Breza të robërve të luftës të Koresë së Jugut po përdoren si skllevër në minierat e qymyrit të Koresë së Veriut për të gjeneruar para për regjimin dhe programin e tij të armëve, thuhet një raporti të lëshuar nga një organizatë e të drejtave të njeriut. BBC ka hedhur një vështrim më të afërt në akuzat.

"Kur shoh skllevër të lidhur dhe që hiqen zvarrë në TV, unë shoh veten", tha Choi Ki-sun. Ai ishte një nga rreth 50,000 të burgosurit e kapur nga Koreja e Veriut në fund të Luftës së Koresë në 1953.

"Kur na hodhën në kampet e punës, ne ishim në grykë të pushkës, të rreshtuar me roje të armatosura përreth. Çfarë tjetër mund të jetë kjo nëse jo punë skllevërish?"

Zoti Choi (jo emri i tij i vërtetë) tha se ai vazhdoi të punonte në një minierë në provincën Hamgyeong të Veriut së bashku me rreth 670 robër të tjerë të luftës deri sa u arratis 40 vjet më vonë.

Nuk është e lehtë të nxjerrësh histori nga minierat. Ata që mbijetojnë, si Choi, tregojnë histori shpërthimesh fatale dhe ekzekutimesh masive. Ata tregojnë se si ata mbanin frymën me racione minimale, ndërsa inkurajoheshin të martoheshin dhe të kishin fëmijë, të cilët - si fëmija i Choi - më vonë nuk do të kishin zgjidhje tjetër veçse t'i ndiqnin pas në miniera.

"Breza njerëzish lindin, jetojnë dhe vdesin në zonat e minierave dhe përjetojnë llojin më të keq të persekutimit dhe diskriminimit gjatë gjithë jetës së tyre," shpjegon Joanna Hosaniak, një nga autoret e një raporti të ri, “Eksporti i Thëngjillit të Gjakut” nga Koreja e Veriut, nga Aleanca Qytetare për të Drejtat e Njeriut të Koresë së Veriut.

Raporti përshkruan funksionimin e brendshëm të minierave të qymyrit të shtetit dhe pretendon se bandat kriminale, përfshirë japonezen Yakuza, e kanë ndihmuar Phenianin të kontrabandojë mallra nga vendi duke fituar shuma të panumërta parash - një raport vlerëson shifrën në qindra miliona dollarë - që mendohet të përdoret për të mbështetur programin e armëve të shtetit të fshehtë.

Raporti bazohet në llogaritë e 15 njerëzve që kanë dijeni të dorës së parë për minierat e qymyrit të Koresë së Veriut.

BBC intervistoi një nga kontribuesit dhe ne kemi dëgjuar në mënyrë të pavarur nga katër të tjerë që pretendojnë se kanë vuajtur dhe kanë ikur nga minierat e qymyrit të Koresë së Veriut. Të gjithë, përveç një personi, kërkuan t’u mbrohej identiteti për të mbajtur të sigurta familjet e tyre të mbetura në Korenë e Veriut.

Punëtorë të moshës shtatë vjeç

Sistemi aktual i punës së detyruar në minierat e qymyrit të Koresë së Veriut duket se është krijuar pas Luftës së Koresë. Raporti nga NKHR e përshkroi atë si "skllavëri të trashëguar".

Koreanë të Jugut u çuan në miniera të mëdha të qymyrit, magnezitit, zinkut dhe plumbit kryesisht në Provincat e Veriut dhe Jugut Hamgyeong, sipas hetimit të grupit të të drejtave të njeriut.

Por jo të gjithë ata që përfundojnë në miniera janë robër lufte.

Kim Hye-sook iu tha nga rojet se gjyshi i saj shkoi në Jug gjatë luftës dhe kjo është arsyeja pse ajo u dërgua për të punuar në minierën e qymyrit me familjen e saj kur ishte adoleshente.

Fati i saj u përcaktua nga "kunga" e saj - ose klasa, një gjykim i bërë se sa besnike ka qenë një familje ndaj regjimit dhe sa janë anëtarë të Partisë së Punëtorëve të Koresë.

Lidhjet me Korenë e Jugut e vendosin automatikisht një person në klasën më të ulët.

Shumë ende vuajnë

Sidoqoftë, për dy ish të burgosurit e luftës të cilët u detyruan të punonin në miniera kishte njëfarë shprese. Ata arriten një fitore të rëndësishme ligjore pasi Gjykata Qendrore e Qarkut në Seul urdhëroi Korenë e Veriut dhe udhëheqësin e saj, Kim Jong-un, t'i paguajnë atyre 17,600 dollarë si dëm për mbajtjen e tyre kundër vullnetit të tyre dhe detyrimin e tyre për të punuar në miniera.

Kjo ishte hera e parë që një gjykatë në Jug njohu vuajtjet e robërve të luftës të mbajtur në Veri.

Zoti Choi ishte njëri prej tyre.

"Nuk jam i sigurt se do t'i shoh paratë para se të vdes por fitorja është më e rëndësishëm se paratë," tha ai në apartamentin e tij në jug të Seulit.

Por mendja e tij kthehet gjithmonë tek ata që kanë mbetur duke u munduar në miniera, ndërsa na shërben një pjatë me fruta, të cilat dikur do të ishin një luks i paimagjinueshëm. Ai më thotë se po përpiqet t'i dërgojë para familjes së tij në Veri.

"Unë mendoj se sa shumë ata po vuajnë ndërsa tani jam i lumtur," psherëtiu ai.