Nga Fergal Keane-BBC

Kjo ishte hera e tretë që përpiqeshin të kalonin. Por kishte arsye për të shpresuar. Të gjitha lajmet thonë se kufiri do të hapet patjetër.

Familja ishte thirrur nga ambasada jordaneze dhe i ishte thënë të shkonte në vendkalimin Rafah.

Nëna e Tala Abu Nahleh është një shtetase jordaneze. Mbajtësit e pasaportave të huaja do të lejoheshin të kalonin. Kështu ishin të plagosurit dhe të sëmurët rëndë.

Vëllai 15-vjeçar i Talës, Jezid, është me aftësi të kufizuara dhe vuan nga krizat. Ai mund të lëvizë nga një vend në tjetrin vetëm me ndihmën e një karrige me rrota. Spitalet në Gaza i kanë mbaruar medikamentet që i nevojiten, ndërsa bombardimet e kanë përkeqësuar gjendjen e tij.

"Sapo filloi përshkallëzimi," thotë Tala, "ai u frikësua shumë, konvulsionet vazhduan të përkeqësoheshin e më shumë. Sa herë që besoj se shkon në më të keqen, thjesht vazhdon të përkeqësohet."

Në familje janë gjashtë dhe Tala është mbështetja e vetme financiare. Ajo fitoi bursë dhe studioi në SHBA, Bejrut dhe Liban. 

"Ne po përpiqemi të mbijetojmë. Nuk jemi të sigurt se do t'ia dalim, por po përpiqemi të bëjmë gjithçka që mundemi për të mbijetuar, sepse thjesht nuk dua të vdes në moshën 24 vjeçare."

Në vendkalimin Rafah, turmat duke kontrolluar listat e atyre që tashmë janë miratuar për nisje

Kufiri është një vend ku fjala "fat" ka kuptime të ndryshme. Do të thotë t'i shpëtosh bombardimeve, urisë dhe mungesës së ujit.

Do të thotë gjithashtu të lini pas ata që doni, të cilët nuk kanë pasaporta të huaja, ose që nuk janë aq të plagosur aq sa të meritojnë evakuimin, ose që janë bllokuar nën zjarr dhe nuk mund të arrijnë kufirin.

Numri i atyre që janë larguar, ose do të mund të largohen, është vetëm një përqindje e vogël e popullsisë së Gazës prej 2.2 milionë banorësh.

Mona - ajo nuk deshi të jepte mbiemrin e saj - është një shtetase australiane përmes martesës. Ajo erdhi vetëm në kufi dhe u përhumbur nga mendimi i familjes së saj të bllokuar në Gaza.

“Nuk jam aspak i lumtur, sepse po largohem nga pjesa tjetër, vëllezërit dhe motrat e mia, e gjithë familja ime është ende këtu. Uroj që në dashtë Zoti të jenë të gjithë në një vend të sigurt, situata është e tmerrshme atje. , është shumë shumë keq”, thotë ajo.

Grupe burrash u mblodhën përpara listave letre të postuara në dritare në anën e vendkalimit në Gaza. Gishtat përshkuan rreshtat e emrave që kërkonin ata që tashmë ishin miratuar për nisje. Familjet u ulën në karriget plastike të sallës së pritjes, një hapësirë ​​e vogël në të cilën po derdhet kaq shumë shpresë.

Gjithsej, 400 shtetas të huaj dhe të plagosur mundën të largoheshin nga Gaza në ditën e parë të evakuimit të mërkurën.

Jo të gjithë ata që prisnin dëshpërimisht të kalonin në Egjipt ia dolën të mërkurën

Deri në fund të ditës, Tala Ebu Nahleh e kishte të qartë se familja e saj nuk do të ishte aq me fat. Ata shkuan në shtëpi në banesën e tyre, të errët si ato të fqinjëve të tyre, sepse nuk ka energji elektrike.

Tala na dërgoi një video mesazh duke thënë se nuk dinte si të ndihej më. Ajo dukej dhe dukej e lodhur.

"Ne u kthyem pa energji elektrike, pa ushqim për sot, pa ujë të pastër për të pirë apo edhe ujë të larë. Dhe një ditë më afër vëllait tim që po mbaronte medikamentet, dhe ne jemi ende këtu. Dhe është natë. Unë nuk kam" Nuk e di nëse do t'ia dalim nesër, por shpresoj që po".