Këtë radhe Piranjat kanë udhëtuar drejt Kuçovës për të sjellë historinë e familjes së Valbona Kazanxhiut. Një familje, e cila jeton në varfëri ekstreme, por akoma më i rëndë është fakti se dy fëmijët janë me probleme të shëndetit mendor.

Për të pasqyruar më mirë vështirësitë me të cilat përballet çdo ditë kjo familje, grupi i xhirimit zgjodhi të kalojë 24 orë me këtë familje.

Valbona, kryefamiljarja tregon mes lotësh, se vuajtjet nisën pas ndarjes nga jeta të bashkëshortit.

‘Më vdiq burri, dy jetimë, me kanaçe me probleme. Ça të them motra më, nuk kam fuqi të flasë. Shiko, ça do le unë këtu, vini dorë në zemër. Nuk kam ku vë plaçkën ma hëngrën të tërë minjtë. Më vdiq burri, çuni I madh kaloi. Tërë gjak burri, kur u ngrita në mëngjes, o ma ça ka babi tha. Të keqen mami I thashë unë, ke mamin gjallë I thashë unë’- shtoi ajo.

Ndarja nga jeta e kryefamiljarit la trauma të thella tek dy djemtë e shtëpisë, Marjusi dhe Erjoni, 27 e 25 vjeç, të cilët sot nuk e kanë as mundësinë të mbështesin nënën e tyre. Valbona mban e vetme gjithë peshën e familjes, duke u përpjekur me mundësitë e saj të sigurojë të paktën ushqim për veten dhe dy djemtë. Por sigurisht si një krahë i vetëm, ajo nuk e ka të mundur të plotësojë gjithmonë edhe kushtin më minimal për të jetuar.

‘Marrim vetëm 100 mijë lekë ndihmë sociale, por nuk mund të përballojmë asgjë me to, se jemi 3 pjesëtarë.’

Një ditë e zakonshme për Valbonën duket sikur nuk ka vetëm 24 orë. I duhet të mbledhë kanaçe nga mëngjesi në mbrëmje për t’u ushqyer, ndërsa orët e vona të natës shpesh e gjejnë duke kërkuar djemtë nëpër qytet. Kushtet në shtëpinë e familjes Kazanxhiu i kalojnë kufijtë e imagjinatës. Çfarë bie jashtë futet brenda, ndërsa mobiliet janë të gjitha orendi të vjetra të mbledhura nga komshinjtë. Valbona nuk e ka pasur asnjëherë mundësinë të bëjë një jetë normale si gjithë gratë e tjera, por sërish ka vazhduar përpara me gjithë forcën e saj.

Ndërsa po gatuanin, Valbona vazhdonte të fliste e të fliste pa pushim, duke rrëfyer gjithçka, disi e lehtësuar që më në fund dikush ishte ulur bashkë me të për të dëgjuar hallet e saj. 

‘S’kam kushte se jam femër, të keqen motra. Dua të lahem, dua të shpëlahem. I kam çuna, nuk i kam çupa. Po lahem andej nga motra. Vë kazanin motra të lahem unë. Lahen çunat këtu, unë iki andej nga motra. Fitoj vetëm 2 mijë lekë dita nga shitja e kanaçeve, por çfarë të bëj më parë me to? ‘

Mbrëmja kishte rënë, por dy djemtë, Marjusi dhe Erjoni, nuk ishin dukur fare në shtëpi, ndaj menjëherë Piranjat nisën kërkimet së bashku me nënën e tyre për t’i gjetur.

Djali i vogël u gjet pranë shtëpisë duke qëndruar I vetmuar. Gjatë kthimit pranë banesës, në derë u duk edhe Marjo, ashtu siç familja I thërret. Pasi të gjithë u qetësuam me kthimin e tij në shtëpi, u ulën për të ngrënë vaktin e darkës. Të paushqyer gjatë gjithë ditës, djemtë i përfunduan pjatat me shpejtësi. Menjëherë pas ushqimit u bënë gati për të fjetur, për t’I shkuar deri në fund misionit tonë për të provuar jetesën në këto kushte gati-gati mizerabël. Të flije shtrirë përtokë në atë dhomë, ishte si një ëndërr e keqe, ndaj dhe orët e natës duket sikur nuk kishin fund.

Dhe pasi përjetuan 24 orë të plota, Piranjat u larguan me shijen e hidhur nga gjithë kjo eksperiencë.