Nga Redi Shehu - 11:22, 19/08/2022
Në debatin e hapur së fundmi ne Kosovë, ku një masë e madhe qytetarësh kanë nisur një iniciative për të shfuqizuar udhëzimin administrativ, i cili pengon vajzat me shami të frekuentojnë sistemin arsimor atje, justifikimi kryesor i kundërshtarëve të kësaj të drejte, bazohet në idenë se arsimit kosovar duhet t’i japim një fytyrë perëndimore dhe jo lindore. Por, cila është në të vërtetë fytyra perëndimore e arsimit kur bëhet fjalë në raport me qëndrimin ndaj shamisë myslimane? Le të shohim se çfarë qëndrimi mbajnë shtetet demokratike perëndimore.
Amendamenti i Parë i Kushtetutës së SHBA-së deklaron: “Kongresi nuk do të bëjë asnjë ligj që ndalon ushtrimin e lirë të fesë…”. Amendamenti i 14-të garanton mbrojtje të barabartë të të gjithë qytetarëve. Po ashtu, çdo formë e diskriminimit për sa i përket ushtrimit të praktikave të besimit është e ndaluar nga “Civil Rights Act”. (1964, 88th Congress, H.R. 7152) Në SHBA, hapësirat publike nuk konsiderohen totalisht të lira nga religjioni, por rregullat e përgjithshme dhe ligjet sanksionojnë që hapësirat publike duhet të jenë të hapura për forma të ndryshme të besimit. Roli i qeverisë amerikane nuk është të forcojë shekullarizimin, por të përshtatë shprehjen e besimeve në mënyrë neutrale. (Unsecular America Christian Century, Vol. 121, No. 4, 24 February 2004, p.5). Në vitin 1995, Presidenti amerikan i saj kohe lëshoi një udhëzim, në të cilin thuhej: “Asgjë në Amendamentin e Parë kërkon që shprehja besimit të lihet prapa dyerve të shkollave… Studentët mund të shprehin mesazhe fetare në veshje ashtu siç në çdo kontekst. Si përfundim shkollat nuk mund të ndalojnë praktikat fetare si pjesë e identitetit të studentëve”. (Christian Century, 24 February 2004). Në korrik të 2001, Shërbimi Kundër Zjarrit dhe Shpëtimit në Montgomery Maryland ia lejoi një oficereje myslimane të mbante shaminë e saj gjatë detyrës, e cila do të duhej të pajisej me helmetë në rast të ndërhyrjeve kundër zjarrit. (“Maryland Firefighter Wins Right to Islamic Headscarf”, US Newswire, 12 July 2001 Morgan (2003), p. 37).
Në shkurt të 1995, “Commission des droits de la personne et des droits de la jeunesse” i Quebec-ut në Kanada konkludoi që shkollat publike janë të detyruara të pranojnë nxënëset myslimane me shami në kokë për arsye se kjo nuk përbën rrezik publik, Komisioni vendosi se ndalimi i shamisë dhunon si lirinë e besimit dhe lirinë e arsimimit dhe është në Kundërshtim me Kartën e Quebec-ut. Komisioni gjithashtu argumentoi asokohe se: “Edhe pse mund të ketë raste të shkëputura ku një vajzë mund të jetë e detyruar forcërisht të vërë shaminë, ndalimi absolut i saj (shamisë) do të përbënte një fyerje për pavarësinë e femrës myslimane. Institucionet sociale duhet të luajnë një rol kyç në integrimin social dhe jo të margjinalizojnë individët duke i përjashtuar nga edukimi publik”. (Looking Beyond the Trees to the Forest, Commission des droits de la personne et des droits de la jeunesse du Québec, 15 june 2005). Një gjykatës në Kanada lëshoi një protokoll veshjeje për pjesëmarrësit në Sallën e Gjyqit ku thuhej që koka duhet të jetë e zbuluar përveç rasteve “…kur kjo është e njohur dhe miratuar fetarisht dhe vetëm atëherë kur mbulesa e kokës është një ‘nen feje’ e pretenduar nga ai komunitet”. [2000] F.C.J. No. 268 (F.C.A.). Mbretëresha e Anglisë është koka e Kishës Anglikane dhe e Qeverisë. Në përgjithësi, Gjykatat Britanike kanë vendosur për pjesëmarrjen e religjioneve në sferat publike, duke argumentuar se nuk ka pengesë për funksionimin e duhur të institucioneve. (Stéphane Bernatchez and Guy Bourgeault, “La prise en compte de la diversité culturelle et religieuse à l’école publique et l’obligation d’accommodement, Canadian Ethnic Studies, Vol. 31, No. 1, 1999, p. 167.) Shamitë myslimane dhe turban-ët Sikh kanë qenë tradicionalisht të lejuara në klasat e shkollave angleze. (Grande-Bretagne: Oui au foulard islamique”, La Presse, 5 march 2004, p. A13).
Në korrik 2007, Gjykata e Lartë në Angli mori vendimin për të ndaluar një studente që mbante një unazë të shtrenjtë duke u bazuar në ndalimin e bizhuterive në shkolla. Gjykata argumentoi se: “…unaza nuk ishte një kërkesë e besimit kristian dhe ndalimi i saj nuk dhunonte të drejtat e njeriut”. (International Religious Freedom Report 2007: United Kingdom) Policët oficerë, ushtarët, motoçiklistët dhe punëtorët e ndërtimit kanë qenë tradicionalisht të lejuar të mbajnë mbulesa kokë ne Angli. (“La Presse”, 5 march 2004). Në Danimarkë, specifikisht si mësuesit dhe nxënësit janë të lejuar të mbajnë mbulesa koke në klasat e shkollave. (Nielson (1995), p. 76: “To Ban or not to Ban”, Economist, Vol. 369 (8347), 25 October 2003, p. 46.) Kushtetuta e vendit mbron lirinë e besimit po ashtu edhe lirinë e simboleve në sferën publike. Në Itali shamitë muslimane janë të lejuara në ambientet e shkollave po ashtu edhe në zyrat publike me arsyetimin se ato nuk përbëjnë kërcënim për sigurinë publike. (Dominique Le Tourneau, “La laïcité à l’épreuve de l’Islam: le cas du port du ‘foulard’ islamique” dans l’école publique en France”, Revue générale de droit, Vol. 28, 1997, p. 303.) Italia, edhe pse një vend me lidhje të forta me Kishën Katolike, ka dhënë hapësirat e veta në sferën publike për religjionet e tjera.
Çështja e shamisë myslimane ka qenë pjesë e një debati të gjerë në Holandë herët, në vitet 1985. Ky debat filloi kur një autoritet lokal në Holandë i ndaloi një vajze myslimane të hynte me shami në ambientet e shkollës. Duke iu përgjigjur ankesave të prindërve, Parlamenti holandez anuloi ndalesën dhe la të lirë vajzën të arsimohej me shami. (W. A. R. Shadid and P. S. van Koningsveld, Religious Freedom and the Position of Islam in Western Europe: Opportunities and Obstacles in the Acquisition of Equal Rights, Kok Pharos Publishing House, Amsterdam, 1995, p. 87.) Në vitin 1999, ETC (Komisioni për Trajtimin e Barabartë) në Amsterdam vendosi në favor të një mësueseje myslimane. Komisioni argumentoi se liria e besimit ishte e mbrojtur kushtetutshmërisht dhe se ndalimi i shamisë ishte një diskriminim direkt sepse për gratë myslimane “hijab” (shamia) është detyrim që rrjedh nga besimi islam. (Saharso (2003), pp. 10-13; Economist, 25 october 2003, p. 46; “En Europe peu de tentation de légiférer”, Le Progrès, 2 February 2004.) Në Gjermani, në shtator të 2003 Gjykata e Lartë lëshoi një vendim, në të cilin thuhej se mësueset myslimane janë të lejuara të mbajnë shaminë e kokës sepse kjo nuk ndërhyn dhe nuk dëmton vlerat e Kushtetutës Gjermane. Por, u është lënë e lirë landeve gjermane të marrin vendimet përkatëse. (International Religious Freedom Report 2007: Germany.) Ndërsa për nxënëset myslimane, liria është e sanksionuar me kohë. Në Belgjikë, çështja e parë për mbulesën e vajzave myslimane me shami u ngrit herët në vitin 1989 bazuar në ndalesën që disa shkolla të Brukselit bënë për këto vajza. Pas një viti, Gjykata e Apelit në Bruksel anuloi ndalesën që shkollat i kishin bërë shamive në klasa duke u bazuar në Ligjin Belg të Arsimit të vitit 1959, duke e lidhur këtë më qëndrimin neutral që sistemi shkollor duhet të mbajë në raport me besimet. Më vonë, një vendim tjetër i qeverisë belge saktësoi se: “..shamitë myslimane nuk bien në kundërshtim me parimet e neutralitetit dhe janë të veshura për qëllime besimi dhe nuk përbëjnë provokim apo kërcënim publik”. (International Religious Freedom Report 2007: Belgium. Shadid and Koningsveld (1995), pp. 88 and 92; Le Tourneau (1997, p. 302).
Franca përbën vendin më problematik për sa i përket çështjes së shamive myslimane apo siç tashmë atje quhet “L’affaire du foulard” . Kjo për arsye të disa specifikave të vetë Francës që do të mundohemi t’i rendisim më poshtë. Ndryshe nga shtetet e tjera perëndimore koncepti i shtetit francez për shekullarizimin apo laicitetin është shumë më i ngurtë dhe i ashpër, duke inkurajuar politika, të cilat e mbajnë fenë jashtë sferave publike. Koncepti francez i të drejtave të njeriut është tipikisht interesant. Nuk konsiderohet e drejta e njeriut si e drejtë natyrale e individit në raport me shtetin, por thjesht një e drejtë për të shijuar lirinë e përcaktuar dhe kufizuar nga shteti. (Troper (2000), p. 1268) Nocioni i laicizmit apo siç francezët e quajnë “laïcité” është një nocion që përdoret mjeshtërisht duke shkuar për shtat me politikën e asimilimit të emigrantëve, të cilët duhet thënë se përbëjnë një numër të konsiderueshëm. (Mirian Feldblum, “Paradoxes of Ethnic Politics: The Case of FrancoMaghrebis in France”, Ethnic and Racial Studies, Vol. 16, No. 1, 1993, p. 55); Në këtë kuadër shkollat franceze janë parë si parajsa individualizmi dhe barazie ku vajzat sidomos, janë të lira nga influencat familjare në mënyrë që të transformohen në franceze të vërteta. (Feldblum (1993), p. 55; Kepel (1997), p. 109; Wayland (1997), p. 552 and p. 556; Le Monde, 23 April 2004.) Kështu që frika franceze në sajë të imigrimeve të mëdha bazohet në frikën e humbjes së thelbit të republikanizmit francez të shpirtit të revolucionit dhe si pasojë masat diskriminuese që ajo merr pavarësisht të drejtave të saj civile të aprovuara, justifikon institucionet franceze të ndërtojnë kufij mbi lirinë e besimit.
Simboli është një element komunikues që shpreh përmbajtje të domethënies ideore. Një simbol është diçka konkrete statike, konvencionale, një shprehje e përqendruar e një ideologjie. Simboli i ka të përcaktuar elementët e vet, ngjyrën, formën, përmasat. Në rastin e shamisë myslimane mund të themi se ajo nuk përbën simbol të Islamit, së pari se kulturalisht është e ndryshme në forma të ndryshme në vende të ndryshme. Së dyti, funksioni i saj është thjesht mbulues është jashtë simbolikave. Aq sa mund të përbëjë kapelja apo shalli në përgjithësi simbol, aq edhe shamia myslimane është. Ajo nuk ka një formë të përcaktuar, ngjyrë, përmasë etj. Ajo është element i besimit, detyrim dhe urdhër fetar. Në Kuran respekti ndaj prindërve theksohet shumë herë më tepër se shamia, por ne nuk mund të themi se ky është simbol i Islamit, dispozitat kundër shpifjes përmenden më shumë por edhe këto nuk janë simbole të myslimanëve. Po kështu mund të vazhdojmë për dispozitat e martesës, luftës, harmonisë fetare, gruas, jetimit etj. Mendoj se duhet bërë një dallim mes shamisë dhe simbolikave fetare të besimeve të tjera, duke pasur parasysh se statusi i shamisë myslimane gëzon atributin e një detyrimi fetar të panegociueshëm, parë në këndvështrimin e fesë ngase përbën një “nen” të ligjit fetar ose siç mund të quhet “sacrament”, gjë që besoj se në besimet e tjera simbolika të tilla nuk gëzojnë këtë status. Por, gjithashtu duhet theksuar se askush nuk ka të drejtë të privojë edhe të krishterët apo pjesëtarë të besimeve të tjera nga prania e simboleve apo lidhjeve të tyre me besimin të cilit i përkasin.
Procesi i mësimdhënies apo i teksteve shkollore është proces laik i miratuar. Nuk ka asnjë dokument ligjor ose jo, që thotë se procesi i mësimmarrjes apo përthithjes së dijes duhet të jetë laik. Sepse do të ishte absurde dhe në të njëjtën kohë imponuese duke shkelur bazën e demokracisë. Për rrjedhojë, përthithja e dijes bëhet lirshëm nga nevoja për laicizëm. Ajo është një e drejtë individuale dhe si e tillë gëzon të gjitha parametrat e lirisë së individit. Nën pretekstin e “interesit publik”, kjo kategori vajzash mund të privohet nga të drejta të tjera kushtetuese (gjithmonë pa kompensim) si e drejta për të pasur shërbim shëndetësor, shërbim të gjendjes civile, shërbime të tjera administrativo-qytetare të domosdoshme për një anëtar komuniteti. Ajo që është problematike dhe me trishtim shpaloset pothuaj në çdo element të shtetit apo disa elitave kosovare, është selektimi i evropianizmit për nevoja thjesht pragmatiste dhe të ngushta. Këto etapa vende evropiane kanë kohë që i kanë tejkaluar. Koha ka treguar se presioni gjithmonë jep efektin e kundërt në kundërveprim, në vend që të shkaktojë rrudhje shkakton shtrirje më të madhe.
© SYRI.net
Denonco
Merrni lajmet më të fundit nga SYRI.net në çdo moment dhe kudo që të jeni!
