Pema e Krishtlindjes është simboli më i përhapur i 25 dhjetorit.

Zakoni i dekorimit të një peme me gjelbërim të përhershëm ka origjinë shumë të lashtë, aq sa është e vështirë të rindërtohet saktësisht historia e saj: disa e lidhin atë me zakonet e lashta Druid, të tjerë ende me ritet parakristiane që lidhen me pjellorinë dhe kalimin e stinëve. 

Megjithatë , një qytet alsas, Sélestat , pretendon me forcë atësinë e pemës së Krishtlindjes dhe propozon historinë e saj , mbështetur nga dokumente interesante.

ORIGJINA– Nëse kthehemi te origjina e saj, zakoni i shkëmbimit të një degëze të një bime me gjelbërim të përhershëm si shenjë e fatit gjatë festave të dimrit, ndoshta daton që nga romakët e lashtë dhe madje edhe nga Druidët, d.m.th., priftërinjtë keltë. 

Disa burime e datojnë pemën e parë të Krishtlindjes për të cilën ka dokumentacion historik në vitin 1611, kur Dukesha e Brieg, në Gjermani, duke gjykuar një cep të dhomës së saj të ndenjes tepër të zhveshur dhe të pa zbukuruar, mori një pemë nga kopshti në një vazo dhe e vendosi atë për të  dekoruar dhomën. 

Banorët e qytetit Alsas të Sélestat, pak kilometra larg Strasburgut, tregojnë një histori të ndryshme dhe akoma më të lashtë; kjo traditë është e rrënjosur fort në frymën fetare, në mënyrë që të anulojë kundërshtimin e zakonshëm midis pemës së Krishtlindjes

Pëmet e para ta zbukuruara sipas dëshmive- Dokumentet e para që vërtetojnë praninë e pemëve të përkushtuara në Sélestat, të dekoruara për Krishtlindje, datojnë në vitin 1521: më 21 dhjetor të atij viti, në fakt, librat e kontabilitetit të qytetit, ende të ekspozuara në bibliotekën e qytetit, regjistronin pagesat e paguara për disa roje qytetare të ngarkuara me mbikëqyrjen e “meyenëve”, apo pemëve që zbukuroheshin për të festuar rinovimin ciklik të natyrës. 

Në bazë të këtij dokumenti, banorët e Sélestat pretendojnë rolin e tyre si "shpikësit" e pemës së Krishtlindjes, duke qenë se në atë datë kishte disa ekzemplarë dhe se mbikëqyrja e tyre ishte e nevojshme. 

Bredhi i Krishtlindjes është megjithatë një krishterim i zakoneve të mëparshme: Në mesjetë ishte zakon të zbukuroheshin oborret e kishave me pemë me gjelbërim të përhershëm të zbukuruar me mollë të kuqe, veçanërisht me rastin e paraqitjeve të shenjta të Lindjes së Krishtit. 

Në shekullin e gjashtëmbëdhjetë zakoni u përhap: në shtëpi ishte zakon që dekorimet e bëra me gjethe të gjelbërta me origjinë romake të zëvendësoheshin me pemë të reja. Bredhi, ndër të tjera, me formën e tij trekëndore, ishte simbol i Tre Personave të Trinisë së Shenjtë. 

Dekorimet më të përdorura ishin gjithmonë mollët e kuqe, në kujtim të mëkatit fillestar dhe të ushtrive të pakënaqura, simbol i Shëlbimit. Në fillim pemët e zbukuruara u varën nga tavani: vetëm më vonë ato u vendosën në tokë në një vazo të veçantë. 

Dekorimet -Duke filluar nga shekulli i shtatëmbëdhjetë, mollët filluan të zëvendësoheshin me lule letre dhe vaferat me biskota dhe ëmbëlsira të vogla, gjithmonë në formë të rrumbullakët. Për të arritur te sferat me ngjyra që përdorim sot, duhet të presim deri në vitin 1858, një vit thatësire e madhe në Alsace, me pasojë urinë. 

Korrja e mollës ishte e dobët: dhe përdorimi i frutave për të dekoruar pemën e Krishtlindjes dukej si një humbje. Më pas, një mjeshtër u përpoq të krijonte topa qelqi që mund të luanin të njëjtin rol, pa i privuar familjet nga një ushqim i çmuar: nga aftësia e tij lindën sferat e para me gaz dhe shumëngjyrësh. 

Këtyre iu shtuan, në shekullin e njëzetë, elementë të tjerë dekorativë, duke përfshirë engjëllin e artë prej letre që do të vendosej në majë të pemës së Krishtlindjes. Krahas topave klasikë, u shfaqën më pas elementë të tjerë dekorativë, si këmbanat, engjëjt, gishtat dhe, në majë të pemës, ylli dhe maja. Zakoni i bredhit të Krishtlindjeve është përhapur në vendin tonë që nga viti 1898, kur Margherita di Savoia ngriti një kopje të frymëzuar nga ajo që kishte admiruar në oborret e Francës dhe Austrisë. 

Sido që ndodhën ngjarjet, qytetarët e Sélestatit janë të bindur se qyteti i tyre ka luajtur një rol udhëheqës në “shpikjen” e pemës së Krishtlindjes siç e njohim sot. Në fakt, pemët e Krishtlindjeve janë të pranishme kudo, madje edhe në altarin kryesor dhe të varura lart përgjatë korridoreve të kishave alsaziane.

Në çdo rast, dhe cilado qoftë historia e tij, bredhi i Krishtlindjes është një simbol që fton familjet të mblidhen në një atmosferë paqeje pranë së cilës të shkëmbejnë dhurata dashurie dhe gëzimi, në frymën e Krishtlindjes.