“Sulmet Houthi ndaj anijeve tregtare dhe anijeve të marinës amerikane në Detin e Kuq kërcënojnë ekonominë globale, duke rrezikuar rrugën jetike tregtare të Kanalit të Suezit. Sikur të mos mjaftonin 14 sulme të tilla në muajin e kaluar, dhe drejtpërdrejt kundër Izraelit, Irani i është bashkuar tani përleshjes. Pentagoni tha më 23 dhjetor se një dron i lëshuar nga Irani goditi një anije tregtare të lidhur me Izraelin në Oqeanin Indian”, kështu shkruan në një opinion të vetin për ‘The Telegraph‘, John Bolton ish këshilltari për sigurinë kombëtare në SHBA.

Kjo shënon herën e parë që nga 7 tetori që Uashingtoni ka fajësuar drejtpërdrejt Iranin, madje edhe me mbi 100 sulme ndaj personelit amerikan në Irak dhe Siri nga milicia shiite e varur nga Irani, mbi të cilat Shtëpia e Bardhë ka penguar në caktimin e përgjegjësisë. Teherani mohoi sulmin në Oqeanin Indian, duke përsëritur mantrën e tij se Hamasi vepron në mënyrë të pavarur në luftë kundër Izraelit. Megjithatë, India vendosi shkatërrues me raketa të drejtuara në rajon dhe kërkon më shumë prova për vektorin e sulmit.

Megjithatë, vetëm pas Krishtlindjeve, Irani kreu “gafën e Uashingtonit”, duke thënë të vërtetën rastësisht, kur Korpusi i Gardës Revolucionare thuhet se e përshkroi sulmin barbar të Hamasit si “një nga aktet e hakmarrjes për vrasjen e gjeneralit [Qassem] Soleimani nga SHBA dhe sionistët”. Hamasi e mohoi menjëherë lidhjen, jo më të besueshme se sa përpjekja e mëvonshme e Gardës Revolucionare për të hequr dorë nga deklarata e saj zbuluese e “hakmarrjes”.

E vërteta kritike këtu është se Irani ka kryer drejtpërdrejt një akt lufte kundër asaj që besonte se ishte një objektiv izraelit. Ndonëse vështirë se mund të krahasohet me barbarinë e Hamasit, sulmet e Hezbollahut dhe Houthi, apo me mbështetjen masive të armatimit dhe inteligjencës së Iranit, Teherani tani ka kaluar kufirin e armiqësive të armatosura. Supozimi operativ i Perëndimit duhet të jetë që të presim më shumë të njëjtën gjë. Irani, për shembull, kohët e fundit ka kërcënuar se do të mbyllë transportin tregtar nëpër Mesdhe. Është lufta iraniane që nxit përshkallëzimin e mundshëm, jo ​​vetëmbrojtja perëndimore.

Administrata e Bidenit, shumica e mediave dhe propaganduesit iraniane ndoshta do të vazhdojnë të injorojnë realitetin se kush po i thërret të shtënat në këtë konflikt. Por provat po rriten në mënyrë të pashmangshme se 7 tetori kishte për qëllim të nxirrte gjakun e hebrenjve për të zbatuar strategjinë e “unazës së zjarrit” të Soleimanit, me Iranin që e shtyn Izraelin në fronte të shumta, duke drejtuar operacionet nëpërmjet terroristëve dhe aktorëve shtetërorë që ai ka armatosur, trajnuar dhe financuar.

Objektivat afatshkurtër të Iranit mbeten të errëta. A ishte sulmi brutal i papritur i Hamasit një lojë e vetme, për të parë nëse qeveria e Izraelit u shemb, për të vlerësuar mbështetjen perëndimore për Izraelin, për të bllokuar një shkëmbim izraelito-saudite të marrëdhënieve të plota diplomatike, apo ndonjë kombinim? A po priste Irani të shihte nëse Izraeli u bllokua ushtarakisht në Gaza dhe më pas të vendoste hapin e tij të ardhshëm?

Apo ishte thjesht Hamasi zëvendësuesi i parë i Iranit që e nisi? Hezbollahu ka lëshuar raketa dhe mortaja që atëherë, duke e detyruar Izraelin të evakuojë civilët nga një brez i gjerë dy kilometra përgjatë kufirit me Libanin. Ndërsa Hezbollahu nuk ka nisur ende një sulm të plotë, ai ka pasur arsenalin e tij, ndoshta në pritje të momentit të përshtatshëm.

Sulmet e milicisë Huthi dhe Shiite janë përballur vetëm me përgjigje të dobëta dhe joefektive perëndimore. As Hamasi, as Houthis, as milicia irakiane nuk e kanë shtyrë ende SHBA-në apo Izraelin të hakmerren drejtpërdrejt kundër Iranit.

Natyrisht, Teherani nuk ndihet mjaftueshëm i presionuar për të frenuar zëvendësuesit e tij të harxhueshëm, duke dëshmuar se Perëndimi nuk ka krijuar kushte për parandalim, duke frenuar kështu konfliktin. Shtëpia e Bardhë dhe stenografët e saj të medias përsërisin pafundësisht se nuk duan që armiqësitë aktuale të përhapen, por mosstrategjia e Biden, e bazuar në shpresë, nuk do të ketë sukses.

Vetëm nëse Izraeli, Amerika, Britania dhe të tjerët tregojnë se kanë vendosmërinë dhe aftësinë për të imponuar kosto të konsiderueshme ndaj Iranit, si ndëshkim për agresionin e tij, ata do t’i bindin ajatollahët se vazhdimi i mëtejshëm do t’u sjellë atyre dhimbje të patolerueshme. Me shumë mundësi, vetëm forca e drejtpërdrejtë ushtarake, e aplikuar kundër objektivave kritikë brenda Iranit, do të imponojë kosto të tilla, duke i dëshmuar Teheranit se ka llogaritur gabim jo vetëm për Izraelin, por edhe për Presidentin Biden dhe Perëndimin në përgjithësi. Kjo është arsyeja pse provat e një sulmi të drejtpërdrejtë iranian në një anije tregtare në Oqeanin Indian janë potencialisht kaq të rëndësishme.

Ka qenë e qartë prej vitesh se përmbysja e mullahëve, zëvendësimi i tyre me ndonjë formë tjetër qeverisjeje që gëzon mbështetjen e qytetarëve të Iranit, është thelbësore për uljen e pasigurisë në të gjithë Lindjen e Mesme. Financimi arab i veprimeve terroriste kundër Izraelit është i vështirë të gjendet sot, veçanërisht pasi marrëdhëniet e plota dhe të hapura diplomatike me Jerusalemin vazhdojnë të zgjerohen. Nëse linja e kreditit të Iranit ndaj Hamasit, Hizbollahut, Houthis dhe barbarëve të tjerë zhduket, aftësia e tyre për të mbijetuar përveç në kampet e largëta afgane do të ulet dukshëm.

Ky është rezultati që Uashingtoni dhe Londra duhet të kërkojnë. Në vend që ta shtyni Izraelin për më shumë “pauza”, “armëpushime”, “armëpushime” apo të ngjashme, lejoni Jerusalemin të arrijë objektivin e tij legjitim për të eliminuar Hamasin si forcë ushtarake dhe politike. Kjo është një mënyrë e sigurt për të bindur ajatollahët se loja e tyre ka dështuar dhe fundi i tyre mund të jetë afër.