Shkencëtarët kanë krijuar një embrion miu me 6 këmbë me gjymtyrë të pasme shtesë në dëm të organeve gjenitale të tyre të jashtme. Por larg krijimit të një përbindëshi, ky brejtës rudimentar ofron njohuri të rëndësishme në fazat e hershme të zhvillimit të kafshëve dhe zbulon sekretet rreth evolucionit tonë.

Ne të gjithë e fillojmë jetën tonë si një fasule mikroskopike, pa gjymtyrë, e cila gradualisht rrit krahët dhe këmbët si rezultat i një rrjeti kompleks udhëzimesh kimike. Këto udhëzime u tregojnë gjeneve të caktuara që të ndizen dhe fiken në varësi të vendit ku ndodhen në trup. Dhe këto udhëzime bëhen gjithnjë e më specifike ndërsa rritemi.

Për shembull, në fillim, një qelizë mund të dijë se ndodhet diku afër majës së grupit në rritje të qelizave. Por më vonë, kjo qelizë mëson se ndodhet në anën e majtë të kokës dhe është e destinuar të bëhet një nga qelizat e ngjashme me qimet në veshin tonë të brendshëm.

Një grup i rëndësishëm i udhëzimeve kimike është familja TGF-β e faktorëve të rritjes. Për t'iu përgjigjur këtyre faktorëve të rritjes, qelizat prodhojnë një familje plotësuese të receptorëve. Një receptor kyç, i njohur si receptori Tgfβ 1, ose Tgfbr1, dihet se luan një rol të rëndësishëm në kontrollin e formimit të gjymtyrëve të pasme dhe organeve gjenitale të jashtme.

Për të hetuar rolin e kësaj ndërlidhjeje kimike në zhvillimin embrional, një ekip studiuesish në Institutin e Shkencave Gulbenkian në Oeiras, Portugali, çaktivizuan gjenin që kodon receptorin Tgfbr1 në gjysmë të rrugës së zhvillimit të embrioneve të miut.

Fillimisht, ekipi, i udhëhequr nga Moisés Mallo, ishte i interesuar se si ky ndryshim në shprehjen e gjeneve mund të ndikojë në zhvillimin e palcës kurrizore. Megjithatë, ajo që ata gjetën ishte krejtësisht e papritur: zhvillimi i dy gjymtyrëve të pasme shtesë në vendin e organeve gjenitale të jashtme.

Duke hetuar më tej, ekipi zbuloi se Tgfbr1 dikton nëse sythat e gjymtyrëve tona zhvillohen në gjymtyrë të pasme ose organe gjenitale duke ndryshuar mënyrën se si ADN-ja paloset brenda qelizave në këto struktura gjymtyrësh. Pra, duke çaktivizuar Tgfbr1, ekipi ndryshoi pa dashje shprehjen e gjeneve të tjera brenda qelizave të embrionit të miut, duke rezultuar në çiftin e tij shtesë të këmbëve.

"Puna jonë zbulon një plasticitet të jashtëzakonshëm të indeve me implikime të mundshme në evolucionin e pjesës së pasme/gjenitale të kafshëve me katër këmbë," shkruajnë autorët.

Studiuesit shpresojnë se duke përmirësuar të kuptuarit tonë për këto rrugë të hershme të zhvillimit, ne mund të fitojmë njohuri të rëndësishme në mekanizmat themelorë të sëmundjeve të ndryshme zhvillimore.

Ndërsa këto studime u kryen te minjtë, rrugët tona të zhvillimit të hershëm janë të ruajtura mjaftueshëm në gjitarë të ndryshëm, sepse çdo ndryshim i vogël në funksionin e tyre ka efekte drastike (dhe shpesh të dëmshme) në zhvillimin e organizmit në rritje. Prandaj, ne mund të përkthejmë shumë nga ato që dimë nga embrionet e miut në zhvillimin njerëzor.