Vendimet merren vetëm nga udhëheqësi i Hamasit, Yahya Sinwar në Gaza, pra nuk ka më zgjedhje kolegjiale me liderët e tjerë të Hamasit në mërgim në Katar, Liban dhe Turqi.

Masakra që filloi më 7 tetor dhe ofensiva izraelite kundër Gazës ndikuan për ta bërë edhe më absolut pushtetin e liderit xhihadist, i cili gjatë negociatave për lirimin e pengjeve tregoi se kishte kontroll të plotë të grupit terrorist.

Një kusht që e bën edhe më të rëndësishëm kapjen ose eliminimin e tij është goditja e vetme që mund ta çmontojë vërtetë organizatën palestineze.

Intensifikimi i sulmeve, të kryera njëkohësisht kundër bastioneve të Hamasit në veri dhe jug, ku ato janë të përqendruara në Khan Yunis, vendlindja e Sinwarit, duket se u ka kthyer gjeneralëve izraelitë besimin se ata janë shumë afër neutralizimit të organizatorit të së 'Shtunës së Zezë', gjë që kushtoi jetët e 1400 hebrenjve.

Udhëheqësi i arratisur nuk lë gjurmë, pasi ai nuk përdor mjete elektronike si celularë apo kompjuterë që mund të tradhtojnë pozicionin e tij.

Por numri i milicëve të kapur vazhdon të rritet dhe shumë prej tyre japin informacione për të.

Dëshmitë që flasin për transferimin nga qyteti i Gazës në Khan Yunis të kryera pak para armëpushimit, duke u fshehur në procesionet humanitare të dhëna për popullatën palestineze. Dyshohet se ai ka ikur në jug në tunelet e Hamasit. 

Ata e përshkruajnë atë si një person të gatshëm që është i gatshëm të sakrifikojë të gjithë njerëzit e tij për të arritur qëllimet e tij.

Për dy muaj, analistët e Mossad dhe Shin Bet janë përpjekur të deshifrojnë se çfarë rezultatesh donte të arrinte me masakrën e 7 tetorit, në mënyrë që të mund të parashikonin lëvizjet e tij, raporton La Repubblica. 

Pika e nisjes është biografia e tij. Sinwar kaloi një dekadë në burgjet izraelite, duke iu përkushtuar mbi të gjitha, studimit të mentalitetit të kundërshtarëve të tij.

Kjo e lejoi atë t'i jepte një goditje të paprecedentë shtetit hebre, por gjithashtu e bëri atë të kryente dy gabime gjykimi.

Para së gjithash, ai besonte se vala emocionale e shkaktuar nga masakrat në fshatra do t'i shtynte myslimanët në revoltë, duke tërhequr kombet e tjera arabe që të dalin kundër Izraelit.

Kjo nuk ndodhi dhe as aleatët historikë, si Hezbollahu libanez apo grupet shiite irakiane, nuk hynë në luftë, duke u kufizuar në një sërë përleshjesh.

Prandaj, në thelb, Sinwar dhe brigadat e tij u gjendën vetëm.

Gabimi i dytë, ai që mund të rezultonte fatal, ishte nënvlerësimi i reagimit izraelit.

Udhëheqësi i Hamasit konsideroi një operacion tokësor, por priste diçka të ngjashme me sulmin e vitit 2014, pra një fushatë të kufizuar në kohë dhe fuqi.

Për këtë arsye ai përgatiti radhët e tij për të bërë një rezistencë jo veçanërisht të ashpër në sipërfaqe, ndërsa armët dhe guerilët më të mirë do të qëndronin nën tokë për disa javë.

Sulmi i nisur nga Izraeli, me një vëllim të paprecedentë zjarri i ndjekur nga pushtimi i zgjatur i territorit, po i shndërron tunelet në burgje, ku mbijetesa e rrjetit xhihadist bëhet çdo ditë e më e vështirë.

Ndërsa shumë palestinezë kanë filluar t'i kthejnë shpinën Sinwar-it, jo vetëm mes njerëzve të thjeshtë të rraskapitur nga rrethimi.

Edhe ish-ministri i komunikimeve i Hamasit e kritikoi para hetuesve të Shin Bet: “Duhet ta heqim qafe”. Dhe Netanyahu iu drejtua drejtpërdrejt milicëve: "Ka mbaruar, mos vdisni për Sinwar".

Tani liderit i ka mbetur vetëm një kartë për të luajtur, të cilët janë pengjet.

Kur ai u ndalua, ai i tha hetuesit 007 se ajo që Izraeli e konsideronte një forcë - fakti që shumica e qytetarëve të tij shërbenin në ushtri - ishte një dobësi për t'u shfrytëzuar.

Ai lirua bashkë me 1026 të tjerë në këmbim të një ushtari të vetëm. Dhe sot ai ka ende 138 izraelitë në duart e tij, kryesisht ushtarë, për të cilët ai kërkon të lirojë pothuajse 7000 të burgosur palestinezë.

Ata janë 'një armë' për të përçarë opinionin publik dhe për të dobësuar mbështetjen për Netanyahun: "Pa negociata - deklaroi Hamasi mbrëmë - ata nuk do të kthehen në shtëpi".

Sinwar ka qenë gjithmonë më i aftë si psikolog dhe propagandues sesa si udhëheqës.

Dhe përveç të burgosurve, atij i ka mbetur edhe një kartë tjetër nën dorë për të dalë nga kurthi, e cila është martirizimi i popullit të tij, ato 17 mijë viktima civile që rëndojnë mbi Izraelin dhe shtyjnë kancelaritë arabe dhe perëndimore të kërkojnë ndërprerjen e ofensivës. Një tmerr që bëhet mburoja e tij, pas së cilës ai përpiqet të hapë rrugën drejt mbijetesës.