Është koha për të vajtuar vdekjen e Europës së vjetër. Kalbja ka hyrë thellë, rënia shumë e theksuar, mirëqenia, dekadenca, pacifizmi dhe urrejtja ndaj vetvetes janë shumë të rrënjosura, spiralja negative është e pandalshme. Dikur kontinenti më i pasur, më i avancuar i botës, Europa ka mbaruar, rënia e saj poshtëruese është tepër e dukshme për pjesën tjetër të botës, nëse jo për europianët plot iluzione.

Patologjitë e saj të vetëshkaktuara, dështimi katastrofik ekonomik, mungesa e lidhjes gjeopolitike, një krizë migrimi dhe integrimi dhe një deficit demokratik i zbrazët, tani janë në metastazë. Ato janë bërë tepër komplekse, tepër të frikshme për elitat e dorës së tretë të Europës për të menduar për t'i trajtuar, dhe veçanërisht për politikanët egoistë, demagogë, të cilët kanë kryesuar me kaq pakujdesi mbi shpërbërjen e saj shoqërore, ushtritë e Potemkinit dhe demografinë e tmerrshme. Gjermania, Franca, Holanda dhe gjetkë janë në prag të shpërthimit social, me fermerët më të fundit që janë radikalizuar.

Çdo i ri, europian ambicioz do të ishte më mirë të shkonte në Amerikë, sidomos në Floridan "anti-woke" ose në Teksas. Do të paguajnë më pak taksa. Do të jetojnë më mirë, më të lumtur dhe më të lirë. Do të kenë më pak gjasa të përballen me luftë totale. Standardi i tyre i jetesës do të jetë drastikisht më i lartë.

Në garën 248-vjeçare intra-perëndimore mes SHBA-së dhe Europës, ka pasur vetëm një fitues. Amerika është gjithashtu e sëmurë, siç dëshmohet nga prishja e saj shoqërore, ngritja e ideologjisë "woke" dhe revanshi absurd i pleqërisë mes Donald Trump-it dhe Joe Biden-it. Megjithatë, ndryshe nga Parisi, Berlini, Roma apo Brukseli, ka mbetur mjaftueshëm nga fryma e tij kapitaliste, nga dinamizmi, nga sipërmarrja e tij, nga dashuria për shkencën, meritokracinë dhe teknologjinë, për ta parë atë përmes problemeve aktuale.

Trashëgimitë më të mëdha të Europës në botë, kapitalizmi, liria individuale, shteti i së drejtës dhe vlerat "perëndimore, të arsimuara, të industrializuara, të pasura dhe demokratike" (ose "të çuditshme") të përshkruara kaq shkëlqyeshëm nga Joseph Henrich i Universitetit të Harvardit – do të jetojnë akoma në SHBA. Por nuk ka rrugë kthimi për një kontinent europian që ka përqafuar nihilizmin, paganizmin post-kristian, joliberalizmin dhe politikën e zilisë, që beson se shpëtimi i planetit kërkon mbylljen e industrive të suksesshme dhe varfërimin e njerëzve të tij, që nuk mund të përballet me ekstremizmin islamik dhe antisemitizmin dhe që nuk do të reformojë shtetin e saj të mirëqenies.

Edhe Brexit, sinjali i fundit paralajmërues, nuk arriti të ndryshojë asgjë. Klasa sunduese e Europës e quajti largimin e Mbretërisë së Bashkuar si një lajthitje, një autogol duke vetëdëmtuar ekscentrikët britanikë dhe duke dyfishuar politikat e saj të dështuara. Ajo refuzoi të dëgjonte votuesit; nuk është çudi që tërbimi i tyre po bëhet gjithnjë e më i ndezshëm, i pangopur dhe i papërqendruar.

Popullsia e BE-së do të arrijë kulmin në 453.3 milionë brenda dy vjetësh, më pas do të bjerë në 419.5 milionë deri në vitin 2100, pavarësisht emigracionit masiv, parashikon Eurostat. Popullsia do të plaket në mënyrë drastike, e nxitur nga një kolaps i lindshmërisë. Shtetet e mirëqenies do të shpërthejnë, me taksat që do të rriten mbi të rinjtë për të paguar kujdesin shëndetësor dhe pensionet për të moshuarit. Përgjigja e vetme e euroelitës, edhe më shumë migrimi, do të fuqizojë ekstremistët potencialisht të rrezikshëm. Në Francë, Gjermani, Belgjikë dhe gjetkë, dështimi për të integruar shumë emigrantë të kohëve të fundit dhe përgjigja e klasës sunduese për të gënjyer se gjithçka është mirë  po i hap rrugën një kataklizmi. Rritja e AfD-së së Gjermanisë duhet të na shqetësojë të gjithëve. Zgjedhjet europiane do të shohin fitore për populistët.

Hendeku në standardet e jetesës midis Amerikës dhe Europës vazhdon të zgjerohet. Në tremujorin e fundit të 2023, PBB-ja e SHBA-së u rrit me 3.3 për qind vjetore; Eurozona u rrit me zero për qind dhe ekonomia gjermane u tkurr përsëri. Pushtimi i Putinit në Ukrainë nuk ndihmoi, por Europa nuk duhet të ishte bërë kaq e varur nga gazi rus.

Modeli i rregullimit të lartë të taksave të kontinentit ka shkaktuar dekada të ulëta të performancës dhe tani Emmanuel Macron, BE dhe qeveritë holandeze dhe gjermane po mbyllin qëllimisht një pjesë të bujqësisë së tyre për të përmbushur objektivat zero neto. Gjermanët po shkatërrojnë industrinë e tyre të makinave dhe në vend të tyre Europa do të importojë automjete elektrike kineze. Dekada të "strategjisë industriale" dhe subvencioneve nuk kanë arritur të krijojnë një industri të teknologjisë europiane të klasit botëror. Vetëvrasja ekonomike e kontinentit tashmë po shkakton një eksod të më të mirëve dhe më të zgjuarve.

Irrelevanca gjeopolitike e Europës është po aq e habitshme. Mbrojtja e saj po mbahet nga taksapaguesit amerikanë të shumëvuajtur. Francezët nuk shihen askund në luftën kundër huthive; ushtria e saj është një hije e vetvetes së saj të mëparshme dhe nuk do të zgjaste shumë në një luftë të vërtetë. Polakët dhe disa të tjerë po bëjnë më të mirën, por ushtria gjermane është për të vënë duart në kokë dhe të gjitha premtimet e mëdha për të rindërtuar ushtritë europiane të bëra në vitin 2022 nuk kanë pasur asnjë domethënie. Kontinenti është pothuajse plotësisht i çmilitarizuar, i mungon personeli dhe hardueri, nuk ka kapacitet për të prodhuar më shumë nga këto të fundit, ka zero përgjigje afatgjata për të frenuar Putinin dhe nuk ka bërë asgjë për t'u përgatitur për mundësinë e një fitoreje të dytë të Trump-it. Është një skandal.

Është për të mos u besuar që kaq shumë nga Të Mbeturit dhe Ribashkuesit britanikë të klasës së mesme, të cilët do të ndihmojnë në shtytjen e Laburistëve drejt fitores këtë vit, janë ende kaq injorantë në mënyrë të pakuptueshme për gjendjen e vërtetë të ekonomisë dhe shoqërisë së Europës. Të verbuar nga urrejtja kundër konservatorëve, të fiksuar nga TGV-të e shndritshme dhe kujtimet e pushimeve të tyre të këndshme në Europën Jugore, ata supozojnë se gjërat duhet – thjesht duhet – të jenë më të mira në Europë.

Pothuajse të gjithë deputetët laburistë privatisht besojnë se zgjidhja për mungesën tonë të rritjes është ribashkimi në tregun e vetëm ose bashkimin doganor, edhe pse këto nuk kanë arritur të shpëtojnë vetë ekonomitë e Europës. Si mund të bëjë ndonjë gjë për Britaninë rritja e mëtejshme e lidhjeve tona me një kontinent me rritje zero ose një ekonomi gjermane në tkurrje? Nuk mundet. Dhe si do t'i përgjigjet e majta britanike rritjes së të djathtës ekstreme në Europë? A do ta dojë ende Gjermaninë nëse AfD është pjesë e qeverisë së saj? A do ta dojë ende Francën statiste nëse Marine le Pen është në Elysee?

Britania është në një gjendje të tmerrshme, por edhe Europa. Europesimizmi i Brexiteer-ëve është shfajësuar; problemi është se establishmenti refuzoi të përdorte Brexit-in për të thyer filozofinë rregullatore të Brukselit dhe për të riorientuar ekonominë tonë larg tregjeve të ndenjura të BE-së. Prandaj, Britania po vuan gjithnjë e më shumë nga të njëjtat patologji si Europa, dhe po përballet me një rënie të ngjashme terminale. Ky nuk është një argument për më shumë BE, por për edhe më pak, si dhe për ndryshime rrënjësore të brendshme. Eklipsi gradual i Europës po përshpejtohet dhe do të ishte absurde që çdo qeveri britanike të konsideronte riorganizimin e vendit me të.