Kalynivske, Ukrainë  - Kur bie nata në fshatin e Tatiana Trofimenkos në jug të Ukrainës, ajo derdh vaj luledielli që grupet e ndihmës ia dhanë në një kavanoz dhe e mbyll atë me një kapak ku ka vendosur një fitil. Një ndezje shkrepëseje dhe kandili është ndezur.

"Ky është elektriciteti ynë," thotë Trofimenko, 68 vjeçe.

Kanë kaluar më shumë se 11 javë që kur forcat ukrainase e morën fshatin e saj, Kalynivske, në provincën Kherson, nga pushtuesit rus. Por çlirimi nuk i ka pakësuar vështirësitë për banorët, si ata që kthehen në shtëpi, ashtu edhe ata që nuk janë larguar kurrë. Në pikun e dimrit, zona e largët jo shumë larg vijës së frontit aktiv nuk ka energji dhe ujë. Zhurmat e luftës nuk janë kurrë larg.

Forcat ruse u tërhoqën nga ana perëndimore e lumit Dnieper, i cili përçan krahinën, por vazhdojnë të kontrollojnë anën lindore. Një breshëri gati e vazhdueshme zjarri nga vetëm disa kilometra larg, dhe rreziku i minave të mbetura që i bëjnë shumë ukrainas të kenë frikë për të dalë jashtë, e ka bërë normalitetin një ëndërr të pakapshme dhe ka hedhur poshtë fitoren strategjike të ushtrisë së tyre.

Megjithatë, banorët janë kthyer ngadalë në Kalynivske, duke preferuar të jetojnë pa shërbimet bazë, të varur nga ndihma humanitare dhe nën kërcënimin e vazhdueshëm të bombardimeve sesa si njerëz të zhvendosur diku tjetër në vendin e tyre. Qëndrimi është një akt sfide ndaj sulmeve të pamëshirshme ruse që synojnë ta bëjnë zonën të pajetueshme, thonë ata.

“Ky territor është i çliruar. E ndjej”, thotë Trofimenko. “Më parë nuk kishte njerëz në rrugë. Ishin bosh. Disa njerëz u evakuuan, disa u fshehën në shtëpitë e tyre.”

"Kur dilni në rrugë tani, shihni njerëz të qeshur që ecin përreth," thotë ajo.

Associated Press ndoqi një autokolonë të ndihmave humanitare të Kombeve të Bashkuara në fshat të shtunën, kur batanijet, llambat diellore, kazanët, çarçafët dhe rrobat e ngrohta u dorëzuan në magazinën e një qendre shpërndarjeje.

Forcat ruse pushtuan provincën Kherson në ditët e para të luftës. Shumica e afro 1000 banorëve në Kalynivske mbetën në shtëpitë e tyre gjatë gjithë pushtimit. Shumica ishin shumë të dobët ose të sëmurë për t'u larguar, të tjerët nuk kishin mjete për të shpëtuar.