Uri Berliner, një redaktor për biznesin në Radion Publike Kombëtare (NPR) publikoi një aktakuzë të ashpër për paragjykimet liberale të punëdhënësit të tij të titulluar "Si e humbëm besimin e Amerikës" javën e kaluar. Fakti që NPR është kapur nga e majta nuk do të tronditë askënd (ky është stacioni që dha një intervistë famëkeqe me autorin e "In Defense of Looting". Por është iluminuese të shikosh transformimin e saj në një makinë propagande përmes syve të një personi të brendshëm me mendje liberale, një njeriu që përçmon Donald Trump-in, por megjithatë u përmbahet parimeve të modës së vjetër si drejtësia dhe ekuilibri.

Rrëfimi i Berliner-it, i botuar në The Free Press, është se NPR ishte gjithmonë kulturalisht liberale, por edhe "mendjehapur" dhe autoritare, dhe audienca e saj reflektonte gjerësisht Amerikën. "Kjo ka ndryshuar".

Zgjedhja e Trump-it në 2016-ën "u prit në NPR me një përzierje mosbesimi, zemërimi dhe dëshpërimi" - dhe mbulimi i tij i lajmeve u anua drejt përpjekjes për të dëmtuar presidencën e tij. U promovua fantazia Russiagate; Adam Schiff, një kritik i ashpër i Trump-it në Kongres, u intervistua rreth 25 herë. Skandali i laptopit të Hunter Biden-it, nga ana tjetër, u injorua: "Dëgjova një nga gazetarët më të mirë dhe më të drejtë të NPR-së të thoshte se ishte mirë që nuk po e ndiqnim historinë e laptopit sepse mund ta ndihmonte Trump-in".

Duke shkelur këtë rrugë të ngushtë të konsensusit të elitës, NPR hodhi poshtë gjithashtu teorinë e origjinës laboratorike për Covid-in, ndërsa ish-CEO i saj u zotua të identifikojë dhe t'i japë fund "racizmit sistemik". Ndërsa punonjësit nxituan për t'u bashkuar me organizatat e identitetit - një grup u titullua Gratë, Ekspansionet Gjinore dhe Personat Transgjinorë në Teknologjinë Përgjatë Medias Publike - fuqia punëtore u mblodh rreth politikave liberale. Gazetarët ishin teknikisht të ndryshëm, por shpesh mendonin në të njëjtën mënyrë.

Kjo është e rëndësishme: uniformiteti intelektual mund të miratohet nga lart, por zakonisht kontrollohet nga poshtë. NBC kohët e fundit u përpoq të punësonte një ish-kryetare republikane si eksperte: stafi u rebelua publikisht, kështu që ajo u largua brutalisht. Në New York Times, në vitin 2020, një redaktor botoi një artikull të opinionit të një republikani në lidhje me trazirat: reagimi i ashpër mes stafit e detyroi të gjorin të jepte dorëheqjen. Më vonë, Bari Weiss, e cila drejton Free Press dhe që ka intervistuar Berlinerin, u largua gjithashtu nga NYT - duke paralajmëruar se rrjetet sociale ishin bërë redaktori i vërtetë i gazetës dhe duke pretenduar për sulme dhe ngacmime nga kolegët e saj. "Disa kolegë," tha ajo, "ngulin këmbë që unë duhet të zhdukem nëse kjo kompani duhet të jetë vërtet gjithëpërfshirëse."

Nëse McCarthy-t liberalë do të kishin një zë, ndoshta do të pyesnin: "a do të kishit qenë objektivë nën drejtimin e Hitlerit?" Kundërargumenti për Weiss-in dhe Berliner-in është se Trump ishte një gënjeshtar aq i madh sa e ktheu të vërtetën në një çështje partiake – një kërcënim i atillë për demokracinë saqë kushdo që ishte serioz për të shpëtuar median e lirë duhej të mbante një qëndrim kundër tij. Në të vërtetë, Weiss dhe Berliner i takojnë një shkolle simpatike të vjetër, që i përkasin një epoke kur gazetaria drejtohej nga njerëz fisnikë me arsim klasik, të cilët kërkonin të transmetonin informacione dhe ta linin audiencën të merrte vendimin e vet.

Amerika ka ndryshuar. Votuesit janë më ideologjikë dhe më diskriminues, duke preferuar të kërkojnë burimin e tyre të "të vërtetës" në vend që të ushqehen me lugë nga një monopol i shtypit apo i transmetimit. Në këtë mjedis, të bëhesh partizan – siç bënë Fox dhe CNN vite më parë – është një veprim i zgjuar sipërfaqësisht. Berliner vëren se në vitin 2011, 26 për qind e dëgjuesve të NPR-së ishin konservatorë dhe 37 për qind liberalë; këto shifra tani janë 11 për qind dhe 67 për qind. Pra, drejtuesit e radios me siguri po u japin dëgjuesve pikërisht atë që duan.

Por NPR-ja merr para publike. Nëse nuk pëlqen gjysmën e audiencës së saj të mundshme, pse duhet të vazhdojë të sponsorizohet kështu? (Paratë, përgjigjet NPR-ja, nuk janë edhe aq të bollshme: ajo llogarit se më pak se një për qind e financimit të saj është federale.) Një argument i ngjashëm vlen edhe për BBC-në, kjo e fundit është në thelb një program mirëqenieje për krijuesit e klasës së mesme – dhe udhëheqja e medias establishment është tani aq shumë përtej parodisë sa sfidon satirën.

Drejtoresha e përgjithshme e re e NPR-së, Catherine Maher, shkroi në Twitter në vitin 2020: "Pashë ëndërr sikur unë e Kamala [Harris] ishim në një udhëtim me makinë në një vend të paspecifikuar, duke provuar dhe duke krahasuar arra dhe bakllavatë e stendave anës rrugës. U zgjova shumë e uritur." Në vitin 2016, ajo qortoi Hillary Clinton-in për përdorimin e fjalëve si "djalë dhe vajzë". Kjo është "gjuhë që i fshin njerëzit jobinarë".

Maher thotë se organizata e saj "nuk i detyrohet askujt" dhe kërkon t'u shërbejë të gjithëve. Berliner-i u pezullua dhe sapo ka dhënë dorëheqjen. Por dëmi është bërë dhe NPR-ja do të luftojë për të rindërtuar besimin, një cilësi thelbësore për zërin e saj të ëmbël dhe me ritëm të barabartë për dekadat e kaluara. Ndoshta akuza më e madhe që mund t'i bëhet organizatës është se ajo ka humbur nervat e saj. Shakaja ishte se edhe në mes të Apokalipsit, NPR-ja transmetoi për një orë një studim të thelluar të peshkimit të troftës në Wisconsin - por fenomeni Trump e shtyu këtë institucion të nderuar të ulërinte në skaj, për të raportuar mbi racizmin e ornitologjisë dhe taktikat protestuese të vetëflijimit. Një neveri totale.