Pavarësisht agresionit të Beograd me njësitet paraushtarake kundër Kosovës, ka munguar mbështetja e qartë dhe konkrete për vendin dhe qeverinë: vizitat e zyrtarëve të lartë evropianë dhe amerikanë, përderisa në konfliktin Izrael dhe Hamas (pa dashur t’i krahasojmë në përmasa) ka një qëndrim dhe gjuhë më të qartë, si dhe vizita të niveleve më të larta evropiane dhe amerikane. Kjo strategji, sidomos e evropianëve, ka synuar të ruajë ekuilibrat mes Kosovës dhe autoriteteve të Beogradit, duke mos dashur që Serbia dhe Vuçiqi të vendosen në defansivë. Nuk dëshirohet për momentin as të tektë takime mes palëve në Bruksel pasi pala serbe është e lënduar dhe e cenuar në pozicion.

 

Në vend të vizitave përkrahëse për Kosovën, çdo gjë është reduktuar në thirrjet me një gjuhë neutrale: “Palët të tregohen të përmbajtura dhe t’i rikthehen dialogut”. Por BE-ja nuk e thotë asnjëherë se Beogradi me aktin e Banjskës, por jo vetëm me të, shkeli në formën më brutale pikën 2 të Rezolutës së Asamblesë së Përgjithshme të Kombeve të Bashkuara (62/298), të 9 shtatorit 2010, në bazë të së cilës BE-ja kishte marrë përsipër për të lehtësuar “një proces dialogu midis palëve”. Sipas kësaj rezolute, dialogu Kosovë-Serbi (BE si gjithmonë kreative shpiku formulimin dialogu Prishtinë-Beograd, për t’i ikur emërtimit Kosovë!) në vetvete do të ishte një faktor për paqen, sigurinë dhe stabilitetin në rajon dhe se dialogu do të ishte promovim i bashkëpunimit, arritje e përparimit në rrugën drejt Bashkimit Evropian dhe përmirësimit të jetës së njerëzve.