E nderuara drejtoreshë, jam nënë birësuese e dy fëmijëve të lindur në Afrikë. Muajt ​​e fundit, ne nënat e fëmijëve të grupeve të ndryshme etnike kemi jetuar në lëkurën tonë dhe të fëmijëve tanë, përvoja të para dhe të rrëfyera në filmat amerikanë të viteve 1950 dhe 1960 për gjendjen e njerëzve me ngjyrë.

Vetëm javën e kaluar në Recco, në Liguria, djali im trembëdhjetë vjeçar ishte viktimë e dy episodeve të racizmit të fortë. Në pushime me gjyshen, ai luante futboll me miqtë në sheshin buzë detit. Një zonjë kalon mes djemve dhe një top e godet në fytyrë. Fatkeqsisht, goditja e topit erdhi prej djalit tim, i vetmi i me ngjyrë në grup. Para se të pyeste se si ishte gruaja e tij, burri i saj e sulmoi  djalin tim duke i bërtitur: “Më jep dokumentet, më trego lejen e qëndrimit”. Situata është përshkallëzuar dhe madje është thirrur policia dhe ambulanca.

Vetëm imagjinoni terrorin dhe turpin në sytë e djalit tim dhe mosbesimin e gjyshes sime për ta mbrojtur atë duke i treguar policisë dokumentet që vërtetojnë kombësinë e tij italiane. Episodi i dytë ka ndodhur dy ditë më vonë në plazh. Një djalë rreth të 30-tave e shtyu befas duke i thënë: "Dit zezak, kthehu në shtëpinë tënde, ky vend është i yni! Sa keq që nuk u mbyt me të tjerët". Në mbrëmje djali im më tha gjithçka me dorëheqje, por me dhimbje në sy. Është e vështirë të shpjegohet ndjenja e pafuqisë që ndjen një prind përballë një situate të tillë.

Por si arritëm këtu? Ka më shumë se një vit që një politikë e caktuar ka vendosur të fshehë mangësitë e saj duke krijuar armiq për të luftuar, duke devijuar vëmendjen me probleme false. Emigracioni është bërë papritmas shkaku i të gjitha sëmundjeve të Italisë. Shtrëngimi i gjuhës dhe i komunikimit ndaj të huajit po shkatërron jetën e fëmijëve tanë dhe të gjithë emigrantëve të rregullt që deri tani bënin një jetë normale dhe të integruar.

Kur një ministër i Republikës, në skenën e një mitingu, para qindra njerëzve i lejon vetes të thotë "Nuk duam më fëmijë të paketuar nga Afrika, nuk do të pranojmë zëvendësimin e popujve me popuj!", ai godet prindërimin tonë adoptues. Me rrjedhimisht legjitimimin e qëndrimeve të pamenduara të dukshme. Me një fjalë "jotolerant".

Ka një gjueti të vërtetë për të zinjtë, tani një njeri me ngjyrë është i huaj, i ziu është emigrant, i ziu është kriminel. Si të dalloni një keqbërës nga një student kur ata kanë të njëjtën nuancë të lëkurës? Mund të mendonim të bënim tatuazh "Unë jam italian" në ballin e djemve tanë, por diçka më kthen 60 vjet prapa te ylli i Davidit të qepur në rroba. Si mund të rrisim të rinj që do të jenë e ardhmja e këtij vendi në një shoqëri që i refuzon ose i shikon me dyshim sepse janë të një ngjyre tjetër?

Tashmë fëmijët tanë janë të kushtëzuar nga kjo klimë dhe kanë frikë të dalin apo të marrin vetë mjetet e transportit.

Aktet e racizmit në Itali janë rritur në mënyrë eksponenciale dhe ne jemi dëshmitarë të këtij realiteti mizor. Për këtë arsye ne kemi themeluar një shoqatë të quajtur "Mamme per la pelle" dhe e cila lindi nga nevoja për të luftuar këtë valë të re racizmi dhe ksenofobie në Itali.

Do të doja të takoja ministrin e Brendshëm dhe, duke folur nga nëna te babai, ta bëja të kuptojë se fjalët kanë peshë dhe çdo veprim i përgjigjet një reagimi. Përpjekjet që përpiqemi të bëjmë për t'i edukuar fëmijët tanë që të respektojnë të tjerët, zhgënjehen sa herë që një person i fyen e denigron dhe sa herë nuk i dënon publikisht këto veprime, por përkundrazi i lartëson.

Të ecim së bashku drejt së ardhmes së tyre, të gjithë kemi shumë për të humbur në këtë betejë.