneze – ose ndoshta është qeveria libaneze që po bën jehonë – udhëheqësi i Hezbollahut, Hassan Nasrallah, pohoi se sulmi gjithashtu shkeli sovranitetin libanez, rrezikoi përshkallëzim të rrezikshëm nga Izraeli dhe nuk do të mbetej pa u ndëshkuar nga Hezbollahu. Qershia mbi tortën ironike megjithatë duhet t'i jepet ministrit të Jashtëm të Iranit, duke kritikuar Izraelin për "operacionet e tij burracake terroriste" në një postim në X.

Ndërsa të gjithë sytë tani do të jenë të vendosur në një përgjigje të mundshme nga Hezbollahu dhe Irani, ka të ngjarë të ketë pak përshkallëzim të madh, përveç bazës së mbetur dhe të tmerruar të lidershipit të Hamasit që të deklarojë se ata po ndërpresin çdo bisedë për lirimin e pengjeve në të ardhmen. Kjo ka të ngjarë të ndryshojë përsëri kur luftëtarët e Hamasit të ndihen të rrethuar në Gaza edhe një herë dhe të kenë nevojë për një frymëmarrje të shkurtër.

Sulmi kirurgjik i kryer ndaj udhëheqësit më të lartë të Hamasit të vrarë deri më tani në këtë luftë ka dërguar një mesazh të fuqishëm për pjesën tjetër të armiqve të Izraelit: inteligjenca izraelite, dikur konsideruar si ndër më të mirat në botë para se të dështonte të zbulonte masakrën e 7 tetorit, tashmë është kthyer. Premtimi i Benjamin Netanyahut për të goditur lidershipin e Hamasit kudo që të jenë po përmbushet.

Ndërsa bota pret çfarë përgjigjeje, nëse ka ndonjë, mund të marrë Hezbollahu pa u tërhequr edhe më tej në një luftë që me siguri do ta humbasë, udhëheqja e Hamasit duhet të pyesë veten: kush e ka radhën?

Nëse Nasrallahu dëshiron të vazhdojë me kërcënimet e tij kundër Izraelit, atëherë zëvendësit e tij do ta gjejnë veten në listën e zezë të Tel Avivit për Hamasin. Ministri i Jashtëm i Libanit, Habib, kishte të drejtë për një gjë – kjo është një luftë rajonale që as Hezbollahu nuk e dëshiron. Pavarësisht turfullimit të tij, Nasrallahu e di se është një luftë që ai nuk mund ta fitojë.

Robert Clark është drejtor i njësisë së mbrojtjes dhe sigurisë në Civitas. Më parë ai ka shërbyer në ushtrinë britanike